ریشه در جوهر حقیقت داری
هر چند گاه از تاریکی،
و گاه از روشنی می سرایی؛
تو را آنگاه که از روشنی،
یا حتی آنگاه که از تاریکی می نگاری،
می ستایم!
که ستایش از تو،
ستایش از آگاهی و تفکر است؛
این ستایش نور است،
آنگاه که از نوک تیز تو طلوع می کند،
و مردگان دشت را،
چون نفخه ایی که در صور دمیده شود،
برای دانستن، به بیداری، بر می انگیزد.
تو را می ستایم،
حتی وقتیکه، از تاریکی می سرایی،
چرا که در پس هر تاریکی که در نوک تو ترسیم می شود،
باز این نور است که طلوع خواهد کرد؛
تو سردمدار سپاه صبح خواهی بود،
آنگاه که گُل آگاهی به توسط تو بشکفد،
تو را در دستان نور پراکنان شهید بسیاری دیده ام،
در حالیکه می نگاشتند،
طعمه ی کینه ی جماعت اهل زر و زور و خدعه شدند،
و بدن شرحه شرحه شدگان،
مظلومانه بر زمین ماند؛
در حالیکه دشنه ی جُهال تیغ به دست،
به سان پرچم خوفناک اهل تزویر،
میان باد خدعه و نیرنگ،
آسمان نکبتشهرها را می شکافت،
و انگار به پیش می تاخت،
اما تاختی در کار نبود،
چراکه سرابی از حرکت، میان مردابی از سکون را به نمایش نشسته بود.
مزد بگیران اهل خدعه و نیرنگ،
تنی را در میان هیاهوی خشم، شرحه شرحه می کنند،
که در تو نور می دمد،
آنگاه که تو در دستان با کفایتش، به جولان در آمدی،
این نور بود، که به اطراف می پراکنید،
و این خفاشان بودند که از این آگاهی، چهره در هم کشیده،
خلوت سیاه، و سکوت مردابی اشان را نا امن دیده،
حکم به خاموشی، و سکوتت دادند،
تا بی مقدارترین ها، سفلگان چشم به دهان تکبر مانده،
دشنه بر گیرند،
تنی را بشکافند که نورش را به توسط تو، بر اهل زمین می پراکنید؛
تو ای قلم!
می ستایمت،
که هر چه را تو نگاشتی، ماندگار گردید
