چقدر دردناک است، وقتی این روزها می بینیم که محور عمده نبرد برای تسخیر ایالت خراسان ایران باستان، که مرکز ثقل فرهنگ، ادب و عرفان ایران و ایرانیان است، در سرزمینی جریان دارد، که حلقه وصل بین فرارودان و این سوی رود جیحون است، جاییکه بهاالدین ولد [1] بر بلندای سخن می نشست، و از حکمت و انسان زیستن، و تقوای انسانی در ملک خدایی می گفت، و مولانای بلخی در پای منطق سخن او بود که، بر بلندای جهان معرفت، کرسی استادی زد، و معلم بشر در انسان زیستن گردید.
اما اکنون کسانی بی شرمانه، پای در جای پای امثال مولانا و مردمان ادیب دیار او می نهند، که کوس رسوای جنایت، تجاوز، و افکار منحط و خشن آنان، انسان را به یاد مهاجمان ظالم دیگری از این دست می اندازد، که او و پدرش را از سرزمین های شرق ایران، آواره سرحدات غرب این دیار کردند، و از خانه و کاشانه به مهر ساخته اشان کندند،
هزار سال بعد از ناصر خسرو، امروز طالبان و فرهنگ و ایده خشن آنان، انسان را به یاد مهاجمان خونریزی می اندازد، که از غرب و شرق بر سرزمین اهورایی ایرانیان تاختند، و جز نکبت، ویرانی، غارت، کشتار، اسارت و آوارگی از پس خود بر جای نگذاشتند، کسانی که به نیابت از خدایی که تنها در مغز کوچک و خالی از مهر و حکمت خود آنان می زید، و احکامی که از سرزمین خشکیده اذهان مملو از ظلم آنان بر می آید، و دنیا را بر خلق خدا، به چنان جهنمی غیر قابل زیست و تحمل تبدیل کرده اند، که تا موج موج مردمان این سرزمین پاک، آواره سرزمین های غرب و شرق عالم شوند، با تابلویی شرم آور از پناهندگی، بر پیشانی آنان، که نشان می دهد از سرزمین هایی می آیند، که از ظلم و جور به نام خداوند یکتا، موج می زند، و اینان پناهندگان از ظلم و جوری اند، که از ناحیه مدعیان خدا می گریزند، و در سرزمین دیگران، به خدمت آنان در می آیند؛ و آنانی که بر سرزمین شان مسلط شده اند، بی شرمانه از "حق الناس" می گویند، و بر حق این مردم هیچ التفات و توجهی ندارند.
اما دریغ باید گفت، چراکه دشمن را به خانه ما راهی نبود، دروازه های آنرا خودفروختگانی، مغز و ذهن بر دشمن باخته، و یا گول خوردگان نادانی از ما، بر دشمن باز کردند، و به قول شاعر و بزرگمرد پارسی گوی ما، جناب حکیم ناصر خسرو [2] قبادیانی بلخی، که او نیز راه نجات ایرانیان را، پیوستن به اسماعیلیان دید، تا از جور نظام خلیفه گری بغداد نیشینان، و غلامان حلقه به گوش سلجوقی آنان، ایران را نجات دهند، او هزار سال پیش، این چنین درد جامعه خود را، در این شعر بیان داشت که :
زی تیر نگه کرد و پر خویش بر او دید [3] گفتا: ز که نالیم که از ماست که بر ماست! [4]
چه کسی دروازه این مرز و بوم اهورایی را، بر نامردمان تفکر طالبانیِ خشک مغز و متحجر باز کرد، که بر کرسی شیر دره پنجشیر بنشینند؟! جز مردمان تاجیک و پارسی گویی که، یا همراهان سابق احمد شاه مسعود بودند، یا از هموطنان این خرمدین اند، که به زمانی بسیار کوتاه، یادشان رفت، تفکر طالبانی، از کدام آبشخور آلوده و خطرناکی، زهر خشونت و خشک مغزی می نوشد، که ضحاک وار تنها از مغز جوانان ما سیراب می شوند.
باعث تاسف است که، بدخشان، تخار، بلخ و... این روزها از مراکز سقوط خراسان، توسط دشمن شده اند، و در نظارگری جهانی از جهالت و بی مقداری ما پارسی گویان، این چنین زیر سم ستوران ناپاک دشمن در نوردیده می شوند، که تیشه را روزی به ریشه همه ما خواهند زد، آنان که خواب نظام خلافت اسلامی از نوع خلافت جور عباسیان در بغداد را، به شیوه امارات ظلم خلافتی می بینند، تا به وسیله غلامان حلقه به گوش سلجوقی خود، زهره از گردآفریدان و گژدهم ها بترکانند و بر آنان مسلط شوند، باید بدانند که این تفکر نیز چون اسلاف، محکوم به نابودی است، چرا که با انسان و انسانیت مطابق نیست.
[1] - پدر مولوی بلخی، او اندکی پیش از حمله مغول به دسیسه حکام و علمای دربار منطقه گرفتار شد، و به بهانه حج سرزمین خود را ترک گفت، و در سال 616 راهی غربت گردید، و نهایتا هم در شهر قونیه (ترکیه فعلی)، به سال 628 دیده از این جهان تنگ از عرصه داری خشک مغزان بی مقدار و اما ستیزه جوی، فرو بست.
[2] - حکیم ابو معین ناصر خسرو قبادیانی بلخی، متولد ۳۹۴ ه.ق در بلخ، که به تحصیل علوم و تحقیق ادیان و مطالعه اشعار شعرای ایران و عرب پرداخت، در جوانی به دربار غزنویان و سپس سلاجقه راه یافت. در سال ۴۳۷ به قول خودش از خواب چهل ساله بیدار شد، کارهای دیوانی و دربار را رها کرد، و به سیر آفاق و انفس پرداخت و پس از پیوستن مکتب اسماعیلیان، و تبلیغ عقاید آنان، سلجوقیان کمر کشتن وی برستند، لذا به بدخشان گریخت و سرانجام در سال ۴۸۱ در یمگان مظلومانه وفات یافت.
[3] - روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست واندر طلب طعمه پر و بال بیاراست
بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت: امروز همه روی جهان زیر پر ماست
بر اوج چو پرواز کنم از نظر تیز می بینم اگر ذره ای اندر تک دریاست
گر بر سر خاشاک یکی پشه بجنبد جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست
بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید بنگر که ازین چرخ جفا پیشه چه برخاست
ناگه ز کمینگاه یکی سخت کمانی تیری ز قضای بد بگشاد بر او راست
بر بال عقاب آمد آن تیر جگر دوز وز ابر مر او را به سوی خاک فرو کاست
بر خاک بیفتاد و بغلتید چو ماهی وانگاه پر خویش گشاد از چپ و ازراست
گفتا:عجب است این که زچوبی و زآهن این تیزی و تندی و پریدن زکجا خاست!؟
زی تیر نگه کرد و پر خویش بر او دید گفتا: ز که نالیم که از ماست که بر ماست!
[4] - این دود سیه فام که از بام وطن خاست ازماست که‌برماست
وین شعله سوزان که برآمد ز چپ وراست ازماست که‌برماست
جان گر به لب ما رسد، از غیر ننالیم با کس نسگالیم
از خویش بنالیم که جان سخن اینجاست ازماست که‌برماست
یک‌تن چو موافق شد یک دشت سپاه‌است با تاج وکلاهست
ملکی چو نفاق آورد او یکه و تنها ازماست که‌برماست
ماکهنه چناریم که از باد ننالیم بر خاک ببالیم
لیکن چه کنیم، آتش ما در شکم ماست ازماست که‌برماست
اسلام گر امروز چنین زار و ضعیف است زین قوم شریفست
نه جرم ز عیسی نه تعدی زکلیساست ازماست که‌برماست
ده سال به یک مدرسه گفتیم و شنفتیم تا روز نخفتیم
وامروز بدیدیم که آن جمله معماست ازماست که‌برماست
گوییم که بیدار شدیم! این چه خیالست؟ بیداری ما چیست؟
بیداری طفلی است که محتاج به‌لالاست ازماست که‌برماست
از شیمی و جغرافی و تاربخ، نفوریم از فلسفه دوریم
وز قال وان قلت، بهر مدرسه غوغاست زماست که‌برماست
گویند بهار از دل و جان عاشق غربیست یاکافر حربی است
ما بحث نرانیم در آن نکته که پیداست ازماست که‌برماست
