شرایط کشور هند [1] به لحاظ همه گیری کرونا، به حدی بحرانی است که حاکمیت راستگرایان افراط گرای مذهبی هندو که بی هیچ رقیب جدی، در قالب حزب BJP، قدرت را در این کشور در اختیار دارد، و تمام هدف خود را مجد و اعتلای دین و فرهنگ هندو قرار داده اند، تحت شدیدترین حملات قرار گرفته، چرا که ساده انگاری، و بی توجهی به خطرات شرایط کرونایی، برگزاری مراسمات مذهبی بزرگ میلیونی، برگزاری انتخابات و تاکید آنان روی درمان طب باستانی هندویی (آیارودیک) [2] در مقابله با این بیماری مسری، موجب شد، که در اثر گسترش این بیماری مهلک در جامعه پر جمعیت هند، اکنون هندی ها حتی توان جمع و جور کردن اجساد مردگان خود را نیز نداشته [3] و این بیماری با سرعت بسیار وحشتناکی در هند جولان می دهد، و از مردم بی پناه و به خصوص فقیر هند قربانی کثیر می گیرد. خانم پارول خاکار [4] شاعر ایالت گجرات هند، که از قضا خواستگاه و حوزه نفوذ سیاسی مذهبی آقای نارندرا مودی (نخست وزیر هند) و اولین ایالت هند است که به حزب BJP رای داده و سپرده شده است، و سوابق او در پیگیری سیاست هندوتوا (ملی گرایی افراطی هندویی)، از جمله اقدامات او در کشتار اقلیت… ادامه مطلب

از بند و بندهایت، بیزارم مهم نیست، به کدام بندم، خواهی کشید، چرا که بند، بند است و بند شدگان، زندانی ایی بیش نخواهند بود! هر چند زندانی ساخته باشی به وسعت این دنیا، یا بندی به وسعت یک انسان ایستاده در سلولی انفرادی، که در زجر و مصیبت زمان بگذراند، و شاید به انسانی مطیع، و مقید خواست و منویات دل تو تبدیل شود! یا زندانی به وسعت یک ایدئولوژی که بشر را از انسانیت، اخلاق، مروت، وجدان، جوانمردی و انصاف تهی کرده، به یک برده مطیع، و جرّار در ظلم، و فعال در جنایت، پیشرو در تضییع حقوق دیگران، تبدیل گردد. بندگی همنوع، برای انسان عار و ننگ است، "من ندیدم که سگی پیش سگی سر خم کرد" [1] دیگر مخفی کردن بندها نیز، آسان نیست، بسیاری از بندها دیگر بر کسی مخفی نمانده، و نمی مانند، دست بندگنندگان در بسیاری، روست، دیگر همه می دانند، هدف بندکنندگان، تنها ایجاد سرسپردگی و کسب اطاعت محضِ انسانی است، که خداوند او را آزاد و سرفراز آفریده است، بند کردن انسان، دیگر به راحتی میسر نیست، باید آنان را با مخدری قوی، تخدیر کرد، تا به بندشان کشید، و به اسارت امیال خود برد. نگاه و حساب بندکنندگان روی حساسیت های انسان، حس… ادامه مطلب

خبر انصراف قطعی دکتر محمد جواد ظریف از کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری خرداد 1400، برای کسانی که دل در گرو آبادانی و خروج ایران از وضعیت سخت و خسارتبار کنونی دارند، بسیار دلخراش و ناامید کننده است، چرا که او معمار صلح، و به عنوان یک تکنوکرات ماهر، عمر، سرمایه فکری و تخصصی اش را در این راه گذاشت، تا ایران و ایرانیان را، فارغ از این که در کدام تیره و تبار فکری و یا سیاسی اند، از این توان تخصصی اش بهره مند کرده، بلکه بتواند، آنان را از شرایط بحرانی کشنده و ویران کننده ایی که، در روابط ایران با کشورهای دیگر، چهار دهه است، که جاری و مبتلاست، خارج کند. اما در طول تمام مدتی که او در حال ساخت چنین بنای مستحکمی بود، تا کشور را به مدار نرمال و عادی خود بازگرداند، که همان مدار صلح و آتش بس در رویارویی با جهانِ در حال پیشرفت بود، تا مردم و کشورش را از این مخمصه گرفتار شده نجات دهد، و دوباره روح توسعه و پیشرفت را به کالبد کشور بدمد، مثل سربازی که در حالت محاصره، از پیش و پس، و جناحین بر او می تازند، خود را تنها دید، چرا که در محاصره کسانی بود که هرچه در چنته داشتند، برای رسوایی او، و نابودی… ادامه مطلب

تعارف ندارد مسلمانان! گروهی از ما مسلمانان دیروز، در 18 اردیبهشت ماه 1400 خورشیدی کابل را با خون دخترکان مظلوم هزاره غسل دادند، و ده ها دانش آموز مدرسه دخترانه "سید شهدا" که اکثرا از اقلیت هزاره های شیعه خراسان، و باشندگان در منطقه دشت پرچی (برچی) کابل اند، مورد حمله بمب های گروه های مسلمان مبارزی که برای کسب و توسعه قدرت در افغانستان مبارزه می کنند، قرار گرفته، و به صورت جمعی کشتار و نسل کشی شدند، این نیز لکه ننگ جدیدی بر دامن انسانیت و مسلمانی کسانی خواهد ماند که از طالبان و داعش حمایت می کنند؛ این صحنه ها فریادگر مظلومیت دخترکانی است که برای تحصیل علم به مدرسه رفتند، و با توجه به نگرش های اسلامی ناشی از فکر خانه نشین کردن زنان، در جامعه اسلامی، و همچنین نگرش های فاشیستی نژادپرستانه، مورد حمله بی رحمانه قرار گرفته، و جمعی به خاک و خون کشیده شدند. حمام خونی که در واکنش به آن تنها می توان گفت تف بر این ایدئولوژی و آیینی که اجازه می دهد، چنین کشتاری از نوجوانان دختری کرد که، تنها گناه شان، از نژاد هزاره و شیعه بودن، و به مدرسه رفتن می باشد. امارت اسلامی ظلم طالبانی، با پایمردی یگانه… ادامه مطلب

فریاد و داد باید، کین گرمی آتش عیان شود بر رستخیز خاک، چو نروید جوانه ایی آتش بباید و، خاکستری، تا که چون شود بر این تن ستبرِ مانده ز رویش به روزگار تنها، تو آتش است، که صبحی، یا سحر شود باید سپرد این دل غمگین و غمگسار بر آتشی که سوزد و، چون خاکستری شود ریزد به پای رخی، زان بهشت روح افزا آن رخ کند صعود و، چون دلبری شود مام و ددی، دلخون بباید ز داغ عشق، تا رستمی به میدان شده، داغدار جوان شود بر سبزگون سبزه ی این کهکشان عشق، روید یکی سبزه، و یا سبز سان شود آتش زده ست، ملتهب است، چون دلم به غم فریاد و داد باید، کین گرمی آتش عیان شود یا آنکه سوزد این جوارح، بدین سوز آفتاب تا رستخیز به عالم امکان، عیان شود یا انکه سوزد این جوارح و، وین تنم به عشق خاکستری فشاند و، آتش درون شود طبعی آتشین بباید، زانکه دل است پر ز غم زین التهاب، قمر شب نیز واژگون شود [1] به نظم در آمده در 8 اردیبهشت 1400 بی باده کی شویم مست، مشعشع، آفتاب به دست جامی است پر ز می، زین ساقی رشید پرکن پیاله، که "لطفی" ست با "زاهدِ" جام به دست وانگه بگو، تو بگذر از این دره های خوف، بی باده کی شویم مست، مشعشع، آفتاب به دست بند است… ادامه مطلب

پروردگارا! در این ماه عده ایی با روزه داری قصد نزدیکی به تو دارند، عده دیگری کمر به خدمت خلق بسته، راه تقرب از این سو می جویند و... در این ماه که عبادت، توجه، بازگشت، راز گفتن و از نیاز گفتن، در این سکوت وهم انگیز ظلم، افزایش می یابد؛ در این زمانه خود آگاهی و ریزش برگ های غرور انسانی؛ در این هنگامه فریادهای بی جواب، کمک خواهی؛ در این برگ ریزان عمرهایی که نیمه تمام، مظلومانه و ملتمسانه، ناگهانی، به پایان می رسند، در این کشاکش دندان هایی که، بز مسابقه بزکشی قدرت را، به هر سو می کشند، تا کفه به نام کدام ذینفوذ سنگینی کند، و رقبا را از کود بدر نماید، و از صاحبان قدرت شوند، تا خودپرستی را از سر گیرند؛ در این دنیای سرگردانی، که در مهار ویروسی کوچک، اما سرکش، زانوان ناتوانی و پوشالی همه مدعیان را بر زمین زده، و نشان داد که این تنها علم و تفکر است که نجات بخش خواهد بود؛ و این چنین او را باید ویروس بیدارگر، در قرن پیشرفت و آگاهی دانست؛ در این هنگامه نداری ها، که سفره ها خالی تر از گذشته شده، رنج ها افزودن تر، پیکر نحیف ندارها، هر روز نازکتر می شود؛ در این روزگار خشک، که آسمان نیز از بارش وا… ادامه مطلب

سونامی کرونا هند را در نوردیده و قربانیان بیشماری را بر جای گذاشته و می گذارد، [1] به طوری که نظر جهانیان را بدین تراژدی بزرگ مرگ در این کشور جلب شده است، اما چرا و چگونه هند در چنین مشکل بزرگی گرفتار آمد؟ طی ماه گذشته هند با دو اتفاق عمده روبرو بود، یکی انتخابات ایالتی و دیگری، بزرگترین رویداد مذهبی این کشور و جهان، که کمبوملا [2] نامیده می شود و هر 12 سال یکبار، پیروان آیین هندو در کنار رود مقدس گنگ جمع شده و مناسک مذهبی خاصی را به انجام می رسانند، اما این اجتماعات مذهبی و سیاسی چند ده میلیونی، زمینه انتقال ویروس کشنده کرونا، و به خصوص نوع جهش یافته هندی آن را افزایش داده، و اکنون مرگ و میر و ابتلای گسترده ایی، دامنگیر این کشور، با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و سیصد و پنجاه میلیون نفر شده است. دولت حزب راستگرای رادیکال مذهبی هندویی BJP، که اکنون در مرکز و ایالت های زیادی قدرت را در دست دارد، و خود را میراث دار فرهنگ و مذهب هندو، و عامل به تقویت و گسترش آن می داند، خطرات برگزاری هر دو رویداد با جمعیت پر شمار تجمع کننده را نادیده گرفت، و حتی رهبران این حزب، خود به طور فعال در تجمع های… ادامه مطلب

دیروز غروب به محض ورود به توئیتر با این جمله روبرو شدم، "خدا‌ حافظ آقای ظریف!" ناگهان دلم ریخت، با خود گفتم، در شرایطی که کشور به بهشت جاسوسان و تروریست های آنان تبدیل شده است، لابد بدخواهان برجام و صلح ایران با جهان، دست به قبضه سلاح گرم برده، و دکتر محمد جواد ظریف [1] را نیز ترور کرده اند، چرا که در میان فشار سنگینی که با سخنان صادقانه اش در ارزیابی رابطه میدان و دیپلماسی و سیاست، ایجاد شده است، و دلواپسان در پشت سنگر دفاع از سردار سلیمانی به میدان انتقام گیری آمده اند، تا تسویه حساب سیاسی کنند، تروریست ها هم می توانستند از فرصت این بلوا استفاده کرده و او را نیز مثل بسیاری دیگر از موثرین صحنه کشور، ترور کرده، بلوای سیاسی و خلا اوتاد ایجاد کنند؛ لذا بیدرنگ تنها نوشتم : "چی شد، ظریف هم به شهادت رسید؟"، اما کمی که پایین تر آمدم، و توئیت های دیگر را دیدم، فهمیدم که سلاح گرمی در کار نیست، چرا که دوست دیگری نوشته بود، "ظریف دوست داشت مصدق باشد اما زاهدی هم نشد. ۴۲ سال کارگزار دست به سینه بود اما با (گفتن) یک حرف مگو از صحنه‌ی سیاسی جمهوری اسلامی حذف شد، تمام". [2] پایین تر آمدم دیگری به… ادامه مطلب

بیقراری خود نشانِ زندگیست [1] این قرارست، خود همه، دلزندگیست گم شدیم در شهر خود دیوانه وار یافتن را کی میسر، چونکه این خود زندگیست کوچ مرغان، در هوای یافتن، پیدا شود کوچ کن در خود، که یابنده همه، جویندگیست درد هر چه بُرد، خود باز آورد، او بهترش زندگی را در میان دردها پایندگیست کوکب دل روشن است اندرمیان دردها درد، خود درمان، و بیدردی همانا مردگیست ما به قتل دل چو افتادیم اندر کاو و کوش درد را بیگانه کرده، لیک بیدردی همانا مردگیست به نظم در آمده در شنبه 11 اردیبهشت 1400 [1] - این نظم نوشته را در استقبال از سروده همتبار تاجیک خود، جناب آقای مجتبی کوهستانی سرودم که فرمودند : بی قرارم من قرارم را کجا پیدا کنم ؟ شب نصیبم روزگارم را کجا پیدا کنم ؟ من که در این شهر حتی خود را گم کرده ام شمع بزم شام تارم را کجا پیدا کنم ؟ زیر سقف آسمانی خالی از خورشید و ماه مانده ام لیل و نهارم را کجا پیدا کنم ؟ فصل یخبندان ندارد قصد کوچ از خاطرم منجمد گشتم بهارم را کجا پیدا کنم ؟ کاروان درد نقدِ هستیم با خویش برد رفته بر بادم غبارم را کجا پیدا کنم ؟ بی پناهی پای در بند حصار حسرتم دوستان راه فرارم را کجا پیدا… ادامه مطلب

مالدار و رمه دار بزرگی که روانشناسی چوپانانش را خوب می دانست، تا با هر کدام، با چه زبانی سخن گوید، که کارش در جماعت چوپانان خوب پیش برود، به آن یکی شان که اهل غرور بود و دماغی چاق داشت، "چهل مرد" خطاب می کرد، نه اینکه آن چوپان به اندازه چهل مرد کار انجام می داد، بلکه با این نامگذاری قصد داشت، انگیزه او را تحریک کرده و بیفزاید و او را در وادی بیندازد، تا به اندازه یک مرد، کار کند! اکنون به نظر می رسد که رقبای ایران در سطح جهانی، ما و بازی جناح های داخلی مان را در این دوگانگی حکمداری، به خوبی شناخته اند، و به قول مرحوم پدرم "دندان های ما را کاملا شمرده اند"، [1] که اینچنین در زمین ایران، بازی موفقی را دارند. در ده ساله اول انقلاب در حالی که هشت سالش را در جنگ غرق بودیم، و بقیه اش را در ناامنی، تروریسم و... تمام دنیا از غرب و شرق (به غیر از همین لیبی، سوریه و یا چندی دیگر)، با ما نبودند، و بر ما بودند، و در نابودی و یا ضعف ما اشتراک عقیده و منافع داشتند، هیچگاه سکاندار و سیاستگذار کشور نگذاشت تا نظامیان میداندار امور کشور شوند، در خاطرات بزرگان سیاست کشور در آن زمان می خوانیم که فلان… ادامه مطلب

در ژرفای دلم، این تنهایی است که موج می زند، و امواج سهمگین خود را به دیواره هایش می کوبد، مثل قُل های آبی جوشان. در جوششی بی پایان؛ و این درد جداییست که مدام بالا می آید، و حباب های درد را، مقابل صورتم می ترکاند، اما این همه هیاهو، در این همه تنهایی چیست؟! میان دریایی از دیگران، تشکیل این جزیره تنهایی، خود معجزه ایی است، که ناباورانه بدان مشغولم؛ فریادی بر دلم آوار می شود، که تنهایی در کار نیست، دور و برم هزاران هزار می بینم، که هر یک مرا با بندی و یا بندهایی، به خود اتصال داده اند، و میان این همه بندهای درهم و برهم وصل، و هیاهوی داشتن ها، با هم بودن ها، در درد هم شریک بودن ها و...، باز خود را رها می بینیم، برای یک پرواز در تنهایی ژرف، برای گشت و گذاری در سکوت، میان این همه همهمه های بی پایان. کاش هرگز رنگ این دنیا را ندیده بودم، چرا که دیگر نمی توانم زیبایی هایش را ببینم، به نوعی، بی حس و مریض شده ام، می دانم زیبایی های فراوانی مرا احاطه کرده است، اما ظلم ها، جنایت ها، درد انسان و... جانم را می فرساید، مرا به حال تهوع می اندازد؛ کافیست تکه ایی از کشتی های غرق شده خوشبختی انسان ها را… ادامه مطلب