خدایت رحمت کند "ملا" که تو هم محرم را ندیده رفتی

ملا خانم ما هم محرم را ندیده دیده از جهان فرو بست و رفت. او که عمری به روضه خوانی ائمه اطهار (ع) گذراند و لطف و صفایش زبان زد خاص و عام بود. خانم می فرمود هرگز از او در مورد فرد دیگری بدگویی نشنیدم. او با این که این اواخر بسیار پیر و ناتوان شده بود اما منبرخانه ما را به عنوان تنها جایی که می توانست بیاید رها نکرد و به یاد مادرم (ره) که دوستی مهربان برایش بود جای مادر را پر کرده بود و با روضه خوانی خالصانه اش منبرخانه ما را  صفا می داد و خالصانه به خاندان عصمت و طهارت (ع) عرض ارادت داشت. همسر محترمش "دایی ذبیح" که خدایش بیامرزد هم این چنین بود عمری را در این دستگاه با عضمت حضوری فعال داشت و چهره اش در این دستگاه حسینی (ع) بود که بیاد ماندنی باقی ماند. من به نوبه خود درگذشت این مادر مهربان و خواهر دلسوز و ملای توانا را به همه فرزندان و فامیل وابسته آن بزرگوار و اهالی روستای گرمن خصوصا خانم ها که از روضه های سوزناکش محروم شدند تسلیت گفته و بقای باقی ماندگان از این خانم وارسته را از خداوند بخشنده و مهربان خواستارم و از قادر متعال صبر و اجر برای آنان طلب کرده و در این غروب شام غریبان این عزیز برایش از خداوند درخواست آمرزش کرده و اجر و پاداشش را از حضرت زهرای اطهر (س) خواستارم.

ملای عزیز سلام ما را هم به مادرمان (که دوستی شما عمیق بود) برسان دعای خیر ما بدرقه راه دشوارت باد. بدرود که باید این راه را همه برویم. همین سه روز پیش بود که در مجلس پانزدهم پدرمان شرکت کردی و قرآن تلاوت کردی کی می دانست که تو هم با همین سرعت باید بروی. خدایت رحمت کند انشالله. 

منبرخانه ی ما امسال دوچندان عزادار شد که در این آستانه محرم اول در سوگ پدرم که عمری خدمت گذارش بود نشست و اکنوت تو که شاید شرکت در پانزدهمین روز درگذشت او آخرین حضورت در این مکان مقدس بود که عرض ارادت کرده و خداحافظی کردی و رفتی. خداوند هر دوتان را رحمت کند.    

+ نوشته شده در یکشنبه بیست و هشتم مهر ۱۳۹۲ ساعت 17:21 شماره پست: 336

You have no rights to post comments

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.