نامه ایی به راهزاد عزیز، شهیدی از عمق تاریخ هزاران ساله ایران عزیز

این نامه ایی است به سرباز شجاع و هموطنم، شهید "راهزاد" جمعی "گارد جاویدان" ارتش آماده هخامنشی، او که منتخبی بود از میان همقطارانش، تا در رکاب جناب مهندس "ارتاخه"، سرتیم مهندسی اعزامی توسط داریوش اول باشد، که در سده ششم قبل از میلاد حضرت مسیح (ع) با ماموریت حفر کانال سوئز، به سرزمینی که اکنون مصرش می نامند، اعزام شود؛ این سرباز فداکار میهن در این ماموریت بزرگ بعد از نزدیک به ده سال تلاش و زحمت، در آستانه افتتاح کانال، بر اثر ابتلا به مالاریا دار فانی را وداع گفت، تا به هنگام حضور داریوش بزرگ در سال 497  (ق.م) که برای افتتاح این پروژه بزرگ مهندسی زمان، از شوش به مصر آمده بود، حضور نداشته و شاهد شکوه به ثمر نشستن این کار تیمی و شاهکار مهندسی بزرگ زمان نباشد. و اما نامه....

 

نامه ایی به راهزاد عزیز، شهیدی از عمق تاریخ هزاران ساله ایران عزیز

راهزاد عزیز اکنون من در زمانی با تو سخن می گویم که دیگر سخنی از زحمات تو و همقطارانت در راه احداث کانال سوئز نیست، و دیگر مصر هم در حوزه حاکمیت ایران قرار ندارد، و سال هاست که آنها راه خود را کلا از ما جدا کرده اند. اکنون بین ما و مصر کشور های زیادی قرار دارند و راهی را که تو بدون روادید در خاک وطن خود طی کردی را اگر اکنون ما بخواهیم برویم باید حداقل سه روادید از کشورهای مختلف بگیریم تا به جایی برسیم که تو بدون روادید بدانجا رفتی و آنجا را در نهایت جایگاه ابدی خود کردی.

البته انتظار دیدار مان را هم نکش که بسیار فراموشکاریم و سربازان شهید راه وطن خود را در اولین فرصت فراموش می کنیم، تو را که چه عرض کنم، ما حتی دکتر علی شریعتی را که مبارزی توانا، دانا، حرکت آفرین و... و از نسل مبارزین افتخار آفرین خراسان بود، و خیل نسل جوان و دانشگاهی این کشور را علیه استبداد به حرکت درآورد و... را نیز متاسفانه به فراموشی سپردیم؛ در حالی که بعد از پیروزی بسیار به او و امثال او نیازمند بودیم، او که تنها کمی قبل از پیروزی به شهادت رسید و اکنون جسد مطهرش تنها کمی آنطرف تر در دمشق به انتظار نشسته تا همسنگری از هم مبارزین غیرتمند زمان مبارزه او را طبق وصیتش به ایران منتقل و دفن نماید، ولی انگار همه مبارزین همراهش هم حتی او را به فراموشی سپرده اند، چه برسد به دیگران، و انگار نه انگار که روزی مبارزین آن موقع مذاکره و صحبتی با او، گرفتن عکسی با او، داشتن نوار و یا کتابی از او و... را برای خود پرونده و سابقه ایی از سوابق مبارزاتی می دانستند و... حال او را از یاد برده اند که هیچ، حتی با او کاملا احساس بیگانگی هم می کنند؟!!، و همین روزهاست که تنها خیابانی را که به نام اوست نیز به اشارتی به نام شهیدی دیگر و یا مناسبتی دیگر تغییر نام یابد، تا آثاری از او برجای نماند همانگونه که از مصدق قهرمان دیگر مبارز این آب و خاک که صنعت و منابع نفت این کشور را در اوج زمان استبداد ملی کرد و در این راه دچار حصر خانگی شد و در همان حصر نیز جان داد، نامی نمانده است و...، پس انتظار تو نیز انتظاری نسبتا زیادی خواهد بود، فراموش مان کن، این برای تو هم راحت تر است.

باید به اطلاعت برسانم که امروز مغانی (1) پیدا شده اند که حتی در جایگاه والای تو به عنوان شهید راه وطن نیز تشکیک می کنند، و مثل سیب زمینی بین شهدا خوب و بد کرده، و ریز و درشت دستچین و بین آنان رتبه بندی می کنند، چرا که تو شهید راه وطن هستی و در راه اعتقاد آنان کشته نشدی، و تنها کسانی را شهید والامقام می دانند که در راه اعتقاد آنان کشته شود، کاری که هیچ ملتی با قهرمانان مدافع خاک و ناموس خود نمی کند و عقلا بی آنکه از دین و مرام سربازان شان بپرسد به شجاعت شان در راه خاک و ناموس بسنده می کند.

آنروز که در تب بالای ناشی از مالاریا می سوختی و دور از خانواده ات در حال جان دادن بودی و یک چشمت به سرزمین حاصل خیز نیل بود در سیطره ات قرار داشت و نهایتا هم به گهواره مهربان جسم فرسوده ات تبدیل می شد، و چشم دیگرت به انتظار دیدار خانواده ات، که امید داشتی در آخرین لحظات شاید آنان را ببینی، اما باید می دانستی که این تنها قسمت تو از این روزگار نیست و نخواهد بود چرا که حتی امروز نیز میلیون ها هموطن تو و من از وطن دور افتاده اند و در دورترین نقاط دنیا می میرند، در حالی که همان وضعی را دارند که تو به هنگام مرگ داشتی.

متاسفانه هم رشادت ها و کارایی ات و هم تو و ناله های دم آخریت را به فراموشی سپرده ایم و دیگر نه یادی از توست و نه سخنی؛ کلا حسی نسبت به تو نداریم تا قطعه شعری در رثایت بگوییم و یا موسیقی به یادت بسراییم و یا مجلسی به یادبودت بگیریم و...؛ تو حتی از محتوای قصه های مادرانه این آب و خاک هم حذف شدی و دیگر از تو سخنی در قصه های شان هم نیست. تو اکنون آنقدر با ما بیگانه ایی که حتی دستخط های باقی مانده از تو را نیز نمی توانیم بخوانیم و چنان باد تغییر بر تن مان خورده و تغییر مان داده است که حتی دستخط های تو نیز برایمان بیگانه اند، تو دیگر برایمان باستانی شده ایی و دست نوشته هایت را نیز به امریکا می فرستیم (2) تا دانشمندان آنجا بگویند که شما با ما از چه سخن گفته اید.

دیگر اسامی تان هم برایمان غریبه شده است و حتی از تلفظ صحیح آن نیز بیخبرم، زیرا دیگر آنرا نمی شنویم و به جز اسامی چند پادشاه آن دوره، نام های اجدادمان را نیز به فراموشی سپرده ایم. البته تو تنها سرباز از یاد رفته وطن نیستی، بلکه هزاران سرباز دیگر این وطن که قبور آنان در صحنه های گوناگون نبردهای طولانی و متعدد با دشمنان این آب و خاک که در آن دور دست ها به زمین مانده اند، از یاد رفته اند، مثلا سربازانی که در طی هفتصد سال (۹۲ ق.م - ۶۲۹ ب. م) نبرد بر سر قفقاز (3) به خون خفتند و در آخر هم البته قفقاز در اثر بی کفایتی قاجاریه از دست رفت و دیگر تا کنون به دامان وطن باز نگشت؛ همه از یاد رفته اند نه ذکری از فرمانده هان شان است و نه نامی از گُردآفرینان این جنگ ها، و یا رشادت های شان و... تا چه رسد به نام سربازان این نبردها و امثال تو.

ما از خود جدا افتاده ایم، از تاریخ مان، اجدادمان، زبان مان، رسم و رسوم مان و... همه را به فراموشی سپرده ایم، و به رغم این انگار صدایی در گوشمان فریاد می زند، هرچه این ها را فراموش کنیم، خدا را بیشتر یافته ایم؟!!، این در حالی است که همین خداوند که این چنین از جانب او می گویند، در قول آخرین پیامبرش (ص) می گوید هر که خود را شناخت مرا نیز خواهد شناخت (4).

راهزاد عزیز البته من هنوز همچون تو یکتاپرستم، و همان اهورامزدایی را می پرستم که اکنون به نام الله می شناسیمش، هماوست که یکتا خالق این جهان است و تو را سه هزار سال قبل به کردار، پندار و گفتار نیک فرا می خواند، هماو اکنون مرا به خیر دنیا و آخرت فرا می خواند، خداوندِ قادر و متعالی که تنها در نام با خدای تو متفاوت است و فلسفه و بنیان آفرینش هر دو "نور" است و معتقدم که "خداوند نور آسمان ها و زمین است".

راهزاد عزیز اکنون که تو (برادر آنروزیم)، و سید محسن (برادر امروزیم)، در یک صف در برابر خداوندمان صف کشیده اید تا به حساب اعمال تان رسیدگی شود، نقطه مشترک تان دفاع از این آب و خاک است، ظرفی که مظروف آن نسل ها انسان هایی است که آمدند و شکوفا شدند و رفتند و جای خود را به نسل های بعدی دادند و خواهند داد و البته که شهادت می دهم این ظرف لایق جان فدا کردن است.

 من نیز امید دارم که همچون شما ایستاده بمیرم، و در مقابل هیچ زیاده خواهی زانو نزده، و آزاد و مفتخر به این که نوچه هیچ لات منشی نشدم و یا مرید هیچ اسارتگری نبودم، تا خود را به امواج درخواست های بی پایان انسانی اش بسپارم که هر چه او خواست انجام دهم، بی توجه به عقل و شرع. راهزاد عزیز تنها کسی را که این گونه لایق مریدی می دانم، ذات باری تعالی است که خالی از هر گونه اشتباه، بخل، بدخواهی و... است و تنها این دیوار را لایق تکیه دادن و اعتماد می دانم.

راهزاد عزیز حرف های زیادی برای گفتن دارم که نه مجال گفتن است و نه این نامه آنقدر امن است که در آن گفته شود، پس تا سخنی دیگر بدرود، شادزی، مهر افزون، خداوند متعال و مهربان یاور و مدکارمان باد.

1-      http://www.isna.ir/fa/news/91091205668

2-      http://chn.ir/NSite/FullStory/News/?Id=106668&Serv=0&SGr=0

3-    https://fa.wikipedia.org

4-    قال رسول الله (ص): مَنْ عَرَفَ نفسَه فقد عَرَفَ ربَّه

5-    سوره نور آیه 35 (الله نور السماوات والارض)

 

+ نوشته شده در چهارشنبه پنجم اسفند ۱۳۹۴ ساعت 14:21 شماره پست: 895

نظرات (3)

Rated 0 out of 5 based on 0 voters
This comment was minimized by the moderator on the site

نوزدهم آبان ماه برابر با 10نوامبر سالروز گشایش آبراه کانال سوئز به فرمان داریوش بزرگ هخامنشی..

پس از اینکه آبراهه کنده شد داریوش فرمان داد تا کشتی ها  از  درون این آبراه به سوی پارس روان شدند
پیمایش آبراه به اندازه چهار روز راه است که 120هزار کارگر بر روی آن کار کردند..
پهنای آبراهه به اندازه ای بود که دو  ناو  با سه دسته پارو زن ، پهلو به پهلو از کنار هم می گذشتند ..
داریوش پس از پایان کار دستور داد که پنج کتیبه با زبان و خط  مصری ، پارسی و بابلی در چهار گوشه و بر سر آبراهه برپا کردند
تاریخ_معاصرایران https://t.me/joinchat/AAAAAEEhqxx3Z00nJrdwFg

This comment was minimized by the moderator on the site

ساعت 4 صبح روز سوم شهریورماه سال 1320 به سرجوخه ملک محمدی در پاسگاه مرزبانی جلفا در آذربایجان‌شرقی خبر می‌دهند لشکری عظیم از ارتش سرخ شوروی بسوی مرز می‌آید و قصد دارد از «پل آهنی» گذشته و وارد کشور شود. سرجوخه خبر را به تبریز مخابره می‌کند و از آنجا هم به تهران. از پایتخت دستور می‌آید که پادگان را تخلیه کنید و بدون هیچ مقاومتی اجازه ورود ارتش شوروی را بدهید. سرجوخه جسور خطاب به سربازانش می‌گوید: «هرکسی می‌خواهد، برگردد. من اینجا می‌مانم. می‌خواهم از کشور مقابل اجنبی‌ها دفاع کنم.» ملک محمدی همراه با سرباز عبدالله شهریاری، سیدمحمد رایی هاشمی و سرباز دیگری هم قسم می‌شوند و می‌مانند.

هنگامی که نخستین نفربر شوروی قصد عبور از پل آهنی را دارد سرباز شهریاری بسوی راننده آن شلیک می‌کند و سرباز روس را از پای درمی‌آورد. درگیری سنگینی بین نیروهای کاملاً مسلح ارتش شوروی و سرجوخه و 3 سربازش در می‌گیرد. این درگیری به گفته شاهدان ماجرا که مشروح آن در اسناد آکادمی نظامی روسیه هم موجود است 48 ساعت به طول می‌انجامد و در نهایت سرجوخه محمدی همراه با دو سرباز دیگرش عبدالله شهریاری و سید محمد رایی هاشمی زیر آتش شدید توپخانه لشکر 47 شوروی به شهادت می‌رسند. نفر چهارم برای رساندن خبر ورود لشکر 47 به دستور سرجوخه ملک محمدی ساعتی پیش از شهادت همرزمانش بسوی تبریز رفته بود.

سرلشکر نوویکف، فرمانده لشکر 47 شوروی وقتی متوجه می‌شود که سربازان ایرانی کشته شده‌اند از پل آهنی عبور می‌کند و وارد خاک کشور می‌شود. او وقتی فهمید 48 ساعت است که تنها با 3 سرباز جنگیده، به نشانه احترام یکی از درجه‌هایش را از روی دوشش باز کرد و روی سینه سرجوخه محمدی گذاشت و از چوپانی خواست 3 سرباز شجاع را به شیوه مسلمانان کنار پل آهنی دفن کند. تدفین این 3 سرباز به‌خاطر وطن‌پرستی‌شان با تشریفات نظامی از سوی لشکر 47 ارتش دشمن صورت گرفت.بر روی سنگ آرامگاه هر سه نوشته شده است : آرامگاه ژاندارم شهید ...، که در شهریور ماه ۱۳۲۰ در راه انجام وظیفه در مقابل مهاجمین ایستادگی و به شهادت رسیده است.

درسال ۱۳۷۵ هجری شمسی آرامگاه این مرزبانان بازسازی شد و هر هفته مراسم ادای احترام توسط نیروی مرزبانی ناجا بر سر مزار این مرزبانان انجام می شود.

بر بالای آرامگاه آنان این بیت شعر نقش بسته است:

هرچند آغشته شد به خون پیرهن ما
شد جامه سربازی ما هم کفن ما
شادیم ز جانبازی خود در شکم خاک
پاینده و جاوید بماند وطن ما

روحشان قرین آرامش

مصطفوی
This comment was minimized by the moderator on the site

باعرض سلام وسپاس
برگی از تاریخ زیبا ایران با مردان بلندهمت چقدر زیبا به این روز مزین نمودید
اندر ره معرفت بسي تاخته ام
وندر صف عارفان سرافراخته ام
چون پرده ز روي دل برانداخته ام
بشناخته ام كه هيچ نشناخته ام !!!

" خواجه نصیرالدین طوسی "

محسن
هنوز نظری ثبت نشده است

نظر خود را اضافه کنید.

  1. ثبت نظر به عنوان مهمان.
Rate this post:
پیوست ها (0 / 3)
Share Your Location
عبارت تصویر زیر را بازنویسی کنید. واضح نیست؟

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.

نظرات کاربران

- یک نظز اضافه کرد در استاد شجریان و شوره زار جامعه ...
زنده یاد استاد شجریان و اصولگرایان افراطی...."بازنشر" علیرضا کفایی دور برگردانِ بختِ این ملت بود ...
- یک نظز اضافه کرد در طوفان الاقصی، تله ایی به پهنای...
جنگ صلیبی «قوم برگزیده یهوه» و «حاکم برگزیده الله» علی افشاری ‏ جنگ غزه ‌و‌ در ادامه رویارویی نظام...