همه در پایان باید به اصل خویش باز گردند [1] این اصلی است که طبیعت به ما آموخته و خود نیز مقدمات آن را فراهم کرده و بشر نیز آن قانون را آموخته است. این قانون را در روند بازگشت جسم انسان به طبیعت می توان به صورت آشکاری دید که بلافاصله پس از مرگ این روند آغاز می شود و ظرف مدت کوتاهی جسم (که ما برایش بسیار هم قائلیم و البته نیز باید قائل بود که شایسته آن هم هست) به خاک تبدیل می گردد. این شاید نکته ایی در تایید نظر قرآن مبنی بر آفرینش انسان از گِل [2] باشد که در سوره بقره آیه 156 بدان اشاره شده است.

قوم آریایی ملتی بودند که از سرزمین های شمالی ایران به سرزمین ما کوچ کردند؛ شاخه ایی از آنها در کناره های رود سند و گنگ (شبه قاره هند) ساکن شدند و دسته ایی دیگر سرزمین های فلات ایران را محل زندگی خود قرار دادند. اینان اگرچه اشتراکات فراوانی داشتند ولی در شیوه راهبری جسد مردگان خود به طبیعت متفاوت عمل می کردند، ایرانیان (تا پیش از ورود اسلام) اجساد مردگان خود را بر بلندایی قرار می دادند تا حیوانات از آن خورده و بدین صورت به طبیعت بازگردند ولی هندوان که تیره دیگری آریایی ها هستند آن را در آتش می سوختند (و می سوزانند) تا به خاکستر تبدیل شود.

حال که بسیاری از ابعاد مسایل علمی بر انسان روشن شده است، وقتی به تصمیم اجداد آریایی خود در فلات ایران نگاه می کنیم، پیشرو بودن آنان را در این زمینه را بر برادران آریایی تبار هندوی خود می توان مشاهده کرد؛ زیراکه هندوان برای بازگرداندن اجساد مردگان خود به طبیعت خروارها چوب درختان را می سوزاندند تا جسدی را به سوی طبیعت رهنمون سازند؛ ولی روش ایرانیان خسارتی به طبیعت نمی زدند که هیچ، به موجودات آن کمک می کند تا از غذای ذخیره شده در بدن انسان استفاده کرده و چرخه طبیعت از این نعمت بهره مند گردد.

 اگرچه اسلام شیوه آنان را نیز ارتقا داد و شیوه دفن اجساد را برای بازگشتش به طبیعت آموخت، ولی تا پیش از این پیشرو ترین شیوه و طبیعت پسندترین روش را ایرانیان آریایی تبار داشتند؛ هرچند شیوه اسلامی نیز بعدها به انحراف رفت و زمین های مرغوب زیادی را در حاشیه آبادی ها به قبرستان تبدیل و از روند کشت و کار و تولید خارج نمود و اینک قبرستان ها با ساخت و سازهای سیمانی و... که بر قبور آن می شود، انگار تا ابد می خواهند بر بنای یادبود یکایک اجساد ما به یادبودی تبدیل شوند.

شاید آن دوستِ همنوردم که آرزو می کند "کاش مرگم در همین کوهستان و هنگام حضور و صعود فرا رسد" بر این آرزوست که جسدش در طبیعت پاک کوهستان بماند و به دور از هیاهو و سننِ مراسم کفن و دفن و بارگاه سازی ها و...، به طبیعت آن سرزمین که بسیار دوستش می دارد، باز گردد.

آرامستان زرتشتیان در یزد که اکنون به شیوه اسلامی اموات خود را دفن می کنند

برج خاموشان یزد بر بلندای کوه جهت قرار دادن

اجساد مردگان قوم آریایی در ایران برای بازگشت به طبیعت

مکانی در یزد برای قرار دادن جسد مردگان زردشتی جهت بدرغه به طبیعت

 خروارها چوب در محل مرده سوزانی در کنار یک معبد هندوها در هند

آماده سازی یک مرده برای سوزاندن

از طریق افشاندن روغن و... در حضور خانواده متوفی در هند

همچنین خروارها چوب برای سوزاندن مردگان که در این مکان دپو شده است

محل مرده سوزانی در شهر بنارس هند، مرده ایی در حال سوختن

و مردگانی که بعد از غسل در رود گنگ آماده سوزاندن می شوند

--از دیدگاه  ما مسلمانان إنّا لله وإنّا إليهِ رَاجعُون به معنی "همانا ما از خداییم و به سوی او باز میگردیم" [1]

- سوره رحمان آیه 14 (خَلَقَ الإنْسانَ مِنْ صَلْصال كَالفَخّارِ). «انسان را از گل خشكيده مانند سفال آفريديم»[2]