درختان تنومند چنار، شکوهی تماشایی دارند، دلبری کرده و وسوسه برانگیزانه تو را تشویق به تکیه و توقف در خود می کنند؛ تا فکر رشد تضمینی را در تو زنده کنند؛ اما این سرابی از اعتماد و آسودگی بیش نیست، باید دانست که اگر فاصله خود را از آنان تنظیم نکنی و کاملا در زیر چتر عظیم شان قرار گیری و معتکف سایه ی آنان شوی، نابودی خود را رقم زده ایی، به رسم قانون طبیعی بقا، آنها اجازه رشد هیچ گیاهی (حتی از ریشه ی خود) را در ذیل خود نخواهند داد و رشد و سر برآوردن هر گیاهی در ذیل شان را خلاف اصل موجودیت خود دانسته و لذا طوری برنامه ریزی می کنند که در زیر چترشان از باران و آفتاب بری باشد و تو اگر تصمیم به توقف در ذیل آنها بگیری بی بهره از عناصر رشد، مرگ تدریجی ات را رقم خواهی زد. پس تنها می توان دمی بهره برد و رفت، و آرزوی چون او شدن را در قامت شان دید و از آنان گذشت.  

+ نوشته شده در دوشنبه بیستم اردیبهشت ۱۳۹۵ ساعت 2:47 PM توسط سید مصطفی مصطفوی  | 2 نظر