آب و هوای دل انگیز بهاری زمین و زمان را به وجد در می آورد؛ بلبلان را به خواندن، شعرا را به شعر گفتن، حکما را به درس های بزرگ رهنمون می کند و...

واقعا زنده شدن را هر لحظه می توان حس کرد، این جا رشد و تکامل و تغییر را می توان به چشم دید، رستاخیز طبیعت است تا بعد از یک زمستان سرد، زمین و زمینیان را فرصت دوباره برای روییدن عنایت کند و مخلوقات هر یک نشان دهند که چه در چنته دارند تا رو کنند.

 گاهی برخی انسان ها نالانند که فرصتی برای بروز نداشتند، ولی طبیعت این فرصت را هر سال یک بار به همه می دهد تا هر موجودی خود را در یک فضای مناسب نشان دهد و پتانسیل های خود را بروز دهند.

امروز روز سیزده فروردین و روز طبیعت است. طبیعتی که دست نخورده و بِکرش بسیار زیبا و دل انگیز است. طبیعتی که ما انسان ها هم یکی از اجزای آنیم و باید حدود آن را حفظ کنیم، و اگرچه قدرت نابودیش را هم داریم ولی لازم است برای حفظ منافع خودمان هم که شده در حفظ طبیعت کوشا باشیم و به عنوان جزعی از آن در هارومونی زیباییش دست نبریم تا بماند و به زایش مشغول باشد تا ما هم زنده بمانیم.

از کوه که بالا می روی بوته های سوخته ایی را می بینی که دستی از روی نادانی و... به آتشش کشیده است؛ به دوست همراهم می گفتم اگر در مسیر توچال هر نفر یک بوته را آتش بزند و یا بکند، ظرف یک هفته آیا از این طبیعت بوته ایی باقی خواهد ماند تا دوباره سبزی را بر این کوه زیبا دید؟!! پس باید طبیعت را جزعی از زندگی خود دانست و در حفظ آن کوشا بود تا زندگی برای طبیعت جریان داشته و ما هم در کنارش بمانیم.

+ نوشته شده در جمعه سیزدهم فروردین ۱۳۹۵ ساعت 8:42 شماره پست: 927  توسط سید مصطفی مصطفوی  |