نشستن بر سفره بزرگان، خصوصا اگر کریم، اهل کرامت و در جایگاه های بالای معرفت و عشق به خدا باشند، پسندیده و رواست و موجب رشد و تعالی انسان خواهد شد، اما اولی و بهتر اینکه خود صاحب سفره باشی و دیگران حتی بر سفره ات بنشینند و یا آرزوی نشستن بر آن کنند؛ پس باید دعا کرد که خدایا توفیقی ده که بجای این که بر سفره این و آن میهمان باشیم، از اعمالی شایسته برخوردار شویم که بر سفره ی اعمال شایسته از پیش فرستاده خود بنشینیم و میهمان حاصل زحمت این جهانی خود در جهان باقی باشیم که این لذت بخش ترست از آن که دست روی دست نهاد و انتظار میهمان شدن بر سفره های دیگران را داشت. این دعا را به تکرار می شنویم که مثلا "خدایا ما را از سفره اولیایت برخوردار فرما" در حالی که باید دعا کرد خدایا توفیقِ به انجام اعمالی ده تا در سایه آن از اولیایت باشیم و در جهان دیگر برخوردارِ سفره یی گسترده از اعمال خود شویم.

+  نوشته شده توسط سید مصطفی مصطفوی در 23:35 PM | سه شنبه دهم شهریور ۱۳۹۴