انسانِ مغرور، بزرگترین گناه نزد خداوند، که غرور و تکبر خاص خداوندست، که تنها او لایق چنین صفتی است؛ اما انسان هایی را که به کمترین داشته ها دچار غرور و خودپسندیِ بیجا می شوند برخی به چند مقدار مال دنیا، برخی به چند خطِ علمی که از خطوط بیشمارِ دانشِ جهان می دانند و حتی برخی به چند عبادت ناچیز و یا چند پرهیز ساده در اعمال دینیِ خود دچار غرور می شوند و اگرچه هر انسانی می تواند دچار تفرعون شود ولی قلیل انسان هایی هستند که به کرسی های بالا دست می یابند و فرعونیت سراغشان را می گیرد و چنان تفرعونی از خود نشان می دهند که همه ی گذشته ذلت بارشان را فراموش می کنند و می شوند همان فرعون زمانه خود که مظهر غرور و نخوت بود.

اما آنان که از ما روی گردان شده اند و ما را با مراممان به کناری نهاده اند، شاید برخی اوقات بهترین وصف ها را از ما می کنند، و آن موقعی است که از انتهای دل خود به آنچه از ما دیده و تجربه کرده اند سخن بمیان می آورند، فردریک نیچه در کتاب "چنین گفت زرتشت" برخی از ما اهل ایمان را این گونه توصیف می کند؛ واقعا جای تامل دارد: "برخی هستند که به یک مشت پرهیزکاری خود مغرورند و با اتکا آن نسبت به همه چیز دست درازی و بی حرمتی می کند، به طوری که جهان غرق در ظلم و جور آنهاست (ص 117)."

 خداوند در سوره نحل آیه 29 جایگاه متکبرین را این گونه توصیف می کند "پس از درهای جهنم (یا به طبقات آن) وارد شوید در حالی که جاودانه در آنجایید. پس بسیار بد جایی است جایگاه متکبران."  

 + نوشته شده در دوشنبه پنجم مرداد ۱۳۹۴ ساعت 11:14 شماره پست: 811