چرا انسان ها و حتی بزرگان وقتی می میرند شناخته و عزیز می شوند

این یک امر معمول بین ما ایرانیان شده است که وقتی یک بزرگی (و یا حتی کوچکی) می میرد عزیز می شود و حتی دشمنانش هم بعد از مرگش از غلاف دشمنی کمی خارج شده و به بازماندگانش پیام تسلیت و هم دردی می دهند. کسانی که سایه اش را هم با تیر می زدند در مدح فرد درگذشته جملاتی را ردیف کرده و به تعریف و تمجید از او می پردازند. این است که برای بعضی ها این تنها مرگ است که باعث می شود آنها بین مردم شناخته شوند و بخشی از حق مطلب در مورد آنها ادا شود. آقای ابراهیم حاتمی کیا وقتی در برنامه راز در شبکه چهار سیما در خصوص شهید مرتضی آوینی می گفت اذعان داشت که قبل از شهادت این هنرمند شاخص مقامات و مسولین توجهی به آوینی نداشتند تا این که شهید شد و بر جنازه اش رهبری حاضر شد و از آن به بعد آوینی، اوینی شد و شهید آوینی شناخته شد و مقاماتی یافت و سرور شهیدان اهل قلم شد و... این از نتایج فرهنگ ماست که مرگ باعث نجات بزرگان ما از حصاری می شود که دست اندرکاران تریبون های عمومی و موج سازان تبلیغاتی برای بعضی ساخته اند. تنها در زمان مرگ این انسان هاست که تریبون داران و موج سازان تبلیغاتی خیال شان راحت شده که دیگر از متوفی کاری ساخته نیست، دیگر امتحان زندگی اش تمام شده، هر چه بود تمام شد، حرکت نابجایی از او دیگر متصور نیست و... لذا به تجلیل از او و معرفی اش اقدام می کنند چون در این زمان دیگر خطری از ناحیه او متصور و متوجه فردی نخواهد بود و می توان بخشی از واقعیت های شخصیت او را برای جامعه بازگفت، می توان مثلا شخصیت اسطوره یی او را فاش کرد و... ؟!! مرگش باعث می شود که قسمتی از حق مطلب را در مورد او ادا کنیم. این مرگ است که باعث می شود رقبا حصارها را از رقیب بردارند و از محدودیت ها رهایش کنند تا فضایلش بیان شود و مردم بفهمند که چه نعمتی بوده که از آن بی اصلاع بودند و اکنون از دستش داده اند. اینجاست که معاویه بن ابوسفیان هم که در دشمنی اش با علی (ع) هیچکس نمی تواند شکی داشته باشد بر مرگ علی (ع) اشک می ریزد و فردی که در نابودی علی (ع) و خط او از هیچ اقدامی فروگذار نکرده، دیگر لزومی به حصار کشیدن بر فضایل علی (ع) نمی بیند و خود نیز از حصار خود ساخته ی خود رها می شود و قطراتی از اشک در فقدان علی (ع) می ریزد و یا در فضیلتش سخنی به زبان جاری می کند.