اسلام بر این استدلال که باید به اعتقاد و عمل ابا و اجدادی خود بود، مهر محکومیت نهاده است؛  ولی محرم که می شود خود را از این قاعده مستثنی کرده و به شیوه ابا و اجدادی خود عمل می کنیم.  محرم اوج ظهور احساساتی است که جوششی از عقده و کینه های تاریخی است که باید نثار دشمنان اهل بیت پیامبر عظیم الشان (ص) نمود؟! و... انگار در محرم "رفع القلم" می شود و هر کاری جایز می شود و در این کشاکش احساس است که عقل در محرومیت قرار می گیرد و لذا حرکت های اصلاحی و حرف های حساب بزرگانی چون استاد شهید مرتضی مطهری که در کتاب تحریفات عاشورای خود بحث مفصلی از پیرایه های بسته شده به این حادثه تاریخ ساز دارد، و یا گفتار دکتر علی شریعتی معلم بزرگ انقلاب اسلامی و دیگر پژوهش گران این عرصه کمتر تاثیری در تغییر ما داشته و گاهی هم نداشته است.

و در واقع پاسخ ما در مجموع به دعوت این پیام آوران اصلاح در رفتار امت محمدی (ص) و علوی (ع) این است که ما می خواهیم به همان شیوه اجدادی مان باقی بمانیم. ولی چرا ما گرویدگان به دین محمد (ص) به همان استدلالی دست می زنیم که کفار کینه توز عرب در مقابل دعوت محمد (ص) بیان داشتند؛ و این خود معمایی است. قمه زنی ها، سینه زنی های حرفه یی که به جراحت جسم منتهی می گردد، حرفه یی کردن شغل ها و مراسمات که دیگر از بار معنوی آن کاسته و به شغل و کسب و کار عده یی تبدیل می شود و... نمونه هایی است که باید از دستگاه با عظمت عزای حسین (ع) زدوده شوند.

سو استفاده از فضای احساسی که در مومنین در این ایام به وجود می آید که در بعد اقتصادی به کسب و کار عده یی مرتبط است و یا پیگیری مطامع سیاسی عده یی که این ایام برای شان بهاری است برای کسب سیاسی شان و... از بزرگترین خیانت ها به استان قدسی محرم حسینی (ع) است که تنها خداوند است که قادر خواهد بود حساب این ظلم به حماسه سرایان محرم سال 61 هجری را محاسبه کند.

پس باید همواره به عقل باز گشت و رجوع کرد که در دوره احساس است که بزرگترین اشتباه ها و  گناهان بشری زمینه بروز می یابند. تمامی قتل ها (به عنوان سمبل عینی بزرگترین ظلم به انسان دیگر) در همین فضای احساسی است که زمینه بروز می یابد.

+ نوشته شده در چهارشنبه پانزدهم آبان ۱۳۹۲ ساعت 11:1 شماره پست: 349