امروز بر سرزمین های اسلامی حُکامی حکومت می کنند که هر کدام خود را مدعی جانشین برحقِ فرستادگان خداوند (ص) دیده و از اعلامش هم هیچ اِبایی ندارند؛ و لذا حکم خود را، حکم خدا؛ منصب خود را، ناشی از خدا؛ و مطیعان خود را، خدمه خداوند و... می دانند و در حقانیتی که برای خود در اِعمال دستورات خود قایلند شاید بتوان گفت که از خود نبی مکرم اسلام (ص) نیز پیشی گرفته و چنان برای خود قایلند که انسان انگشت به دهان می ماند که اینان در خود چه دیده اند که این چنین خود را می انگارند، و این همه برای خود قائلند، در حالی که حتما خود را از دیگران بهتر می شناسند که چه انسان های مملو از خطایی اند و چقدر بی سلاح در مقابل شیطان و...

مثلا همین آقای ابوبکر بغدادی اگر خود را تنها چندی قبل از عهده دار شدن خلافتش؟!! در نظر بگیرد می بیند که واعظی بیش نبود که در دوران مبارزه با صدام هم فرمانده و یا شاخص چنان برجسته ایی نبوده و از او برجسته تر در درجات مبارزه بسیارند و... حال چنان دم از جانشینی اولیا خدا می زند که خود را با پیامبر (ص) اشتباه گرفته است؛ و امثالهم

ولی به نظر می رسد چنین ادعاهایی چندان ملاک مناسبی برای اهل نظر جهت مقایسه همسانی این چنین انسان های پرمدعایی با بزرگان دین نباشد و این تقواست که ملاک مناسب مقایسه هر انسانی با اولیا اوست و بروز این تقوا نیز در عدل است و عدالت در رفتار انسان است که بهترین میزان سنجش همسانی آنان با رهبران اصیل اسلام خواهد بود، که هر چه عدالت در رفتارشان باشد همین نزدیکی آنان را به اولیا خدا تعیین خواهد کرد و این عدالت نیز نه در مورد اطرافیان شان، بلکه در شفقت نسبت به خلق خدا (فارغ از دین و مرام شان، و این آنان را قبول دارند یا ندارند) بروز می یابد.

 این عدل و عدالت نسبت به مردم است که میزان درجه جانشینی را بازگو می کند و نه ادعا و یا علم که علم و ادعا را می توان در توبره هر انسانی یافت و تحصیل آن چندان هم سخت نمی تواند باشد، ولی تحصیل تقوا و عدالت است که زانوان قدرتمندان روزگار را خم می کند. دخت گرامی آخرین پیام آور خدا (که درود خداوند بر او باد) در خطبه ایی که در مسجد النبی (ص) در مدینه منوره و در حضور خلیفه اول بعد از پیامبر جناب ابوبکر و جمع دیگری از حاضران ایراد کردند بر ملاک عدالت پای فشرد "و عدالت را نمودار مرتبه یقین" عنوان داشتند (1).

 اینجاست که می توان گفت هر که را عدالت باشد یقین به خداوند و ساختار خلقش نیز افزون است پس به هر درجه از ایمان و یقین در قلب قدرتمندی موجود باشد به همان میزان عدالت و عدل نیز در رفتارش تبلور خواهد داشت؛ کسی را که در ایمان و یقینش خلل است در رفتارش نیز نقصان در عدل و عدالت خواهند دید. که اکثر خلفای بعد از پیامبر اسلام تنها عدالت را در حق اطرافیان خود اعمال کردند و هر ظلمی را نسبت به خارجین از دایره اطرافیان شان جایز شمرده و روا دیده و به نام اسلام روا داشتند و می دارند.

1-      www.kaleme.com/1394/12/23/klm-239408/ نوشته مرحوم سید جعفر شهیدی تحت عنوان "فاطمه زهرا؛ از بستر بیماری تا ملکوت" 

+ نوشته شده در دوشنبه دوم فروردین ۱۳۹۵ ساعت 10:58 شماره پست: 913 توسط سید مصطفی مصطفوی  | 

مستبدین از جمله انسان های پست و بی مقدارند که به ناحق بر کرسی های با ارزشِ دنیایی تکیه زده اند، انسان های کوتاه قدی اند که بلند قامتانِ حکیم را در کنار خود تحمل نمی توانند کرد و تلاش می کنند از شرِ نگاه های سنگینِ شان که به حماقتِ آنان در تصمیمات و اعمالِ شان می نگرند و گاه بر آن اعتراض دارند، خلاص شوند، ناصرالدین شاه قاجار که از جمله ی این حکامِ بی کفایت در تاریخ ایران است که خسارات بیشماری را به این کشور و مردم آن وارد کرد و از جمله این مردمِ مظلوم و نیازمند را از وجود ذیقیمت معدود افراد با کفایتی همچون امیرکبیر محروم کرد و در حالی که این امیرِ کبیر در بدترین شرایط این کشور خود را در صحنه ی خدمت به این آب و خاک و مردمِ ستمدیده اش بروز داده و توانایی های فکری و عملی اش را در خدمت به ایران و ایرانی به اثبات رسانده بود، ولی چون پای سیاست و سیاست بازی فرا رسید، همه مقررات اسلامی، اخلاقی و خویشاوندی را به کناری نهاد و ابتدا این عنصر موثر و مفید در اداره یِ کشور را به کناری نهاد و سپس در خانه اش محدود و بعد به کاشان تبعید و نهایتا نیز عُمالش را اعزام داشت تا او را رگ زدند.

سلطنت مطلق این حاکمِ بی کفایت قجری بر ایران پنجاه سال به طول کشید و در این مدت کشور را به خاک سیاه نشاند و از جمله نقشه ایران در زمان او به طور بی سابقه ایی آب رفت، و این مردم نجیب را در فقر و بدبختی فروبرد، اما او بی توجه به این واقعیت ها به شکرانه پنجاهمین سالگرد حکومت فاجعه بارش، در حرم حضرت عبدالعظیم حَسنی در ری حضور یافته، که گلوله ایی از تپانچه ی میرزا رضا کرمانی خارج و همین نقطه پایانی بود بر زندگیِ نکبتبار و فساد انگیزش؛ او که به بی کفایتی و ظلم خود کاملا مطلع بود، در آخرین لحظاتی که عمر بی مقدارش به خط آخر رسیده بود گفت که “اگر زنده بمانم جور دیگری بر شما حکومت می کنم” ولی انگار این دسته از انسان ها تا به آخر خط نرسند، قصدی برای اصلاح خود ندارند و بر جهل و نفس اماره خود که آنان را به جنایت در حق زیردستان و رقبا دستور می دهد، تاکید و اصرار دارد، و این تنها نهیب مرگ است که بازدارنده اشان است و تا آخرین لحظات عمر بر خطای خود باقی اند.
باید گفت مستبدین به بهشت نمی روند زیرا که گردن آنان زیر حق الناس تا ابد کج خواهد بود و حتی خداوند هم با همه ی وسعت عملش در این بخش تضمینی به احدی نداده است و اینکه ناصرالدین شاه قجری اهل عزاداری حسین (ع) بود، شیعه مرتضی علی (ع) بود، در هنگام زیارت مردی از مردان خدا (ره) کشته شد و… سودی به حالش نخواهد کرد و مهم نیست که انسان کجا جان به جان آفرین تسلیم کند، مهم این است که در توبره اعمالش چه مقدار انسانیت دارد و لذا کشته شدن این مستبد در روز جمعه و در حرم حضرت عبدالعظیم برای او توفیقی به بار نخواهد آورد، هرچند مُقَسِمان دنیایی بهشت و جهنم بدین مناسبت او را شاه شهید! بنامند، که در پای دیوارهای قبله اول مسلمین هم هزاران هزار تاکنون کشته شده اند، برخی از آنان در سپاه صلیبیان بودند که شدیدا معتقد و از مکان مذهبی خود دفاع می کردند و برخی در سپاه صلاح الدین ایوبی که برای بدست آوردن دوباره مکان مذهبی خود به جنگ آمده بودند، حال کدامیک سعادتمندند؟!! اینجاست که باید گفت خودخواهی تسلط بر بیت المقدس هر دو را رودرروی هم قرار داد؛ پس باید گفت آنکه انسان تر و به انسانیت نزدیک تر است، سعادتمند خواهد بود، نه انتصاب به این و آن.

 ژوئن 4, 2015 

+ نوشته شده در یکشنبه هفتم تیر ۱۳۹۴ ساعت 4:6 AM توسط سید مصطفی مصطفوی  | نظرات

آقای فردریک ویلهلم نیچه (1900-1844) فیلسوف بزرگ آلمانی کتابی دارد تحت عنوان "چنین گفت زرتشت" که در سال 1327 آقای حمید نیرّ نوری نسبت به ترجمه آن اقدام و توسط انتشارات آثار جاویدان به چاپ رسید، این کتاب زمانی شهره آفاق بود. مطالبی که خواهد آمد، گزیده ایی از جلد اول این کتاب است، که از آن نت برداری کردم:

ص9):    "(خطاب به خورشید) ای اختر بزرگ اگر بر آنها که تو نثار می کنی، نمی تابیدی خوشبختی تو کجا بود."
 ص10:  "آن زمان تو خاکسترهای خود را به کوه ها می بردی و اکنون آتش خود را به دره ها و جلگه ها می بری. مگر از عاقبتِ شوم آتش سوزی بیم نداری."
ص 13:   "شخص بایستی اقیانوسی باشد تا جوی آلوده و کثیفی که وارد آن می شود او را نیالاید."
ص 16:   "(مردم) دوست ندارند کلمات حقارت آمیز درباره خود بشنوند لذا من بایستی تکبر آنها را مورد خطاب قرار دهم."
ص 19:   "تو را باید به زندان افکند زیرا راه را بر بهتر از خود می بندی"
ص 23:    "من به منظور جذب عده ای از گَله آمده ام – مردم و گَله از این کار خشمگین خواهند شد – و زرتشت را شبانان راهزن خوهند خواند. می گویم شبانان ولی آنان خود را نیکان و پرهیزکاران می خوانند. می گویم گله ولی آنان خود را معتقدترین متعصب می نامند. عجبا! معتقدین هر شریعتی از چه کسی بیشتر نفرت دارند؟ از آنکس که جداول ارزش های آنان را می شکند یعنی از شکننده قانون. ولی اوست که ایجاد می کند. ایجاد کننده در پی همراه ها نیست نه در پی مردگان و گله ها و معتقدین. ایجاد کننده در جستجوی کسانی است که مانند او ایجاد کننده باشند و حاضر باشند ارزش های نوینی را روی جداولی نوین ترسیم نمایند."
ص 36:   "اینان می خواهند مردم به آنها اعتقاد کورکورانه داشته باشند و می خواهند که شک گناه شمرده شود. هم اینان در حقیقت به جهان های دیگر و شهادت اعتقاد ندارند."    
ص 46:    "از میان تمام نوشته ها من آن را دوست دارم که نویسنده اش آن را با خون خود نوشته باشد."
ص 56:    "(خطاب به جنگ آوران) آیا شما زشت هستید؟ بسیار خوب! خود را با عَظمت بپوشانید زیرا عظمت روپوش زشت رویان است... در عظمتِ شما شرارت نهفته است... وجه مشترک اشخاص ضعیف و متکبّر در شرارت است... عصیان مزیت بردگان است، بگذارید مزیت شما اطاعت باشد."
ص 4-63:   "می بینم که از سر تا پایت را مگس های زهر آلود گزیده اند. به جایی پناه بر که بادهای قوی و خشن می وزد... تو بیش از حد لزوم به اشخاص پست و فرومایه نزدیک شده و با آنان بسر برده ای. از انتقام نامرئی آنان بگریز آنان در پی انتقام گرفتن از تو می باشند. دیگر دست خود را علیه آنان بلند مکن. آنان بی شمارند و کار تو مگس پراندن نیست. این اشخاص پست و فرومایه بیشمارند و چه بناهای عظیم را که قطرات ناچیز باران و علف های هرزه ویران ساخته اند... تو را می بینم که از این مگس های زهر آلود به ستوه آمده ای و هم اکنون جای صدها نیش بر بدن تو نمایانست... آنان با کمال بی گناهی تشنه خون تواند زیرا ارواح بی خون آنان خون می طلبد و به همین جهت آنان با کمال بی گناهی تو را می گزند."
 ص 69: "آیا تو غلام می باشی؟ اگر چنین است بدان که دوست کسی نمی توانی بود. آیا تو ظالمی؟  اگر چنین است بدان که دوستی نمی توانی داشت."
ص 71:   "هیچ ملتی باقی نمی ماند مگر این که ابتدا برای خود ارزش هایی وضع کند."
ص 73:    "آیا وقتی بشر را هدفی نبود بشری وجود می تواند داشت."
 ص 96:   "ای پزشک! خود را شفا بخش تا بتوانی مریض خود را نیز شفا دهی."
ص 97:    "مرد دانا کسی است که علاوه بر توانایی دوست داشتن دشمنانش، بتواند دوستانش را نیز دشمن دارد."
ص 105:  "آفریدن بزرگترین وسیله نجات از رنج می باشد و بار زندگی را سبک می سازد ولی برای این که آفریننده وجود داشته باشد رنج بسیار و تغییرات و تحولات گوناگون باید."
 ص 111:   "اینان کشیشانند و گرچه دشمنان من می باشند ... شمشیرهای خود را در برابر آنها در غلاف نگهدارید. در بین اینان قهرمانانی نیز هستند. بسیاری از آنان رنج بسیار برده اند... "

ادامه دارد.....

 +    نوشته شده در پنجشنبه هفتم اسفند ۱۳۹۳ساعت 15:42 PM توسط سید مصطفی مصطفوی 

مرحوم آقای شیخ احمد کافی از سخنوران مطرح قبل از انقلاب اسلامی بود، که در تیرماه 1357 به طرز مشکوکی در چناران مشهد این دنیا را در حالی که تنها چهل و دو سال بیش نداشت، و به اوج شهرت دست یافته بود، وداع کرد. نوارهای سخنرانی این سخنور زینت بخش خانه های مردم آن دوران بود و گوش مردم آن زمانه با صدای دلچسب او کاملا آشنا بودند، و دوستارانش نوار سخنانش را با ولع تمام بارها و بارها گوش می دادند و این تکرار برایشان ملال آور نبود. او نیز در زمانی می زیست که آزادی بیان در وضعیت بدی بود و ایشان نیز به دلیل سخنانش بارها دستگیر و یا تحت تعقیب و تبعید عوامل رژیم گذشته قرار گرفت، موقعی که خیلی تحت فشار قرار می گرفت و چاره ایی جز مخفی شدن و فرار نداشت، یکی از مخفی گاه های ایشان منزل آقا سید علی طباطبایی در روستای خرقان بود، که زیر سایه سنگین عوامل کادر و مرتبطین پاسگاه ژاندارمری روستای خرقان زندگی مخفی را پی می گرفت.

 آقا سید علی طباطبایی که از مومنین فرهیخته و از اهالی روستای ابرسج شاهرود بود که با اختیار کردن همسر مومنه ایی از روستای خرقان مقیم آنجا شده بود و در این روستا دارای املاک و مغازه بود که منزل این سید بزرگوار که اولادی از خود نداشت، محل آمد و شد طلاب علوم دینی و...، و از جمله آقای شیخ احمد کافی شده بود، که رابطه دوستانه و دو طرفه ایی با مرحوم طباطبایی بر قرار کرده. این آمد و شدها زیاد بود و در یکی از این سفرها بود که آقای شیخ احمد کافی متوجه شد که در اثر تبلیغات برخی، مردم محل به شیخ ابوالحسن خرقانی احترام و ارادت بایسته و شایسته را ندارند و لذا اولا از طریق آقای طباطبایی فرستاد که مخفیانه کلید بارگاه شیخ ابوالحسن را از متولی آن (مرحوم آقای سید کریمی که خداوند رحمتش کند و فرد بسیار مهربان و افتاده ای بود) بگیرند و بیاورند و خود مخفیانه به زیارت شیخِ عارفِ خرقان رفت و ثانیا به آقای طباطبایی هم توصیه نمودند که شیخ ابوالحسن انسان بزرگی بوده است و نباید تصور نادرستی در خصوص او داشت و توصیه به زیارت و احترام به او نمودند. 
لازم به ذکر است بارگاه ملکوتی حضرت شیخ ابوالحسن خرقانی، عارف نامی قرن چهارم هجری در روستای خرقان از توابع پشت بسطام قرار دارد و آوازه این مرد بزرگ اهل خرد، عرفان، تساهل و تسامح، و مرد وحدت بین ادیان، بسیاری از بزرگان را به دیدارش در خرقان کشاند، از جمله انسان های وارسته یی که به زیارت این عارف بزرگ و بصیرِ ایرانی نایل شدند، می توان به ابوسعید ابی الخیر، ابو علی سینا و... را نام برد.
همچنین سلطان محمود غزنوی که خود فردی اهل تساهل و تسامح دینی نبود و بسیار به جرم دگر اندیشی از دم تیغ این پادشاه فاقد تحمل دینی گذرانده شدند، نیز علیرغم دیدار شیخ بصیرِ خرقان، بهره ایی از خصلت تحمل دینی شیخ خرقان نبرد که اگر می برد، اهل تحمل، تسامح و تساهل دینی می شد، جمله بسیار پرمعنی از سخنان گرانسنگ این عارف نامی و بصیر ایرانی بدست آمده است که این فرمایش شیخِ بصیرِ خرقان را می توان و باید بر سردرب هر مکانی نوشت، که اهلِ تسامح و تساهل دینی، وحدت ادیان، و اهل تحمل و مدارای دینی جمع می شوند؛ او که به تحمل اعتقادات و ایمان جور وا جور انسان و احترام به آن ایمان کاملی داشت و این شیوه ی پسندیده را در مقابل تندروی و عدم تحمل عقاید دیگران، مشی خود قرار داده بود، فرمودند که :
هر که در این سرا درآید نانش دهید و از ایمانش مپرسید چه آنکس که به درگاه باریتعالی به جان ارزد، البته بر خوان بوالحسن به نان ارزد. و می بینیم که به رغم تقابل سنتی بین فقیه و عارف، مرحوم شیخ احمد کافی که خود در مدارس فقه درس خوانده بود، ولی این آزادگی را داشت که به مقام بزرگ این شیخ بصیر که در دورانِ کافی، بین اهلش گمنام بود، آنان را به شناخت و احترام به او توصیه و سفارش نمودند.
منزل آقای سید علی طباطبایی که زمانی محل مخفی شدن آقای کافی در ایام فرار از دستگیری و تعرض بود، اکنون به توصیه و وصیت همسر مومنه ی مرحوم آقای طباطبایی به "عصمتیه روستای خرقان" تبدیل شده و در کنار مسجد جامع این روستا تجدید بنا گردیده و پابرجاست. روحشان شاد و قرین رحمت حق باد.
دوستانی که به قصد زیارت حضرت علی بن موسی الرضا (ع) از طریق زمینی و استان سمنان اقدام می کنند می توانند با طی مسافتِ تقریبی نزدیک به 20 کیلومتری از شهر شاهرود، به زیارت شیخِ بصیرِ اهلِ تحمل و تساهل و تسامح دینی در خرقان نایل آیند؛ که امروز به وجود چنین انسان های پاک با چنین تفکرات ارزشمندی بیشتر از هر زمانی نیاز داریم، این در حالی است که جماعت تندرو و اهل مجادله و تفرق دینی بر منطقه ما جولان می دهند و در کشاکش نبرد تندروها با ملت خاور میانه خون های بسیار به ناحق به زمین می ریزد و ظلم های تاریخی بر خلق خداوند روا داشته می شود.

+   نوشته شده در شنبه بیست و هفتم دی 1393ساعت 6:47 PM توسط سید مصطفی مصطفوی