️دلنوشته زیبای یک جانباز ۷۵% برای نسل‌های کنونی و بعد
Posted: 06 Jun 2021 07:35 AM PDT

جنگ آمد برادرم…
میدانی چه میگویم؟ آری جنگ آمد
ما بدنبال جنگ نرفته بودیم او آمد
تعدادی از ما جنگیدیم رزمنده شدیم
عده‌ای رنگ رزمنده گرفتند
عده‌ای نیز رنگ رزمندگی بخود پاشیدند
تعدادی نیز رنگ جبهه را ندیدند و راوی جنگ شدند…
عده‌ای رفتند عده‌ای ماندند اما یا زخم بر تن یا داغ بر دل، عده‌ای نیز داغ بر پیشانی زدند
عده‌ای مفقود، عده‌ای مظلوم، عده‌ای مغموم، عده‌ای مذموم
تعدادی آمده بودند تا بروند، قرار را بر رفتن گذاشته بودند،
عده‌ای نیز آمده بودند تا بمانند چاره‌ای نبود شهیدی گفته بود : از یکطرف باید بمیریم تا آینده شهید نشود و از طرفی باید شهید شویم تا آینده زنده بماند…
راستی چه باید می‌کردیم؟؟؟

عده‌ای آمده بودند تا از خود حساب بکشند، عده‌ای آمده بودند تا حساب‌های خود را تسویه کنند، عده‌ای آمده بودند تا آدم حسابی شوند، عده‌ای نیز حساب باز کردند، عده‌ای نیز آمده بودند تا حسابی آدم شوند…
عده‌ای آمدند تا بی‌پیکر شوند، عده‌ای نیز پیکرتراش،عده‌ای نیز پیکرهٔ یک”بت”،
عده‌ای ویلچری، تعدادی ویلایی، عده‌ای حاضر، تعدادی ناظر، قومی نیز غافل…
و اما برادرم…

دیوانگیِ “جوانی” ما با جنگ مصادف شد در ما میل به زیستن زنده بود، حس عاشقی و معشوقی نیز جریان داشت اما جنگ آمده بود؛ چه باید می‌کردیم، آیا جز جنگیدن چاره‌ای داشتیم؟؟؟
ما هم آینده را برای خود ترسیم کرده بودیم؛ اما جنگ نزدیکتر از دور بود،
جنگ بود باید این نزدیک را پاسخ میدادیم و نزدیکمان دور شد و دور و دور و دور…
به ساعات ۸ سال باید میرفتیم، بدنبال این قافله؛ مگر چاره‌ای جز جنگیدن داشتیم؟؟؟

برای ما هم جان عزیز بود، از توپ و تفنگ و ترکش میترسیدیم؛ باید جرأت می‌یافتیم و جنگ بود؛ مگر چاره‌ای جز جنگیدن داشتیم؟؟؟
عشق و عاشقی و معشوقه را به امید دفاع از تمامی عاشقان و معشوقانی مانند شما رها کردیم و رفتیم؛ چه باید میکردیم؟؟؟
ما بدنبال حاکم شدن نرفتیم، خواستیم محکوم تاریخ آینده نشویم، خواستیم فردا از نگاه تیز و شماتت‌بارِ شما فرار نکنیم؛ پس چه باید میکردیم؟؟؟

ما خونخواری نیاموخته بودیم؛ باور کن از رنگ خون میترسیدیم، ما به خونخواهی رفتیم؛ خونخواهی سرهای به ناحق بریده شده،
مگر چه باید می‌کردیم؟؟؟

از جنگ به بعد، شکل عاشقی ما نیز تغییر کرد؛ عاشقی ما با دلتنگی و دلبستگی به محبوبه‌های شب، محبوبه‌های شب عملیات، محبوبه‌های جامانده در ارتفاعات “ماووت”، جاماندگان زیر خاکریزهای “مجنون” و رفیقانِ رفته تا دهانه‌ی خلی…

باور کنید قطارقطار رفتیم، واگن واگن برگشتیم؛
جوانِ جوان رفتیم، پیرِ پیر برگشتیم؛ راست راست رفتیم، شکسته شکسته بر گشتیم؛ گروه گروه رفتیم، دسته دسته برگشتیم؛ دسته دسته رفتیم و تنهای تنها برگشتیم…
اما برادرم ایستادیم …
آری من و تو حق داریم همدیگر را نشناسیم، از دو نسل متفاوت، دوستان ما آن‌سوی دردها و رنج‌ها به ساحل و ما این سمت، چشم دوخته به افق‌های نامعلوم…
راستی اگر نمی‌رفتیم، چه باید می‌کردیم؟؟؟
باورکنید ما هم دل داشتیم؛ با دل رفتیم، بی‌دل برگشتیم.
با “یار” رفتیم، با “بار” برگشتیم.
با “پا” رفتیم، “بی پا” بر گشتیم.
با “عزم” رفتیم، با “زخم”برگشتیم.
پُر”شور”رفتیم، پُر”سوز” برگشتیم
عزیزان!
ما ”پریشانیم“ اما ”پشیمان“ نیستیم.
شکسته‌ایم اما نشسته نیستیم.
دلخسته‌ایم ،اما دست بسته نیستیم.
اما…
و ما همان سربازان پیاده‌ایم؛ سواری نیاموخته‌ایم ، سواری شما نیز نیستیم…
ما همان دیروزی هستیم؛
تعداد ما میدانید در جنگ ۸ ساله چقدر بود؟
۳/۵ % از جمعیت ایران…
اما مردم تنهایمان نگذاشتند؛ آری همه‌ی ما ۸ سال بودیم، با هم، در کنار هم، حتی تو هم بودی؛ در اندیشه‌ی ما… آری همه بودند نگاه محبت‌آمیز آن دوران به ما…
هدایای مادران و پدران شما به جبهه،
گذشتن از شام شب و هدیه به جبهه،
گذشتن از فرزند واعزام فرزند دیگر،
تحمل بمباران‌ها،
تشییع رفیقان ما،
دیدار و عیادت و دلجویی از جانبازان ما،
آری مردم بودند…
ایستادند، مقاومت کردند، تلخی چشیدند، اما به رخ ما نکشیدند…

ما هنوز مدیون لقمه‌های سفره‌های شما هستیم که بیدریغ به سنگرهای ما هدیه کردید، ما هنوز به آنسو و اینسو بدهکاریم طلبی هم نداریم…

اما بدانید قرار “دیروز ” آنچنان بود، از امروز شرمنده‌ایم …
ما غارت را آموزش ندیده بودیم، غیرت را تجربه کردیم…
اینها از ما نیستند والله اینها از ما نیستند؛ اینها گرگ‌هایی هستند که صد پیراهن یوسفان را دریده‌اند…
والله از ما نیستند، آی چه صفایی دارد خشاب‌گذار!!!!
دوستان از امروز شرمنده‌ایم…

جانباز ۷۵%

بر اساس اسناد ارائه‌شده در کتاب «جنگ ایران و عراق»، نوشته «پیر رازوکس»، که توسط «انتشارات دانشگاه هاروارد» منتشر شده است، مجموع کمک‌های نظامی خارجی در دوره جنگ هشت‌ساله به عراق ارزشی در حدود 80 میلیارد دلار و مجموع کمک‌های نظامی خارجی به جمهوری اسلامی در حدود 24 میلیارد دلار بوده است.

منظور از کمک نظامی معادل ارزش دلاری کلیه کمک‌ها و مساعدت‌های نظامی اعم از، تدارکاتی و مستشاری، آموزشی و خدماتی، فروش مستقیم ‌و غیرمستقیم سلاح و تجهیزات نظامی و خدمات مرتبط با آن، از جمله تعمیرات و قطعات یدکی آن، کالاهای غیرنظامی که به نوعی در جنگ و در پشتیبانی از نظامیان از آن‌ها استفاده می‌شود (مثل امکانات درمانی و بیمارستانی)، کمک‌های نقدی و اعتباری و هر گونه تسهیلات مشابه دیگر مثل وام برای خریدهای مورد نیاز نظامیان است که در جریان جنگ به دولت پذیرنده ارائه می‌شود.

کشورهایی که به دو طرف کمک کردند:

اتحاد جماهیر شوروی در راس کشورهای کمک‌کننده به عراق در جنگ با ایران بوده است. ارزش مجموع کمک‌های نظامی شوروی به عراق دست کم 30 میلیارد دلار بوده است که در برخی از منابع تا 40 میلیارد هم تخمین زده شده است. این رقم نشان می‌دهد، نیمی از همه کمک‌های خارجی که صدام برای جنگیدن با ایران دریافت کرده، از سوی شوروی تامین شده است.

پس از شوروی، فرانسه با 17 میلیارد دلار، چین 6 میلیارد، ایتالیا نزدیک به 4 میلیارد، مصر 3 میلیارد، برزیل 2 میلیارد و 700 میلیون دلار و یوگسلاوی 1 میلیارد و 200 میلیون دلار، در ردیف‌های بعدی کمک نظامی به عراق هستند.

کشورهایی که کمتر از یک‌میلیارد دلار به صدام در زمان جنگ با ایران کمک کردند عبارتند از رومانی، لهستان، چکسلواکی، اتریش، مجارستان، آفریقای جنوبی، آلمان غربی، اسپانیا، سوییس و سوئد.

بر اساس کتاب جنگ ایران و عراق، نوشته رازوکس، کشورهای عربی حوزه خلیج فارس، از جمله عربستان سعودی، کویت، امارات، بحرین، قطر و عمان کمک‌های بسیار ناچیزی به صدام کردند که رقم آن‌ها کمتر از 50 میلیون دلار بوده است.

در تبلیغات رسمی جمهوری اسلامی، کشورهای حوزه خلیج فارس، خصوصا عربستان سعودی یکی از تامین‌کنندگان مالی عراق در جنگ با ایران معرفی می‌شوند. این در حالی‌ست که اسناد به‌دست‌آمده از آرشیو اسناد ملی عراق پس از سقوط صدام حسین در تطبیق با اسناد وزارت دفاع آمریکا نشان می‌دهند، کمک‌های مالی کشورهای خلیج فارس به صدام در حدی است که در مقایسه با کمک عظیم شوروی، می‌توان از آن‌ها صرف نظر کرد.

اما در 24 میلیارد کمک خارجی به ایران در زمان جنگ چه کشورهایی نقش اصلی را داشته‌اند؟ چین و کره شمالی با کمک مالی هر یک به ارزش تخمینی 3 میلیارد دلار (در مجموع 6 میلیارد) در بالای فهرست کمک‌کنندگان به جمهوری اسلامی قرار داشته‌اند. لیبی با 2 میلیارد و 500 میلیون دلار، شوروی 1 میلیارد و 500 میلیون دلار، کره جنوبی 1 میلیارد و 200 میلیون دلار، دیگر کمک‌کنندگان اصلی به ایران بوده‌اند.

بلغارستان، سوریه، پرتغال، اسپانیا، بریتانیا، سوند، ایتالیا، فرانسه، اتریش، برزیل، سوییس، یونان، آفریقای جنوبی و اتیوپی، در ردیف کشورهایی هستند که کمتر از یک میلیارد در طول جنگ هشت ساله به ایران کمک کرده‌اند.

سوریه مهم‌ترین هم‌پیمان جمهوری اسلامی در این جنگ معادل 800 میلیون دلار کمک کرد که کمتر از کمک کره جنوبی محسوب می‌شود که رابطه نزدیکی هم با جمهوری اسلامی ندارد.

ارزش مالی کمک‌های ایالات متحده به ایران در این جنگ هشت‌ساله معادل 650 میلیون دلار بوده است. در مقابل کمک آمریکا به عراق 250 میلیون دلار بوده است؛ یعنی ارزش مساعدت‌های نظامی آمریکا به ایران، تقریبا سه برابر ارزش کمک به عراق بوده است.

بر خلاف آن‌چه تبلیغات رسمی جمهوری اسلامی می‌گوید ارزش کمک‌های نظامی ایالات متحده به ایران بیش از عراق بوده است و اتحاد جماهیر شوروی که جمهوری اسلامی وارث آن؛ یعنی روسیه را، «متحد استراتژیک» خود می‌داند، بیشترین مساعدت‌های نظامی به عراق را بر عهده داشته است؛ مساعدت‌هایی که به معنی نیمی از کمک‌های خارجی به عراق بوده‌اند.

از نکات بسیار قابل توجه تاریخ جنگ ایران و عراق این است که در جریان این نبرد هشت ساله، بیش از 60 درصد از کمک‌های خارجی به عراق را کشورهای بلوک شرق به رهبری اتحاد جماهیر شوروی تامین کردند، در حالی که کمک‌های مالی و مساعدت‌های نظامی این گروه از کشورها به ایران در حدود 10 درصد را تشکیل می‌دهند و آمریکا سهم بیشتری در کمک مستقیم و غیرمستقیم به جمهوری اسلامی دارد تا عراق تحت رهبری صدام که در نهایت توسط ایالات متحده سرنگون شد.

تجربه واکسیناسیون یک ایرانی درکانادا

امروز ساعت ۸ شب رفتم به کلینیک نزدیک منزلم و دیدم گروهی با رعایت فاصله در نوبت تزریق واکسن هستند ، هم کانادایی های اصیل بودند و هم سفید پوستان مهاجر ، هم سیاه پوستان مهاجر ، هم زرد پوستان مهاجر ، هم آسیایی، هم افریقایی، هم عرب ها و هم ترک ها و احتمالا ایرانی کم بود که با وجود من تجمع ملل در آن جا تکمیل می شد.

اما روی کاغذی نوشته شده بود ۶۵ سال به بالا ، و به همین دلیل من جزء آن ها نمی توانستم قرار بگیرم ،

تصمیم گرفتم از مسول انجا سوال کنم ، ایشان یک خانم کانادایی بود در جواب من گفت ، حسب اعلام برنامه واکسیناسیون افراد ۶۵ سال به بالا فقط پذیرش می شوند ،

با اصرار من گفت مقررات برای آقای ترودو نخست وزیر هم همین است ،
به همین دلیل ایشان و همسر و فرزندان ابشان هم هنوز واکسنه نشدند،

باز هم اصرار کردم ولی او سرش را تکان داد ، به او گفتم ولی من مشکل تنفسی دارم ،

بلافاصله من را نزد پزشک برد ، پزشک من را معاینه کرد و مشکل ریوی من را تایید کرد ،

بعد رادیو گرافی ریه من را برداشت و من را همراه خودش به محل ثبت نام آورد و با توضیحاتی گفت به ایشان واکسن بزنید ،

وقتی پرسشنامه را پر کردم ، در آن علت صدمات ریوی را سوال کرده بودند،
جواب دادم که در جنگ حضور داشته ام و در مورد شغلم نوشتم فیلم بردار بازنشسته ، و آن را امضاء کردم ،
پزشک هم امضاء کرد و برگه را به سوپروایزر داد ، او خانمی که میان سال بود با خواندن پرسشنامه مرا به اتاق تزریق راهنمایی کرد ،

پشت درب یک صندلی گذاشت و با احترام ویژه ای گفت :
بفرمایید بنشینید ، سپس اخرین نفر صف را نگاه کرد و گفت : نوبت شما بعد از نفر یازدهم است ، و همین مورد را هم به پزشک تزریق کننده اعلام کرد ،

من نشستم و دیدم ، هر سه یا چهار دقیقه یک نفر داخل اتاق می شود و پس از تزریق خارج می شود ،
بدون برتری نژادی ، بدون برتری مذهبی و بدون توجه به رنگ پوست ، فقط یک خانم سیاه پوست که خیلی چاق بود با در خواست مردان و زنان سفید پوست در اولویت به داخل اتاق رفت و بیرون آمد ،
همه لبخند می زدند و به هم تبریک می گفتند ، بلاخره نوبت من رسید ، وارد شدم و مثل بقیه واکسن دریافت کردم ، وقتی بیرون آمدم پزشک آمد و از من خواست چند دقیقه صبر کنم ، او مرا به اتاقش راهنمایی کرد و تقریبا ۱۵ دقیقه صحبت کردیم و او در حال کنترل وضعیت من بود ، و آثار احتمالی تزریق واکسن را بررسی می کرد ،
بعد گفت می توانی بروی ، ولی خودش تا کنار ماشین دخترم مرا همراهی کرد ، و وقتی خواستم سوار ماشین شوم باز هم در مورد سلامتم از من سوال کرد و من گفتم خوبم ، ولی از او سوال کردم؛
که آیا همه مراجعین را شما همین طور می پذیرید ؟
گفت : نه شما به دلیل مشکلات ریوی پذیرش شده اید و به دلیل حضورتان در جبهه های جنگ و به عنوان خبرنگار ، برای خود من مورد احترام هستید ،

حالا من هم برایم این سوال پیش آمد که چرا باید برای یک پزشک کانادایی این قدر محترم باشم به او گفتم آیا با حرفه من و موضوع جنگ آشنایی دارید ؟
گفت : بله من زمان جنگ ایران و عراق در یک بیمارستان آلمانی مجروحین شیمیایی ایران را معالجه می کردم ،
تازه فهمیدم برای چی مورد احترام این پزشک قرار گرفته ام،
با او خدا حافظی کردم و از محوطه کلینیک خارج شدم.

۶ ساعت از ان لحضات می گذرد ، من بهت زده به فضایی رویایی فکر می کنم که واقعیت بود ، قانون و مقررات جامعه را برای مرد اول قدرت سیاسی کشور و من یکی می دانستند و اجرا می کردند ،
سیاه، سفید، نژاد ، ملیت و مذهب برای شان امتیاز محسوب نمی شد ،
اما وقتی گفتم مشکل ریوی دارم به من اعتماد کردند و پس از معاینه با شرایط ویژه ای به من سرویس دادند ، و پزشک متخصص کانادایی که با موضوع جنگ و آثار حملات شیمیایی آشنایی داشت ، بیش از یک ساعت برای من وقت گذاشت و با عزت و احترام مرا بدرقه کرد.

این دمکراسی و مساوات در برابر قانون و این احترام و درک انسانی و شعور اجتماعی برای من رویایی ست که با گذشت ۶ ساعت تلاش می کنم باور کنم.

رویا نبوده ، اما واقعیتی بوده که ندیده بوده ام ، چون در کشورم دیده بودم که کلمه افغانی را هم وزن کلمه ای برای تحقیر بکار می برده اند ، در کشورم ظلم مضاعف را به مردم محروم افغانستان روا داشته اند ، در کشورم حقوق سنی ها را رعایت نکرده اند ،
دیده بودم حقوق مدنی آدم ها رعایت نمی شود ،
من اینجا ندیده بودم ، خیلی چیزها را ندیده بودم ، و چون ندیده بودم یاد نگرفته ام ، و چون یاد نگرفته ام ، امروز بین واقعیت و رویا مانده ام.

رزمنده دیروز ۳۰ مارچ ۲۰۲۱

خاطره یکی از همرزمان شهید محمود حاج قاسمی :
شبی که قرار بود فردایش شهید محمود حاج قاسمی تشییع شود و جنازه اش شاهرود بود تو سپاه، من بی مقدمه خوابش را دیدم، اتفاقا همون ایام قرار بود یک کاری در قالب یک تصمیم بگیرم، در خواب صحبت می کرد،
به من گفت: مرتضی دیدی من مُردم!
گفتم کلک تو هم خیلی مثل من شکسته نفسی می کنی، تو شهید شدی، به من هم می گن تو جانبازی، می گن نه جانباز الکی ام.
بعد گفت مرتضی فلان کار اگه خواستی بکنی (همان قضیه که من تصمیم انجامش را داشتم و با عیال هم صحبت کرده بودم را اسم برد و گفت) حتما نکات شرعی اش را مد نظرت باشه!
(خواستم خودم به کوچه علی چپ بزنم) در پاسخ گفتم : ما و همچین تصمیم ها ؟!!
دوباره بهم گفت : مرتضی یادت نره ها (مجدد تاکید کرد) حتما نکات شرعی اش را مد نظرت باشه!
روحش شاد

دشمنی بزرگتر از آمریکا و اسرائیل، درون ماست..
یادداشتی از : رحیم قمیشی..
ده روز است جمله‌ای در گلویم گیر کرده. از بس نگرانم تا متهم نشوم به غربزدگی.
از این ترسویی خودم بدم آمده.

در جبهه که بودیم در پاسخ یکی که بلند و شعاری می‌پرسید؛
"کی خسته‌ است" باید محکم پاسخ می‌دادیم "دشمن".
خیلی هم این شعار برایمان روحیه بخش بود. واقعا هم همینطور بود.
دشمن ما که صدام بود و نیروهای حمله کننده‌ی عراقی، در برابر اراده جوان‌های ما واقعا کم می‌آوردند.
بعدها هم که از نزدیک داخل عراق را در همان زمان جنگ دیدم مطمئن شدم آنها واقعا خسته بودند.
مسلما اگر کمک کشورهای عربی نبود و پول‌های هنگفتی که به صدام می‌رسید، او بریده بود.
خسته بود و بشدت در مقابل نیروی اراده جوان‌های ایران زمین، با همه‌ی کمبودهایشان، کم آورده بود.

همان موقع احادیثی برایمان می‌خواندند از صدر اسلام و می‌گفتند این جنگ، جهاد اصغر است، جهاد اکبر هنوز مانده.
ما چون حدیث بود قبول می‌کردیم، اما در دلمان می‌گفتیم کدام جهاد از این بالاتر؟
جانمان، سلامتی‌مان، جوانی‌مان را گذاشته‌ایم وسط. مهم‌تر از این کدام است؟

اما جهاد اکبری در پیش بود، دشمنی بزرگ‌تر! یعنی دشمنی بزرگ‌تر از صدام، بزرگ‌تر از اسرائیل، بزرگ‌تر از انگلیس و آمریکا.
همانی که جهاد اکبر را می‌طلبید.

چند هفته پیش در مراسم سوگند ریاست جمهوری آمریکا بایدن سخنرانیِ کوتاهی کرد و در همان بدو شروع به کارش تعریفی از دشمن برای همه‌ی مخاطبینش که همه‌ی دنیا بود، فرستاد.

بایدن گفت دشمنِ پیشِ روی ما نفرت است، افراطی‌گری است، خشونت است، بیکاری است، بیماری است و ناامیدی. او گفت تنها با وحدت می‌توانیم کارهای بزرگی انجام بدهیم. او گفت باید شغل ایجاد کنیم، باید به مراکز اموزشی توجه کنیم، باید در جهان منشاء خیر باشیم، و گفت باید همه‌ی اختلاف نظرهای پیش آمده را کنار بگذاریم تا بتوانیم به اهداف‌مان برسیم.

من غربزده نیستم و نمی‌گویم رئیس جمهور آمریکا در سخنانش حتما صادق است.
می‌دانم درصد زیادی از ظلم‌هایی که در کشورهای عقب افتاده اتفاق می‌افتد گردن آمریکا است.
می‌دانم بسیاری از آوارگی‌های جهان به‌خاطر سیاست‌های استکباری آمریکاست.

اما چرا نباید بگویم چقدر سخنان بایدن سنجیده و زیبا بود.
چقدر درس‌آموز بود، چقدر قابل تحسین بود، چقدر ترجمه‌ی دقیقی از سخنان پیشوایان ما بود.
ترجمه‌ای از آیات خدا بود. نبود؟!

ما همان زمان جنگ فکر می‌کردیم صدام را که شکستیم، کشورهای منطقه را که مقهور قدرت خود کردیم، قدرت منطقه‌ای و جهانی که شدیم، به اهداف‌مان می‌رسیم، بزرگ می‌شویم، با عزت می‌شویم، و چقدر بالا می‌رویم!

نمی‌دانستیم دشمن اصلی جای دیگری است، درون خودمان است، مایی که مغرور می‌شویم،
مایی که قانون را تنها برای خودمان می‌خواهیم،
مایی که خودخواه می‌شویم، یادمان می‌رود خشونت و نمایش قدرت یعنی حقارت.
مایی که فراموش می‌کنیم بیسوادی‌مان، سطحی‌نگریمان، نفرت‌مان می‌شوند حاکم جان‌مان.

ما نمی‌دانستیم همه‌ی دنیا را هم داشته باشیم، هیچ نداریم اگر نتوانیم منشاء خیر و عدالت در آن باشیم.
هنوز اگر از ما بپرسند دشمن ما کیست؟
جواب‌مان معلوم است. این کشور است، آن کشور است، این آئین است، آن آئین است، این گروه است، آن افرادند...

هنوز فکر می‌کنیم اگر کاخ سفید را کردیم حسینیه،
کرملین را کردیم مسجد،
کاخ ورسای را کردیم مهدیه،
دیگر رسالت ما در دنیا تمام شده،
وقتی از همه‌ی بلندگوها قرآن پخش شود،
وقتی همه خانم‌های جهان پوشش ما را داشته باشند،
وقتی همه مردها ریش‌شان بلند باشد،
همه به نماز جمعه بروند،
ما دیگر آرزوی برآورده نشده‌ای نداریم!
امام زمان‌مان هم که می‌آید و گردن همه‌ی ظالم‌ها را می‌زند.
دیگر چه می‌خواهیم؟

همین است که امروز بی عدالتی در دادگاه‌ها موضوعی است فرعی برایمان، اختلاس و دزدی موضوعی است غیر مهم،
از هم پاشیدگی خانواده‌ها اهمیتی ندارد،
رواج دروغ و خرافات و ریا در جای جای کشور عادی است.
فاصله‌ی طبقاتی، فقر، نیازمندان بیشمار، ناامیدی، خشونت، همه مسائلی پیش افتاده‌ هستند برایمان.
هنوز باور نکردیم جهاد بزرگ‌تری در پیش داریم.
دشمن بزرگ‌تری مقابل ما می‌ایستد. دشمنی که خیلی ترسناک است. و الان لابلای چنگال‌هایش دست و پا می‌زنیم!
همان دشمنی که بایدن به آن اشاره می‌کند؛
نفرت، خشونت، بی‌قانونی، افراطی‌گری، ناامیدی، بیکاری، بیماری و ما بعلاوه‌ی آن دشمن‌ها که او می‌شمارد لیست بلندتری داریم؛
خودبزرگ‌بینی، بیسوادی، اعتقاد به موهومات، ترس، تظاهر و دورویی، پنهان کردن مصلحتی حقیقت، استبدادزدگی، شخصیت پرستی، و صدها دشمن دیگر.
دل‌مان را خوش کرده‌ایم به دشمنان زمینی، دشمنان با نام و نشان، دشمنانی که خیلی کوچکند و‌ما بزرگ‌شان می‌کنیم!
#تاریخ_معاصرایران

دوست خوبم آقای لطفی خاطره ایی از زمان جنگ برایم نوشت که :
دراوج موشک باران های جنگ ایران و عراق از یک بنده خدایی اهل چکسلاواکی (که بعنوان کارشناس صنعتی در ایران بود)، پرسیدیم‌ شما در این جنگ از که (ایران و عراق) طرفداری می کنید ؟
پاسخ گفت : دولت ما چون دست نشانده ی شوروی است به طبع ارباب، از عراق پشتیبانی می کند ولی مردم ما از ایران .
گفتیم چرا ؟
گفت : ما اروپایی ها ایرانیان را جنتلمن می دانیم و عرب ها را عقب مانده.

دوست عزیزی در خصوص این پست برایم نوشتند :
mreza @mreza83002448 • 6h
Replying to @wwwwmostafa and @Drmjamshidi
خدااییش چون چیزی برا گفتن نداشتی مجبور بودی با حرفای حماسی توصیفش کنی
ری توئیت کردم و نوشتم :
بیش از سه دهه از آن روزهای دهشتبار جنگ گذشته، رزمآوران صحنه آن جنگ نیز بیشتر از زندگینامه هایشان، باید مراقب بود دلایل و ایده هایشان، گم نشود، چرا که کمتر شهدایی می توان یافت که در وصیت و صحنه شهادت با هم تفاوت داشته باشند، فضای جنگ مهم است خواستم بگویم کجای جنگ نعمت بود