انسان به عنوان ظالم ترین و در عین حال مظلوم ترین موجود این جهان، همچنان در غرقآبی که خود به وجود آورده است، دست و پا می زند، و این دیو قدرت است که از ناحیه خالق در دسترس او قرار گرفت، تا به سان منبع فساد، انسانیت و اخلاق و در یک کلام او را، به قربانگاه مطامع خود برده، و تیغی باشد که از انسان بدست انسان، دست و پا بِبُرد.
گاه با خود می اندیشم که انسان مانند فنری است که وقتی احساس کرد می تواند بجهد، بی توجه به مسیر جهش، خود را رها می کند، له می کند تا به مقصد برسد و از قدرت تهی گردد. آنگاه که انسان قدرت دارد، به سلطه بر غیر می اندیشد و آنان را به قربانگاه امیال خود می برد، و ظالمانه آنان را قربانی می کند، و آنگاه که از قدرت تهی و یا به دور شد، خود به قربانگاه سلطه، و کرنش در مقابل امیال همجنس خود می برندش. و دیر یا زود ظالمین خود، به مهمیز ظلم دیگری دچار، و در چرخه معیوب ظلم غرق خواهند شد.
روزگاری که انسانی به ظلم مشغول است، مست از قدرت، صورت دیگری را به خاک می مالد، وقتی از قدرت تهی شد، چرخه ظلم، فریاد مظلومیتش را به آسمان خواهد برد، اینجاست که انسان ها راحت ترین راه را در پیش گرفته، با چشم های نگران و منتظر در افق، به انتظار کسی می مانند تا با قدرت فائقه، به نجات شان برخیزد، حال آنکه نجات انسان، تنها در دست خود اوست، و آن مهار قدرتی است که کم و بیش نزد همه ماست، تا با تغییر این معادله سرطانی، چرخه ظلمانه و معیوب ظلم را از کار اندازیم، که همین تنها راه نجات انسان است، که بدنه اجتماع انسانی را فاسد و نابود کرده است.
انسان روزی باید به خود آید که راه تغییر شرایط موجود، تنها از تغییر در خود او عبور می کند، قدرت در هر انسانی به میزانی موجود است، به مهمیز کشیدن این قدرت، و به میان آمدن پای اخلاق و انسانیت، راه تغییر اتمسفر ظالمانه موجود و جاری در جهان انسانیت است؛
آنچه می توان دید این که انسان ها تنها در سلسله مراتب قدرتی که دارند، در شمول در جمع ظلمین متفاوتند، و تنها تفاوت ظالم ترین ها با غیر، در برخورداری آنان از میزان قدرتی است که در چنته دارند، در چنین جامعه ایی، تغییر مثبت جستن را هرگز نشاید، الا معیوب ساختن چرخه ظلم، که در دستان همه ماست.
انسان ها همه باید به میزان قدرتی که دارند، به مهمیز اخلاق و انسانیت و مسئولیت کشیده شوند، چه آن حاکمی که تصمیمات کلی و جزئی اش، جهان و یا مردمی را متاثر می کند، و چه آن مرد و زنی که اهلش را به قربانگاه امیال ظالمانه خود می برد و...
امروزه این نابخشودنی ترین گناه بشر، یعنی ظلم، بیداد می کند، بشری که مجهز به انواع سلاح، برای کنترل قدرت، به عنوان منبع به وجود آورنده ظلم، در خود اوست، و تا این سلاح ها به کار نیاید، ویروس ظلم همچنان پایدار می ماند، و یک به یک ما را در گرداب خود فرو خواهد برد، همانگونه که نسل هاست پایدار است، و تا انسان ها تک به تک، و به صورت جمعی تغییر نکنند، این معادله سرطانی از ما راحت و روان خواهد گرفت، و فساد گسترده اش، دامنگیر ما خواهد بود، عفریت ظلم را ابتدا باید در خود کشت، بعد از دیگران انصاف جست.
