من راه ها جستم به شب، در زیر این نور سپید شب را گو بیرون شود، تابیده ماه بر روی ما
در زیر این نور سپید، گشتم خمار روی تو رویت نمایان کن چو ماه، افکن تو نور بر روی ما
تو چون مهی در شام من، ماه منی چهره گشا، ای نور تابنده بیا، رخ بنما بر روی ما
انوار نورت شب شکن، گردت ستاره چون رَسَن راه زمین و آسمان، باز است با تو روی ما
من محو روی ماه تو، ماه است همچون روی تو گردی آن رخ، چون دواست، بر چهره غمگین ما
گردت هزاران اختر است، رخشان ز نور انور است، نورت هزاران دل فریفت، چون که فُتاد بر روی ما
مهتاب چون در جام شد، مهرت به من الهام شد جام و می ات افزون به هم، غم را زدود از روی ما
چون انعکاس نور تو، در جام می افتاد در، دل را ربود و در دمی، نوری فشاند بر روی ما
نورت رسوایی بُوَد، بر رهزنان راه ما این نور رهزن را بتاب، بار دگر بر روی ما
ره می نماید چون به ما، مهتاب رویی از رخت، مهتاب می ریزد ز او، انوار تو بر روی ما
ای عشق مهتابی بتاب، تابش شده، راهبر به راه ای رهبرُ راهبرِ راه، کن یک نگاه، بر روی ما
ره گم نمودم من به شب، تو راهبر شو به راه ای رخ شتابی کن بدین، غم ها شده بر چهر ما
تو نور مهتاب منی، حتی به چاه هم با منی دل سوی تو چون پر کشد، روشن شود زان روی ما
تو اسب راهوار غمی، این غم عروجم می دهد چون که بتابد بر دلم، روشن کند، هان روی ما
ای خستگان از شب کنون، ماهی بر آمد در شبم روشن نمودست و کنون، لبخند در ابروی ما
رخ چون که بر مهتاب شد، روشن ز نور ماه شد زیبا به عالم نیست چون، روشن تر از این چهر ما
یک بوسه بر این ماه شب، زَن تو کنون مهتاب وار این بوسه از چهر رخش، روشن کند زان راه ما
چون روی ماهت دیده ام، دیوانه گشتم من بدان دیوانگی هم از تو بود، نوری بر این چهر ما
تابید نورت بر دلم، مهتاب وار بیرون جهید در انعکاس نور تو، روشن شدست این چهر ما
مهتاب دل، مهتاب وار، راهم نمایان کن که من ره می سپارم سوی تو، روشن نما تو راه ما
مهتابرویِ مهوشان، مهتابوار بر ما بتاب تا مَهوشی گردد ز نور، روشن شود زان روی ما
عشقت چو در نورت دمید، افسانه ها در هم تنید رخ ها سویت شد روان، یک رخ هم این روی ما
ای ماه من، ای عشق من، پهلو به پهلو با شبم شب چون گذشت از روی ما، مهفام گردد روی ما
من بوسه های ماه را، دیدم بر رخ ها فزون مهتاب ده تو بوسه ایی، مهفابگون، بر روی ما
کردی دریغ تو نور خود، از این رخ رنجیده ام مهتاب من گاهی بتاب، بر این رخُ ، بر چهر ما
شب ها شدم من غرق غم، جستم تو را در آسمان چون که نیافتم من رخت، شادی بِرفت از چهر ما
گم کرده ایی چهره ز ما، مهتاب هم گم شد ز ما رخ بنما، مهتاب من، مهفاموار بر روی ما
عشقت چون آتش زند، بر جان و دل فواره وار از سوختن هم می شود، مهتابروی، وین چهر ما
رخ چون کشی از روی ما، این سوختن ها با من است می سوزد و مهتابوار، روشن کند، زان چهر ما
گاهی برون آی از حجاب، ای ماه و ای مهتاب من گاهی بتاب، مهتاب باش، بر روی و بر این چهر ما
ما را بکشت هجران تو، این کشته را زنده نما با نور مهتابت شود، روشن سراسر روی ما
ای فر رحمانی بتاب، تابش شده ست از روی تو روشن، مهتابی ز عشق، مواج شد بر روی ما
موجت هزاران دل برد، بر ساغر مهتابوش مهتاب وار بیرون بیا، گاهی نشین بر چهر ما
ای نور مهتابی بتاب، این شب شده غمبار چون، روی تو گردد منجلی، غم هم برون از روی ما
بگشای چهره، مه جبین! تابان کن این راه زمین مهتابوش روشن نما، این راه را بر روی ما
ای قرص کامل، ماه من، زین گوهر روشن چرا کردی دریغ و رفته ایی اینک تو از این روی ما
ای شب تاریکم بیا، آهنگ نور را ساز کن مهتاب دل هرگز مکن، نورت دریغ از روی ما
پنج شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۸
