خدایا در این اقیانوس بندگانت چه گوهرها و... چه خر مهره ها و... که نداری؟!!! هریک به نوعی اند و در یک پیوستار بزرگ در کنار هم قرار گرفته اند من هم در همین پیوستارم و از جایگاه خود در بین خر مهره ها و یا مهره های بی ارزشت خبر ندارم. گاها به ذهنم می خورد که رهایمان کرده ای از ما برای گوهر شدن نا امید گشته ای و من هم از خود نا امید می شوم ولی بعضا به نعمت هایی که در مدت کوتاهی سویم سرازیر می کنی می فهمم که اشتباه کردم و کریم مطلق نظری هم گاهی به ما دارد و سخنمان را می شنود و درخواستمان به نوعی اجابت می شود در این لحظه روحی به من دمیده می شود و به خود امیدوار می شوم که اینطوری ها هم نیست که رها شده باشیم و دست قاهر و توانایی بر سرما سایه افکنده است خوب که نگاه می کنم می بینم که در این مدت از دره های هولناک زندگی گذشته ام و این را از هنر خود نمی بینم و لذاست که باز یدالله را در عبور از گردنه ها حس می کنم و امیدوار می شوم که حد اقل به ما نظر دارد و همین از هفت سر ما زیادی است دیگر باید به این بالید. نیم نگاهی از سوی او می تواند ثروتی عظیم باشد. خدایا شکر از این همه نعمت و  بزرگی آن. می دانم بندگانی داری که به دستمالی قیصریه را به آتش می کشند. خود خواهی قدرتمداران و زیادی خواهی بندگان و هزاران موجود خطرناک دیگر در بین بندگانت موج می زند که اگر یک لحظه ما را در بین دندان های تیز آنان رها کنی بی رحمانه خواهند دریدمان. این برایم واضح و روشن است و نیش دندانشان را بعضا بر پیکرمان حس می کنم که خواسته اند بدرند و تو به کرم نگذاشتی. خدایا شکر و درنده خوها را به تو واگذار می کنم که تو در کمینگاه (مرصاد) خود به وقتش حساب کشی خواهی کرد و این را یقین دارم. ولی با این همه لطف و احسان که در حق ما روا داشتی شکر عظیم باید که از عهده معرفتی و جسمی ما خارج است این را خود نیز می دانی پس انتظارت را از ما کم کن تا از روسیاهی ما در نظرگاهت کاسته شود و کمتر این به روئیت مبارکت برسد. خدایا بر ناتوانان حرجی نیست پس این را به کرم خود به حساب ناتوانی مان بگذار تا از خشمت نسبت به ما کم شود. خدایا درخواست عفو دارم از همه اعمال زشت خود که این چهره سیاه را نزد تو برایم ساخته و پرداخته است. خود به علم خود راهی بیاب که کمتر این سیاهی ها به چشمت آید و باعث خشمت شود. نمی دانم چه راهی دارد که این سیاهی را کمتر ببینی خود چاره ای این مشکل کن. خدایا به رحمت و رحم و مهربانی تو امیدوارم. خدایا سیاهی های صورت ما باعث نشود که خشم بر تو غلبه کند و ما را از رحمت و مهربانی خود محروممان کنی و از درگاهت برانیمان. خدایا معرفتی ده تا دستمایه حرکتی شود که روسیاهی های ما در نزد تو را به سپیدی تبدیل نماید. الهی بیض وجوهنا و ستر عیوبنا و... به حرمت دما شهدائنا و به عزت اولیائنا و به مناجات صلحائنا و به مظلومیت مظلوماننا و... خدایا به آنچه که در بین اقیانوس بندگانت باعث فخر تو می شود لطف و عنایت خود را بر ما ساری جاری و دائم بگردان. خدایا از تو معرفتی می خواهم که سنگلاخ زندگی را بر ما آسان و راه سوی تو را بر ما نمایان کند. خدایا دوستانی از اهل تو را خواستارم که نور تو در رخسارشان نمایان و رحم تو در دلشان جاری و معرفت تو در کلامشان باقی و عشق تو در دلشان حاکم باشد. خدایا این زیاده خواهی نیست مگر نه این که تو از روح خود در کالبد خاکی ما دمیده ای پس تو که بی شمار داری ما چرا مقداری نداشته و نخواهیم می دانم که بیشمار دوستانی لایق داری اگر ما هم عددی از این نعمت ها را داشته باشیم چیزی نمی شود؟ خدایا خود فرمودی که بخواهید پس این درخواست را به حساب پر رویی ها و دریدگی های ما نگذار این خود عمل به دستور است اگر چه لایق دوستانت نیستم ولی می توانم که آرزوی آن را داشته باشم و البته از تو درخواستش را نمایم. خدایا ما را از خیل ظالمین و متکبرین قرار مده. خدایا به عجز و ناتوانی خود در مهار اسب سرگش نفس خود و عمل به فرامینت اقرار دارم و نیز در آن سو تو قرار داری با همه خصوصیات مطلقی که هیچ موجود را نمی توان همانند در آن دید خدایا دلهای ما را از طمع به کمک بندگانت به سوی خود هدایت فرما تا هر چه می خواهیم از منبع اصلی اش بخواهیم. خدایا واسطه هایی زنده و قابل لمس در بین بندگانت را به ما بنمایان تا از نور چهره ی خدایشان انرژی بگیریم و از وجوه خدایشان سرمست شویم. خدایا حجتت (عج) را به نام بر ما شناساندی ولی حد ما در حس او در کنار خود محدود است چه می شود در این بازار شلوغ دنیا هنگام گذر به ما هم تنه ای بزند تا لطافت جسم شریفش را در بدن گنهکار و آلوده خود حس کنیم. اصلا چه می شود شراب دیدارش را به ما بچشانی تا نسوج آلوده ما به شراب های ناپاک را خونی تازه دمد و رستاخیزی در جسم و روح مرده ما ایجاد کند اصلا چه می شود که او ظهوری را که می خواهد داشته باشد و ما هم همچون مهاجر و انصار از فیض حضورش بهره مند شویم. خدایا همه این ها با اشاره ای قابل حل است پس از ما هر آنچه که مصلحت می دانی قبول فرما. خدایا ما که مظهر اخلاق الهی و رسول حقت (ص) را ملاقات نکردیم و این نعمتی بود که به اجداد ما در چهارده قرن پیش عنایت فرمودی و ما به نداشتن نعمعی از این دست به حال خود غبطه می خوریم چه می شود سلاله پاکش (عج) را بر ما ارزانی داری و ما نیز نسلی شویم که آیندگان بر داشتن این نعمت بر ما غبطه خورند. 

+ نوشته شده در پنجشنبه هفتم دی ۱۳۹۱ ساعت 9:28 شماره پست: 224

ما خستگانیم و تویی، صد مرهم بیمار ما
ما بس خرابیم و تویی، هم از کرم معمار ما         مولوی علیه الرحمه

روی کسی سرخ نشد بی مدد لعل لبت
بی تو اگر سرخ بود از اثر غازه شود      شمس علیه الرحمه

 خدایا متعجبم که این چه اندوهی است که دلم را فرا گرفته است. درد دوری از توست و یا دور افتادن از تو که دلم را می فشارد؟ منبع این درد دل گرفتگی را نمی فهمم. این درد پنهان چیست که منبع اش نادیدنی است؟ کاش دردهای ما درد جسمی بود تا جایش را بتوان به کسی نشان داد درخواست دوا نمود.  دنیا با همه فراخی اش انگار تنگ آمده است.

یک راه پیش رو این است که به لذت های دنیوی پناه ببری ولی خدایا لذت های دنیویی هم  که برای بندگانت قرار داده ای لذت نیست٫ خود درد است و لذت اصیل را هم نمایاندی که با ترک دنیا بیشتر حاصل می شود و دنیا نیز که به جان ما بند است در دو دوزه ای عجیب گرفتار شده ایم در سویی بی خیالی که وسوسه می کند انسان را و به سوی خود می خواند که می دانم آتش قهر تو در آن است.  کلنجار رفتن با خود که دیگر مثل خوره ای شده است به جان من و خوراک روز و شام ما. و یک راه است و آن هم با تو بودن که این نیز سخت است و شروع کردن آن به سختی تمام راهیست که باید رفت.  خدایا تو خود مددی تا راهی میان آلام ما را کم کند. 

خدایا دردهای خودمان کم است دیدن وضعیت بندگانت نیز دل انسان را بدرد می آورد رنجی که آنها باید از هر سو تحمل کنند و راه پر مشقتی که تا مرگ باید بپیمایند.  یکی گرفتار رنج و درد بیماری یکی گرفتار ناتوانی و نداری یکی گرفتار هراس یکی گرفتار خصم یکی گرفتار انحراف یکی گرفتار قدرت یکی گرفتار ثروت یکی گرفتار سختی طبیعت یکی گرفتار نداری یکی گرفتار فرزند و همسر یکی گرفتار همسایه یکی گرفتار داشتن و همه گرفتار امور روزمره و...

این است گرفتاری های ما انسان ها و هزاران گرفتاری دیگر. هر یک نقشی را باید بازی کنند و اگر خوب بازی کنند تشویق می شود. خدایا خلاصی چیست؟ علم؟ نه عالمان زیادی می بینم که خود گرفتارند.  ثروت؟ نه بسیار ثروتمندانی هستند که خود گرفتار همانند.  یکی از دوستان می گفت معرفت است که این یکی را ما تجربه نکردیم  که شاید اگر تجربه اش کرده بودیم وضع ما اینطور که هست نبود.

 به نظرم همین معرفت است که باید راه نجات باشد و اگر به وضع خود اگاهی یابیم دیگر این خلا فکری دیده نمی شود و درد نیز معنی پیدا نمی کند. این درد ابهام است این درد بی هدفی است این درد بی مقصدی است فردی که مقصدی حقیقی در پیش ندارد این خود برایش دردزا می شود و مثل خوره به جانش می افتد.  فشارش می دهد تا از این وضع به تنگ آید و فکری به حال خود کند و اگر نکند در اثر فشار مداوم دیوانه می شود. 

+ نوشته شده در دوشنبه بیستم آذر ۱۳۹۱ ساعت 13:12 شماره پست: 219

خدایا خودت بخشی از قدرتت و خصائصت را به انسان دادی تا خود را در جهانی آزاد بیازماید و در پهنه اعصار کند آنچه را که می خواهد و اراده می کند. حال چه ایراد باید گرفت به این انسان که چنین جولان گاهی یافته است آیا جولانگاه جای جولان دادن نیست؟!!

و البته تو قدرت و اراده را به انسان دادی تا خود را به بند بکشد نه دیگران را٫ اینجاست که تفاوت خدایان این دنیا و بندگانش روشن می شود کسانی قدرت را در خدمت به بند کشیدن دیگران خواستند و دیگرانی که قدرت را در خدمت به بند کشیدن خود٫ و دوری از هوا و هوس.  

آری خدایان زمینی خود را با خدای آسمان اشتباه گرفته و هر آنچه خواستند کردند ولی بندگان بر نفس خود لگام زدند و آنچه کردند که خدای خدایان تمایل داشت و اینجا بود که عاشورا رقم خورد و خدایان تمام قدرت خود را در این روز به سال ۶۱ هجری به صحنه آوردند تا بنده ای را تسلیم خود کنند ولی نتوانستند و از سر انتقام بود که عاشورا این چنین خصمانه رقم خورد و چنان صحنه هایی به وجود آمد. این است تفاوت بندگان و خدایان و حسین (ع) این را به منصه ظهور رساند تا ببینند خدایان در مقابل بنده ای چگونه ذلیل و خوار می شوند و کاری از پیش نمی برند.

آه ای خدای خدایان جولان گاه قدرت اعطایی تو را دیدیم که در یک سو چه کرد و در سوی دیگر چگونه رقم زد. خدایان منفورترین ها را رقم زدند و بندگان زیباترین ها را. و همین بود رسم ماندگاری عاشورا چون مصافی بود بین خدایان و بندگان. خدایانی که قدرت اعطایی خداوند را در خدمت خواسته های خود گرفتند و بندگانی که قدرت اعطایی خداوند را در کنترل نفس خود.

خدایا باید آفرین گفت بر حماسه سرای این صحنه بندگی که نشان داد می شود در مقابل خدایگان قدرت این جهانی که شکست ناپذیر می نمایند ایستاد و تسلیم نشد و آنان را به خاک مذلت نشاند و رسوای ابدی نمود.

هرگز فراموش نکنیم که خدایان و بندگان هر دو از مایند و ما هم از آنان این دو را دو منشا نیست بلکه منشا یکی و تصمیم دوتاست.

خدایا ما را از جماعت خدایگان قدرت و خدایان قرار مده.

برای تو ای انسان محدود٫ تاج بندگی به ز تاج خدایی است که خود را فراموش کرده و در جایگاه خدای خدایان گذاشته و اراده می کنی و می کنی آنچه نباید بکنی٫ امر خو را مطاع و راه خود را حق و دیگران را باطل و بدنام و خود را محور حق و دیگران را باطل. و حلال می کنی حقوق آنان را بر هم رکابان خود٫ این است رسم بندگی؟!! 

+ نوشته شده در سه شنبه بیست و سوم آبان ۱۳۹۱ ساعت 11:20 شماره پست: 202

خدایا این روزها محبت و مهربانی و توجه تو را از قبل بهتر حس می کنم آنقدر لطف تو نزدیک است که انگار زیر سلول های لامسه انگشت خود آن را دارم. دیگر برایم آنقدر دور نیست که تنها در ذهن خود تصورش را کنم. محبت پشت محبت. توجه در پی توجه. مرا این روزها به رگبار محبت بسته ای روز و شب. ساعت به ساعت می بینم و حس می کنم که تحت توجه قرار دارم انگار کاملا فهمیده ای که به تو نیاز دارم. انگار از عمق فاجعه ای که گذشت خبر داری. ولی ای خدای من از تو به جز لطف و خیر سراغ ندارم. خدایا شکایتی نیز از تو ندارم. داری زیادی شرمنده ام می کنی. خدایا ممنون از همه نعمت هایت دست و توجه تو را در لحظه لحظه هایم در تمامی وقایع این روزها با تمام وجود خود حس می کنم. انتظار این همه بنده نوازی را نداشتم زیرا می ترسم نتوانم جبران کنم. می ترسم نتوانم شکر گزارش باشم. خدایا شاهدی که شکرگزارتم. به تمام داده ها و نداده هایت که همه از سر مصلحت است. خدایا یقین دارم که نه به بندگانت بخل داری و نه خساست و نه حسادت. خداوندا از هر رجس و پلیدی منزهی. ایمان دارم و یقین. خدایا با همه وجود دوستت دارم. یکانه فریاد رسی در وقت نیاز. یگانه تکیه گاهی در هنگامه ها. یگانه دهنده ای در وقت کمبودها. خدایا یگانه ی منی. بی تو هیچم و بی پناه. خدایا تنهاییم را در هنگامه ی سخت پر کردی. خدایا موهای کاکل مرا و اهل بیت خانه ام را در دستان مهربانت بگیر و بکش به سمتی که خود خیر و صلاح ما می دانی. خدایا عاجزم از تشخیص خیر و شر خود پس خود بر من و کسانی که چشم امید به من دارند کفایت باش همان گونه که تا بحال کفایت کردی. خدایا بندگانت آن می کنند که می خواهند ولی تو تقدیر می کنی که آنچه مقدر کرده ای.

خدایا نمی دانم در مواجهه با اقدامات ناشایست بندگانی که آفریدی چه احساسی به تو دست می دهد.

 خدایا ضربه ابن ملجم مرادی برای دریافت کننده آن (ع) سعادت و رستگاری بود و برای زننده آن آتش و شقاوت ابدی این رسم توست که یک ضربه برای یکی (ع) بهشت و قرب به همراه آورد و برای بنده ای دیگر نفرین و خشم ابدی و آتش دوزخ. پس خدایا این را برای ما هم سعادت دنیا و آخرت قرار ده و برای زنندگان این ضربات هم هر چه خود به عدلت آنها را لایق و متناسب دانستی ما راضی خواهیم بود به رضای تو . یا ارحم الراحمین و یا احکم الحاکمین.

+ نوشته شده در یکشنبه هجدهم تیر ۱۳۹۱ ساعت 23:23 شماره پست: 177