امروز که از هیجان و شور جوانی افتاده ام، و با فکر و تفکر مانوس ترم، و به گذشته می نگرم، خود را بسیار عمل زده می بینم، چرا که جز کار، اندیشه دیگری در ذهن نداشتم، آنرا عبادتی بی مثال، وظیفه ایی بی جایگزین، امانتی گرانسنگ می دانستم، که از سوی مردمی چند ده میلیونی بر دوش های متعهدم نهاده شده بود، و سنگینی این بار را بر دوش هایم بخوبی حس می کردم؛ و چنان این امانت را می پرستیدم، که از جان بهتر؛ و وقتی می شنیدم "یک ساعت تفکر بهتر از هفتاد سال عبادت است" [1] ، معنی اش برایم ثقیل بود، که قبول کنم که اینقدر "نشستن"، " بر "عمل" ارجحیت داشته باشد، زیرا تفکر را نشستن و گفتنِ "سخنی چند با خود در خلوت وجود" تلقی، و"دو صد گفته"، را چون "نیم کردار" نمی دانستم؛ ولی اکنون می فهمم که کار بدون فکر، عملی مثل کارهای دیگرِ همجنسِ با شخصیتِ حیوانیِ انسان، چون خوردن، خوابیدن و... است، و حال درک می کنم که اگر تفکر در کنار هر عملی قرار گیرد، آن را از سطح حیوانی اش ارتقا داده، و از اعمال سطح حیوانی جدا می کند؛ وگرنه به کار کردن باشد، برخی از حیوانات از ما در پیشترند.

امسال ماه مهر را باز دوباره به امید پیشرفت کشور از طریق دانش و دانش آموزانش آغاز کردیم و به واقع این یک عید بزرگ برای خانواده هاست زیرا یک زمستان سخت (تعطیلات تابستانی) در قبل از آن داریم که بسیاری از مشکلات عدیده را خانواده ها باید تحمل نمایند تا خود را برای مهر آماده نمایند مشکلات ثبت نام بچه ها که واقعا پیر خانواده ها را در می آورد و هنگامی این کار تمام می شود انگار کوهی از مشکل و استرس از دوش انسان برداشته می شود و هزاران مشکل دیگر که با آمدن مهر قاعدتا به پایان رسیده و بچه ها روانه درس و مدرسه می شوند و خانواده ها مزد زحمات خود را از همین روانه شدن ها می گیرند. ماه مهر ماه شروعی دیگر است که ۹ ماه تلاش را در جلوی خود دارد تا باز روز از نو و روزی از نو.

مهر بهار علم است همچنان که فروردین بهار طبیعت و اول مهر عید دانش است همانگونه که اول فروردین عید طبیعت. لذا این عید را خدمت همه رهروان راه دانش و مدرسین گرامی تبریک می گویم.

خداوندا علم اصلی در دست توست ما را از آن بی نصیب مگردان - ما را در راه علم آموزی کمک و مساعدت نما. خداوندا قدم هایی که در راه کسب علم و دانش برداشته می شود را موفق و پیروز گردان و همه اهالی این جمع ناب را از گزند دشمنان - بدخواهان و حوادث دور دار. 

خدایا علم آموزی را تا آخر عمر قرین راه ما قرار ده و هموار توفیق این مهم را به همه ما عنایت فرما. خدایا بازماندگان از این راه را توفیق حضور در آن فراهم گردان. یا عالم  

 زندگی حس غریبیست؛ که یک مرغ مهاجر دارد... ! به مناسبت 15 مهر روز، سهراب سپهری -    در حالی که مقصد بسیاری از سفرهای نوروزی شمال کشور است، ما راه جنوب را در پیش گرفتیم، تا در دل دیار آشنای کویر پیش رفته، و در عمق خود فرو رویم. کویر و حاشیه کویر شاهد تمدن های بسیاری در طول سالیان دراز تاریخ این مردم و این سرزمین بوده است که دیدار و مطالعه در خصوص آنها دلم را به سوی خود می کشد، سفر به شمال را سفری تفریحی و سفر به مرکز، جنوب، غرب و شرق را سفری به دل فرهنگ و هنر ایران می دانم، و در حالی که تلاش های ذهنی ام برای یادآوری و تداعی آخرین سفرم چندان موثر نیست، اما سفر را حرکتی رو به جلو و تحرکی مفید می دانم؛

جنگ باعث شد به بسیاری از مناطق ایران سرکی بکشم، اما این رفتن ها به قدر نوک زدن کبوتری بر اَنبانی از دانه هاست، که تمام تلاشش تنها به برداشتن چند دانه ایی بیشتر منجر نمی شود؛ جاهای زیادی وجود دارد که می تواند مقصدی بِکر برای دیدارهای مان گردد، استان های زیادی از 31 استان کشور هستند که هنوز موفق به دیدارشان نشده ام، نقاط زیبایی در شمال، شمالشرق، شمالغرب، غرب و جنوبغرب، شمالغرب، جنوب، جنوبغرب را دیده ام، ولی در مرکز، شرق، جنوبشرق کشور مناطق زیادیست که همچنان برایم بکر مانده اند، تا بدآنجا هم سری زده با مراکز تمدن ایران آشنا شوم؛ مناطق زیادی از این دست در این مناطق وجود دارد که آرزوی دیدارش را داشتم، یزد، کرمان، سیستان و... و اکنون انگار بخت این دیدارها هم به همت عزیزی باز شده است؛ و در روزگاری که سفر به آنتالیا، استانبول در ترکیه، ارمنستان، گرجستان و... از سفر به جزایر کیش، قشم و... خودمان ارزان تر است، ما همچنان ترجیح دادیم که مناطق دیدنی کشورمان را مورد بازدید قرار دهیم، نه اینکه آرزوی دیدن قفقاز و یا آناتولی که روزگاری پاره ایی از قلب فرهنگی و گاه سرزمینی ایران و یا حداقل همسایه ایی که اکنون نشانه های زیادی از دوران شکوه این کشور را در خود دارند، را ندارم، ولی اکنون ترجیح می دهم اول به دیدار خود نایل شوم، تا بعد به دیگرانِ امروز پرداخت، و در واقع کسی که خود را نمی شناسد چطور می خواهد اطراف خود را بشناسد.

کوه هست و مثال سنگینی اش، چنانکه به تمثیلی برای بارهای گران و دهشتناک مبدل شده است، بارهایی که بر دوش نحیف آدمیان چنان گران آمده که نزدیک است شانه های شان زیر این بار خرد شود، و هرگاه بار سنگینی از غم و اندوه بر دوش انسانی دیدند، گویند چون کوه بر دوشش سنگینی می کند، اما همین کوه سنگین و افسانه ایی، برای کوهنوردان جایی است برای گذاشتن سنگینی اندوه و یا بار غم ها، که بر دوش آنان سنگینی دارد. اینجا می آیند تا دمی بارهای گران را زمین گذاشته و تمدد اعصابی را تجربه کنند، و از بارهای گران زندگی دمی خلاص شوند و بیاسایند و  آنجا در آن بالا دست ها، بار گران خود را دمی بر ستیغ کوه سنگینی بگذارند که توان حملش را داشته باشد.

روزگاری بود که بزرگان علم و ادب ایران هرچه بر بار و بزرگی اشان افزوده می شد، خود را مقابل خَلق و خالق، به سان خَس و خاشاکی بیش نمی دیدند، شاید طبق همین اصل بود که نویسنده فهیم و شهیر [1] ایرانی جلال آل احمد، وقتی در دریای جمعیت حج گذار قرار گرفت، خود را بسان خس و خاشاکی شناور در موج دریایی از انسان ها یافت که غرق در عبادت خداوندگار خود بودند، و بر ره توشه سفرش به سرزمین حجاز نام "خَسی در میقات" نهاد تا روشن و واضح کرنش خود در برابر آنان اعلام دارد.

همیشه در بین ما، انسان هایی حکیم و دانا هستند که از زمان و مردم خود بسیار جلوترند و آنچه اتفاق خواهد افتاد و بعدها دیگران آن را باید در آینه ها ببینند، آنان پیشاپیش در خشت خام دیده اند [1] و با مشاهده نشانه هایی از یک روند، می توانند نگاه و محاسبات دقیق و هوشمندانه ایی داشته، که آنان را به ختمگاه هایی برساند که در آن آینده ها و افق دور دست پیش خواهند آمد، و خیلی جلوتر از دیگران آن را هشدار می دهند، توفیق همنشینی با این انسان های بزرگ که آیت الله سید محمود طالقانی (1289 - 1358) از آن جمله بودند، و بهره گیری از آنان خود از هدایای خداوندی برای انسان ها و جوامعی است که در مسیر چنین انسان هایی قرار می گیرند.