04 خرداد ,1398
50
in سخن این و آن
by سید مصطفی مصطفوی
مقدمه مترجم: کوهنوردی از ورزش هایی است که رقابت چندانی بین کوهنوردان در جریان نمی باشد، و هر کوهنوردی بنا بر قرار با خود، و توان بدنی اش، که هر لحظه به او نسبت بین مدت و مقدار باقی مانده از صعود، و انرژی او را برای ادامه را محاسبه و اعلام می کند، و او طبق همین محاسبات قدم های خود را در کوه هماهنگ، و پیش می راند، سبقت گرفتن در کوه ها شاید بی معنی باشد، و پیشی گرفتن ها هم معمولا سبقت تصور نشده، بلکه تنها بیانگر سطح توان افراد است؛ لذا کوهنوردی یک ورزش انفرادی تلقی شده اگرچه شدیدا توصیه می شود که گروهی انجام شود، و این رضایت قلبی هر فرد است که به هنگام هر صعودی بدست می آید، و کوهنوردان چندان مقید به گرفتن زمان، ثبت رکورد و... برای کُری خوانی و فخر فروشی نیستند، و زمان صعود کمتر، تنها بازگو کننده توان بیشتر هر فرد است، وگرنه صعود کنندگان به هر قله ایی، نام خود را در دل خود به عنوان یکی از صعود کننده ثبت می کنند. اما قله اورست منتهای آروزی یک کوهنورد حرفه ایی است، تا در وهله اول حضور خود را در بلندترین نقطه جهان بدون ابزار بالا برنده ناشی از فنآوری هوایی، ثبت و به اجرا در آورد، شرایط سخت…
02 خرداد ,1398
36
in دیار سند و هند
by سید مصطفی مصطفوی
گویا انسان و انسانیت باید همچنان در معرض خطر بنیادگرایی مذهبی، ناسیونالیسم سیاسی، قومی و مذهبی، افراط گرایی مذهبی، سیاسی، جنگ هایی برای هیچ، خشونت برای خشونت، توسعه طلبی های مذهبی، ایدئولوژیک و... بوده، و دوباره در قرن 21 شاهد کشاکش شمشیرها، و تسویه حساب های تفکری و توسعه طلبانه تکرار شده در قرن 20 ، باشیم. انتخابات مجلس، در بزرگترین دمکراسی جهان یعنی هند، که با نظام پارلمانی اداره می شود و حاکمان آن از طریق صندوق های انتخابات سراسریِ کرسی های پارلمانی، قدرت را در این کشور قبضه می کنند، به پایان رسید، و نتایج اولیه این انتخابات بسیار خیره کننده و تعجب بر انگیز است، و گرچه این انتخابات و دیگر تحرکات سیاسی از این دست، قدرت گیری مردم و انتقال قدرت توسط صندوق های رای را به زیبایی نمایش می گذارد، و این امر مبارکیست و ملت های زیادی به پیشرفت سیاسی مردم هند، و قدرت آنان در تعیین سرنوشت خود، غبطه خواهند خورد، اما متاسفانه نتایج این انتخابات ناقوس های خطر را نیز برای جهانیان و آنان که دغدغه انسان، انسانیت و ارزش های انسانی را دارند، محکم تر از قبل به صدا در آورد، و در کنار ناقوس های دیگرِ خطر…
01 خرداد ,1398
43
in سخنی به نظم و نثر
by سید مصطفی مصطفوی
جهان شده مستش، تو در خم کفرُ ایمانی کنون کفر و ایمانت مرا، نی، خلق را بر باد داد نی به ایمان، نی به کفرت، نیست دست آویزم کنون هر دو را چون آتشی بر جان مخلوقت زدند نی خمارم، نی که مست از جام می گردم کنون کافر و مومن شدیم و، بر تفرق بین ما جار کردند و زدند و کشتند، از ما تا کنون تحفه اییست این، تا که کار ما به نااهلان شود، در نبودت، آتشیست این، بر جان مخلوقت کنون حرمتی بر جان مخلوقت نماند از این حریف ترک واژه کن خدایا! رَستَم از این کفر و ایمانت کنون راهیم من، بر دریای جوشانُ خروشانِ رُخت، کفر و ایمان را چه حاصل، راهیم من، این کنون زورقی خواهم، گذرکن، زین دل مواج و طوفان زای این، کفر و ایمان وا نهاده، چشم اندر چشمِ یارم من کنون کاش نی کفرُ ، نه ایمانی را به جانم می زدند، جرعه ایی می داده ما را، در لبِ جامی کنون کن فراموشم بدین کفر و، زین ایمان سست غرقه خواهم جان و دل، در پیش آن یارم کنون بی صدا، خاموش باش و، از ذکر ایمانت گذر بگذر از این قافله، تا حاصل، دیدار چون بوق و کرنای آن ایمان کناری نِه که من، گشته ام کافر به ایمانت، رو به دیدارم کنون جمله مخلوق از جمادُ، طاغیُ، ساقی کنون ذکر او…
31 ارديبهشت ,1398
75
in My English Production
by سید مصطفی مصطفوی
Mr. Donald Trump President of the United States of America Unfortunately, world is hearing awful and hateful words from you, as the president of the United States of America, who have to be flag holder of democracy and freedom, You should be aware that USA is the most world’ civilized-modern county and you are not the president of an ordinary country, like Saudi Arabia…to say such a words. You are leading the system, which knows himself as the engine of civilized world, and in spite of such position, you are speaking "the official end of Iran"?! [1] really you want to end or wipe out Iran?! You want to end Iran, for who?! Who is better than Iran, and Iranian to live in this holy land. With what kind of logics, you are thinking about such shameful goal in your mind. This kind of arrogant literature is not suitable for a nuke-capable country who know himself as tolerant that, speak of disarm others in front of himself, as the guardian of safer world, or freedom, democracy, pluralism,…
28 ارديبهشت ,1398
50
in سخنی به نظم و نثر
by سید مصطفی مصطفوی
تنهایی برای ماست، برایت نیست تنهایی منم تنها، تویی تنها، غریب کنج تنهایی ولی چشمم به چشمت را، ز تنهایی تلاقی نیست نمی دانم، ز خود آگاه شدم، که من تنهایِ تنهایم ولی تو، با همه این حُسنُ زیبایی، که تنها نیست؟! گرت تنها بودی، چشمم، تلاقی می نمود، تنهایی ات را گمانم ره به بیراهه زدم، تنهایی تو را نیست سکوتی وهم انگیز و عظیمی، گرفته جانِ دنیایم، و تو وندر سکوتم، در سکوتی، این سکوت، غوغا نیست؟! منم در وهم تنهایی، منم در اوج بی سامانیِ آدم تو را من نمی دانم، که در اوج، سامانی نیست؟! نشسته بر سریر قدرت آفاق، و انفس در کمند تو، و من را در کویر بی کسی، برگو، فریادرس نیست؟! تو تنهایی که اینک هفت اقلیم جهان گردت سرود عشق می خوانند؟! گرت تنهایی ات این است، کین را نیست تنهایی، نیست به ساز دل، کنون زن نقب، بر این دل، که تنهایی ببینی چند که ساقی را کنار موج می، تنها نبود و نیست تو از می نوشُ و ساقی باش و در ساغر بریز این می که شرط دلبری را ساقیِ عاشق، بداند، نیست؟! کنون خوش باشُ با تنهایی ات، دمسازِ با جامت برایت نیست تنهایی، و تنهایی برای ما سزاوارست مستی که آیدم، تو بازپس می زنی مرا می خوانیم به…
27 ارديبهشت ,1398
78
in لحظه نگار و با سفر نگاشت ها
by سید مصطفی مصطفوی
در این روزهای سختی که کشورمان در حال گذار از آن است، شاید یکی از راه های فرارِ کسانی که بر اوضاع مطلعند و کاری از دست شان برای تغییر این وضع، بر نمی آید، فرار به کوه هاست، رسمی دیرینه در جوامع مختلف بشری برای خاموش کردن طغیان دل، از طریق راز گفتن با صخره ها، و سیر در احوال آنان و نحوه مواجهه اشان با سختی های طبیعی عارض شده بر آنان؛ کوه ها پناهگاه مناسبی برای افراد متواری است، کسانی که از وضعیتی رنج می برند، در حالیکه توانی بر تغییرش ندارند، لذا توان دست های کوتاه شده از تاثیرگذاری، و ایجاد تغییر خود را، به پاهای خود قرض داده و راه فرار به کوه، را در پیش می گیرند، چه آنان که به قول همنوردان ما آنقدر افسرده اند که به تنهایی به کوه می روند، و چه آنهایی که عضو تیمی شده، و به همراه تیم ها عازم کوهند؛ و لابد خداوند نیز این فرار را بر انسان مستاصل، در دایره زندگی، که تغییرش مشکل است، را مجاز دانسته است. یکی از مَفّرهای دم دست برای انسان متواری به هر دلیل، فرار به طبیعت است، [1] تا خود را بدان سپرده، و دمی بر آنچه می گذرد، خود را به تجاهل زده و از کنارش در بیخبری گذشت؛ و روند عادی زندگی را که…
23 ارديبهشت ,1398
97
in دل نوشت ها و نظر داشت ها
by سید مصطفی مصطفوی
خداوند در قانون اعطای نیش (سلاح جنگ و مبارزه)، بین انسان و زنبور تفاوت قایل شد، کاش همانگونه که در جامعه زنبورهای عسل، نیش و فرمان فرو کردن نیش را به زنبورهای کارگر (اهل ساخت و تولید) [1] داد، در بین انسان ها نیز همین می کرد، اما حیف که اینجا برعکس است، و سازندگان و اهل تولید، و بهبود دهندگان، از هیچ سلاحی برخوردار نیستند، و بر نیش و صاحب نیش، تسلطی ندارند، و از قضا ضربه پذیر ترین اقشار همان هایی هستند، که در شروع و پایان نیش زدن ها، هیچ نقشی ندارند، و از آن سو نیش و فرمان فرو کردن نیش، در دست کسانی است، که در ساخت و تولید و بهبود (رفاه و زندگی) نقشی ندارند. کاش اینجا و در جامعه انسانی هم، چون جامعه زنبورها، هرکه به قتل و جنگ (درست و یا غلط) رضایت دهد و مبادرت نماید، اولین نتیجه آن جنگ و قتلی که بر آن به درست و یا غلط مصمم می شود، مرگ طبیعی و محتوم خودش باشد، همان سرنوشت محتوم زنبورهای عسل صاحب نیش؛ در این صورت شاید انسان های صاحب ماشه ها و کشیدن ماشه ها، به خاطر هیچ، این همه جنگ به راه نمی انداختند، و در شروع و ابتدا به نبردها، کمی بیشتر تفکر می کردند، که آیا اگر نبردی را که آغاز می…
22 ارديبهشت ,1398
104
in شهدای راه خدا و میهن
by سید مصطفی مصطفوی
مرثیه ایی خطاب به برادر در سالروز شهادت او در 33 سال پیش : محسن جان! [1] یادته تو درس دیکته، وقتی به آخرهای هر جمله که می رسیدیم، چقدر خوشحال می شدیم، که خدایا! این دیکته زجر آور هم تمام شد، اما این جمله معلم، ما را از خواب و خیال خوش اتمام بیرون می کشید که : "نقطه سرِ خط" [2] ، و با این جمله انگار فرمان مرگی دوباره را صادر می کرد، حالا با این اوضاع که برای ما در حال رقم خوردن است، من دوباره یاد همان جمله کذا می افتم. آری برادر! 33 سال بعد از شهادتت در روزهای سالگشت آن، دوباره آن روزهای سخت و کُشنده، و بوی "نقطه سرِ خط" می هد، و انگار جنگی دیگر و در مقیاسی وسیعتر، حریفی قدرتمندتر، ویرانی گسترده تر، کشتاری بی نظیرتر و... برای ما دوباره تدارک دیده اند؛ محسن جان! از خاک گورت برخیز و نارنجک تفنگی ات را دوباره بردار، که خاکریز ها زده اند، و کسِ دیگری از راه رسیده که می خواهد همه آن ها را دوباره درنوردد، اما نه! بگیر راحت بخواب که تو را همان جنگ قبلی که کردی، بس است، امروز دیگر آسوده بخواب، اما نه آسوده نخواب که ما هم مانده ایم که چه باید بکنیم. محسن جان! من اما امروز خسته تر از هر زمانی،…
ارديبهشت 20, 1398
115
آخرین باری که به قله توچال رفته ام را به یاد ندارم، فقط می دانم در زمستان و یا پاییز سال 1397 بوده است، گرمای تابش خورشید طی چند روز گذشته برف های متراکم حاشیه قله شکوهمند توچال را مثل یخی زیر آفتاب، آب می کند و تکه های سیاه در زمینه سفید این نعمت خدادادی به اهالی تهران، هر روز افزایش می یابد و همین شرایط است که، کوهنوردان آماتوری مثل من را نیز ترغیب می کند که زمان آن فرا رسیده است تا ما هم بتوانیم بر این شیب و این اوضاع غلبه کرده و راهی قله 3964 متری عظیم توچال گردیم و فتحی دوباره را بر این…
ارديبهشت 18, 1398
99
سوالی که این روزها، هر فعال سیاسی، اقتصادی و حتی مردم عادی را به خود مشغول کرده است، تا بتوانند قدم های زندگی خود را با آن هماهنگ نمایند، اینست که، آیا جنگی در راه است؛ در این روزها که جگرپاره های خشم و نفرت از حنجره طرفین در داخل و خارج بیرون می ریزد، و طرفین چنگ و دندان های خود را در مقابل همدیگر صف آرایی می کنند، بهتر است آنان را با فضایی که در آنند، مدتی تنها گذاشت و با خود به خلوت نشست و فکر کرد، که چرا کار ما بدین جا کشید، و اکنون چه باید کرد؛ ما وارث یک تاریخ پادشاهی و حاکمیت فردی هستیم،…
ارديبهشت 15, 1398
103
بهترین تحفه دوران، بود این مرگ کنون کاش می شد با تو بی پرده دمی گفت سخن، سخن از دل، سخن از دلدادگی، یا از خشم سخن از رنجش دوران، سخن از خاری در چشم می شود گفت بکوه، وز صخره شنید، آهِ چشم کاش می شد دل سپرد بکوه، که تو را گیرد دست دهدت جامیُ شرابی، و باز ستاند، از خشم طعمه دیو و دَدانَت بُکند در دشت، و نماند ز تو نی پوستُ استخوانُ، نی چشم بهترین تحفه دوران، بود این مرگ کنون، مرگی که نماند نشانی ز تو، و دور از چشم سال ها چرخ زدم، طواف کردم، خانه ایی نی نوایی خاست ز خانه، نه گوشیُ، نه چشم…
ارديبهشت 14, 1398
60
و خداوند معلم را فرستاد تا به ما راه کسب دانش و چگونه زیستن آموزد، او حامل درس انسانیت برای ماست. تاریخ را که می نگرم، هر گاه علم و معلم، هنر و هنرمند ارج نهاده شدند، قدر دیدند و بر صدر نشستند، همان روز و روزگار عصر شکوفایی، خوشبختی، توسعه، و روزگار رشد اخلاق بود، و از قضا در همان عصر زنجیر های ظلم و استبداد نیز شل تر از هر زمانی می باشد، زیرا حاکم و جامعه ایی که قدر علم و عالم، هنر و هنرمند را بداند، چنین جامعه و حاکمی به این مرحله از فهم هم رسیده است، که قدر مردم خود را نیز بداند. رابطه علم و…
