خاور در خون غوطه ور ما، به نظاره جولان شب نشسته است "کفش هایم کو" [1] از راه مانده ام، در بیدادگاه دلم گیر کرده ام، راهی دراز به تو دارم، به بلندای یک یلدای طولانی و تاریک، مملو از سنگلاخ جهلُ نفهمی هایم، درازتر از گیس خونی که بر سنگفرش زمانه بی رحم ما، دائم جاریست، و من در لوچ این خون افتاده ام، گلویم را حُناق گرفته، تا حتی فریاد را نیز از من بستاند، و آنان نیز، داد را به بیداد برده اند، دادستانی نیست، که داد ستاند، دادستانان خود به بیداد، بیداد را داد می زنند، سگ های بی روحِ خشنِ خشمُ خشونت، به تسخیر و فرمان دیوان، در آمده، شب را به واق واق ممتدّ خود آلوده اند، تحفه این شب را جز تاریکی نیست، که این نیز، وعده اش نزدیک، نقد و حاضر است، در پس چارچوب هر درب و پنجره ایی، یک دنیا تاریکی به کمین نشسته است، سنگینی این همه سیاهی، بر هر بام و برزن، خود را تحمیل می کند، مناره ها دیگر از توحید نمی گویند، به ستایش شب و شب نشینی نشسته اند، کُلُفتی لحاف شب، مناره ها را نیز در خود غرق کرده است، گویا شب را نیز، پایانی نیست، دیگر امشاسپندان [2] نیز فرمان اهورا رها، به نظاره جولان دیوان نشسته اند، گاه…

 بزرگ پروردگارا! من که از فهم، و ساخت دنیای دون و موقّتی خود نیز ناتوانم، چگونه بار ساخت آخرتی دائمی و والا، و در خور یک انسان را بر دوشم نهادی! کنون که دنیایم حرکت در جاده های ساخته شده، جا گرفتن در قالب های از پیش زده شده، تکرار حرف های از پیش گفته شده، تبعیت از کارهای از پیش انجام شده، تفکر در قالب های از پیش فکر شده، هدف گیری هدف های از پیش معلوم شده و... است، چرا باید تو ما را تک تک مورد خطاب قرار دهی، وقتی همه چیز از پیش تعیین شده، و حرکت جمعی است. ورنه، وقتی ساخت و پرورش آخرتم با من است، پس مزرعه اش را نیز باید خود با اختیار، سلیقه، و مطابق انتخاب، مطالبات و اهداف خود بسازم؛ گمان ندارم، اسارت سازنده و پرورش دهنده ایی چنین پر مسئولیت، در آن همه "از پیش تعیین شده ها"، به ساختی ایدال منتهی شود. وقتی مسئولیت را در تک تک ما نهادی، اختیار را نیز باید به تک تک ما می دادی؛ ورنه باید ما را همچون گله ی گوسفندانت، به چوپانانی سپرده، مسئولیت از تک تک ما ساقط می کردی، اورمزدا! کاش حق طراحی و ساخت دنیای مان را، به این و آن نمی سپردی؛ و حال که سپردی چرا باید از چنین انسان کانالیزه شده در ذیل…

افسوس که این روزها حکم را نه از لابه لای مواد قانونی و به عدالت، که بر اساس منویات دل حکمرانان بیرون کشیده، و سیاست پیشگان طرار [1] و اهل خدعه و نیرنگ آنرا انشا نموده، و در دستگاهی که برای عدالت گستری تشکیل، و باید حکم به عدالت و انسانیت صادر نماید، به امضا رسانده و به نام چند قاضی دادگاه، به بیداد و بی توجه به داد و قانون صادر و اجرا می کنند. [2] سال 1992 که دست های دولت پنهان در دستگاه اجتماع مذهب زده هند، گروه هایی از مردم دو آتشه هندو [3] مذهب را تحریک و تهییج و سازماندهی می کرد، تا مسجد 490 ساله بابری را در شهر "فیض آباد"، و در ایالت "اتارپرادش" هند ویران سازند، شاید می دانستند راهی را که بر گزیده اند، به نتیجه ایی به ظاهر افتخار آمیز برای تشکیلات هندویسم افراطیِ پیش برنده آن ختم خواهد شد، و نتیجه این حرکت آنان، به ظاهر پیروزی را برای اردوگاه هندوهای افراطی در بر خواهد داشت، و در افتخارات (البته کوتاه مدت تاریخی) این نحله فکری و تشکیلاتی ثبت خواهد شد؛ اما سیاست پیشگان پشت مذهب مخفی شده، نمی دانند که این لکه ننگ تا ابد بر دامن آنان باقی خواهد ماند. اما سیاسیونی که مذهب را در خدمت…

توضیح سایت یادداشت های بی مخاطب : این نوشته از نسلی روایت خواهد کرد، که مصداق کامل این ضرب المثل ایرانی اند که "درختانی که بار و بر بیشتری دارند، سر خم ترند" از مردان بزرگی می گوید که از دانش و هنر در اوج بودند، و اما افتادگی را آموخته و در زندگی خود به کار بردند؛ خاطره ایست به یاد ماندنی از استاد مهرداد اَوِستا، [1] یکی از اقطاب هنر و ادب معاصر ایران، خاطره ایی ماندگار که حیفم آمد که آنرا در گنجینه نوشته هایم ثبت و درج نکنم، زیرا که انسان هایی در فرونشاندن خشم خود چنان بروز می کنند، که آدم در برابر میزان بزرگواری آنان، انگشت به دهان می شود، این اسطوره های اخلاق، در سرکوب هوای نفس که انسان را به طغیان و سرکشی می خواهند، چنان تربیت شده اند که باید به جامعه و خانواده ایی که چنین الگویی، برونداد اوست، تبریک گفت، که این چنین پدیده پاکی را که انسانیت را به اوج می رساند، تحویل جامعه داده است؛ انسان های بزرگی که بی آنکه در پی چنین نتیجه ایی باشد، با رفتار خود انسانیت را به دیگران می آموزند و بی آنکه به دنبال نام باشند، نامی بزرگ از خود بر جای می گذارند، و بی آنکه بخواهند، و آگاهانه به دنبالش…

پاییز که می رسد نمی دانم به دلتنگی های دلم برسم، که ناخودآگاه هجومی سخت می آورند، و یا مدهوش زیبایی های رفتن برگ ها شوم، که رنگ به رنگ خود را در نمایشگاه طبیعت به نمایش گذاشته اند، آنها رفتن و مردن را هم با رنگ های خود به بازی گرفته اند و فضای رفتن و مردن را هم با شادی همراه می کنند، رفتنی که معمولا باید اشک غم را سیل وار جاری کند، اما پاییز آنقدر زیبایی به همراه خود دارد، که رفتن برگ ها را هم به فراموشی سپرده، مدهوش یک لشکر رنگ شویم، که دل را از زیبایی ها چنان مورد هجوم رنگی خود و مالامال از عشق می کنند، که تو گویا می خواهد جار زنند که در رفتن و مردن هم می توان عشق و زیبایی را به تماشا نشستُ، دید و حس کرد. به کدام رنگ تو خیره شوم، جلوه های زیبای زعفرانی ات، یا رنگ بنفش پر طمطراق تو، گل های زعفران به بار نشسته در شاهرود گل بنفش زیبایی در تهران باغی از گل های به بار نشسته زعفران در جوار آرامگاه شیخ ابوالحسن خرقانی شاهرود یک دشت از گل های زعفران به زیبایی پاییز در شاهرود چند دقیقه قبل از باران های پاییزی، آسمان سیاه باران داری که خواهد بارید تا عشق را در کوچه باغ های دل ما جاری نماید تک…

تاریخ شفاهی انقلابی که یکی از شگفت آورترین، و در عین حال سوال برانگیزترین حوادث منطقه خاورمیانه بود، خواندنی و شنیدنی است. انقلابی که معادلات و تعادل نیروها را چه در داخل و چه در خارج کشور بهم زد؛ و در بعد داخلی انتظار می رفت در پس انقلاب بزرگ مشروطه، که به انتقال قدرتِ اداره امور کشور به مردم منجر شد، و با پایان دیکتاتوری و خارج شدن قدرت تام و مطلق از تیول شخص شاه و تنها تصمیم گیر امور منتهی، و این قدرت به نمایندگان مردم، منتقل شد، اکنون با پیروزی این انقلاب جدید با تکمیل این فرایند، مردم ایران که لایق آزادی و حق تعیین سرنوشتند، در ورای این انقلاب، تحولی بزرگ در کسب توان حق خواهی خود را تجربه کرده، و در فرای فرایند این انقلاب و حرکت جدید قرن بیستمی، با محول شدن هرچه بیشتر امور کشور به آنان، وارد قرن 21 شوند؛ در حالی که صاحبان اصلی ایران و به قول بنیانگذار انقلاب "ولی نعمتان" از آزادی، استقلال عمل و حق تعیین سرنوشت بیشتری نسبت به دستاوردهای انقلاب مشروطه برخوردار شوند. این انقلاب در واقع یکی از عبرت آموزترین دوره های تاریخی این ملت در سده اخیر است، که نگاهی به روند شکل گیری و مراحل…

وقتی ایدئولوژی خاص یکدست ساز در تقلای تسلط، و گسترش مکانیسم فضای گلخانه ایی خود در جامعه ایی است، و همه کس و همه چیز را در خدمت صاحب مراد [1] هدایت، تجمیع و متمرکز می کند، انسان از اوج انسانیت خود فرو آورده شده، و به ابزار تولید قدرت و ثروت برای مراد و مطامع و منویات دل او تبدیل خواهد شد، و در این روند هر روز از جامعه آرمانی انسانی خود، که در آن فرد فردش مستقل و جمعی باید خود را مسئول و متفکر نسبت به عمل خود، و روند جامعه بدانند، و به عنوان یک خشت مجزا در جز و در کل، در ساخت اجتماع، فعال و متفکر بوده، و در بازخورد دائمِ عمل و تفکر خود باشند، تا جامعه به سوی تعالی و پیشرفت پیش رود، همه یکجا به توده ایی [2] بدون هویت فردی و با هویت توده ایی و خاص تبدیل شده، که تفکر و جهازات خدادادی را وانهاده، خود موجی شده و یا به موجی سپرده که آنان را به ناکجا آباد خواهد برد. عضو چنین جامعه توده ایی، در خلسه ایی دائم فرو رفته و چشم و گوش بسته، وجه همتش پیشرفت همان حرکت توده ایی خواهد شد که او بخشی از آن است، و در این کسوت حتی از شنیدن آنچه در خلاف تفکر توده ایی و مریدی و مرادی اش جریان دارد، نیز سر باز…

شاید یکی از نشانه هایی که زنگ خطر وجود انحراف در جامعه ایی را به صدا در می آورد، همین توجه بیش از حد معمول به گور و اموات و شخصیت های تاریخی باشد، شخصیت های به گور سپرده شده، مثبت و منفی؛ این انحراف رایج در بین ملت های به انحراف رفته را حتی پیامبر اسلام نیز در داستان سوره تکاثر [1] روایت کرده و هشدار داده است، که عده ایی که سقوط و انحراف، جامعه آنان را فرا گرفته، از دنیای ویران خود غافل شده، وجه همت شان را به گورستان ها و اموات متوجه می کنند، و لذا چه در جامعه شرقی و چه در جامعه غربی، جدید و قدیم، مترقی و عقب مانده و... می توان این عارضه را مشاهده کرد. دوم آبان ماه جسد فرانسیسکو فرانکو، [2] دیکتاتور پیشین اسپانیا که در سال ۱۹۷۵ میلادی درگذشت، و در آرامگاهی در نزدیک شهر مادرید، به خاک سپرده شد، مورد نبش قبر واقع شده و جسد این انسان گنهکار، و با دست های آلوده به خون هزاران انسان، از گور بیرون کشیده و توسط حاکمیت اسپانیا، به جایی دیگر منتقل گردید. حال باید دید اسپانیا چگونه کشوریست؛ آمارها نشان می دهد اسپانیا از عقب مانده ترین کشورهای جامعه متحد اروپاست، که به عنوان مثال در موضوع فروپاشی…

و امسال ایزد یکتا آبان را با باران و برف همراه کرد، تا نویدبخش ارزانی رحمت، برکت و نعمت بی منتهای یار باشد، گو اینکه، او درد دل تشنگان تابستانی داغ را شنید، و خواست تا با بارش های پاییزیِ به موقع، چشمه ها دچار مرگ و خشکی نشوند، نهرهایِ باقی مانده از گرما، جاری بمانند، و گیاهان، تشنه بر خواب زمستانی وارد نشوند و... یک "مهر" را به دعا نشتیم، و اینک آبان خوش یُمن و پر بارش ظهور کرد، و بد به حال بی خانمانان از جنگ های هوا و هوس قدرتمداران در منطقه ما، رهبران کوردلی که به جنگ تداوم می دهند، تا نان قدرتِ خود را در قاتق خون این و آن نرم و راحت الحلقوم کنند، این جنایت پیشگان کاری کرده اند تا بی خانمانان سیاست های نابخردانه آنان، امروز و در اول آبان، آواره و در گرفتاری غوطه خورند، و حتی از چشیدن لذت آمدن باران های به موقع پاییزی، که جای شکر و شادی دارد، نیز محروم باشند، بارانی که اکسیر حیات است، و در این سرزمین گُر گرفته از آفتابی که بی توقف بر جان های سوخته از جنگ ما می تابد، دوای دردی جانکاه است؛ و امروز که آبان با بارش آغاز شد، لانه مردمان زخمی از جنگ، "که به شبنمی ویران است"، را ناشاد از…

پرده اول صبح: دوستم که هنر، حکمت، مهر، ذکر، توکل، زیبایی، توسل، هوش و ذکاوت از گفتار، رفتار و افکارش چون چشمه ایی، سخت جوشان، مدام می تراود، مرا به راهی خواند تا افتخار بودن در رکابش مرا باز شامل گردد. مرکبش که اصلا تناسبی با شخصیت علمی، هنری، اجتماعی و... او ندارد، اما وفا، محکمی، خاطرات، راحتی، و البته اعتقاد راسخ به ساده زیستی و قناعت، این اسطوره هنر ایران را سخت بدان وفادار کرده، و او را در این لباس مندرس و پیله گرم و نرم راحتش داشته است، ما را در پیچِ کورِ خطرناکِ خروجیِ بزرگراهی پر رفت و آمد، جا گذاشت. البته این مرکب پیر، راکب با ارزشش را گاهی جا می گذارد، اما امروز او را در جایی سخت خطرناک و دلهره آور وا نهاد، جایی که ممکن بود هر لحظه تندسواری در پس این پیچ تند، جاماندگان از رفتن را، مورد اصابت تندروی خود قرار داده و قربانی سرعتی نماید، که اتومبیل های نو و زیبای تهران، این روزها واجد آنند، و ما را له کند، لذا برای خلاصی از این وضعیت، یکی پشت فرمان و دیگری از پس آن، مشغول هل دادنِ لاشه سنگین این اتومبیل خارجی پیر و باوفا! در سربالایی و در مسیر باقی مانده از این خطر شدیم، در حالی…

هنوز چند روزی به محرم مانده بود که ولوله آمدن "اربعین" [1] به گوش می آمد، و کوس "راهپیمایی اربعین" [2] داشت زده می شد، عدد شمار روزانه ایی در فضای مجازی اعلام می کرد: "57 روز تا اربعین"، و انگار محرم نیامده، پلی به اربعین می زدیم، این همه شور، خیلی ها را انگشت به دهان می کند، و تعجب ها را بر می انگیزد، اما اگر خود را بشناسیم، دیگر از این وقایع تعجبی نخواهیم داشت، ما بارها بر گورهای بی جسد گریه کرده ایم [3]، دردهای ما آنقدر کمپلکس و پیچیده شده اند، که حتی "گوری بی میت" هم ما را به زار زار زدن می اندازد، چرا که در واقع به وضع خود می گرییم، تا میت آن گور. می دانیم علم و کتلی در عاشورا و محرم نبوده است، ولی بر همین ساخته خود نیز که در زمان صفویه توسط وزیر عزاداری دربار صفوی، از اروپای شرقی مسیحی وارد مراسم محرم ما شد و... هم، دخیل می بندیم، به امیدی که گره گشایی از کار دنیای ما کند و... و اربعین هم همینطور است در حالی که حتی در بین بزرگان شیعه عدد بزرگی اصل و اساس وجود چنین واقعه ایی را منکرند، کسانی همچون سید بن طاووس، علامه مجلسی، محدث نوری، شیخ عباس قمی٬ علامه شعرانی، شهید مرتضی مطهری،…

و اندر آن سکوت هم من، باز فریادم قسم بر اشک، قسم بر باد، قسم بر سیل، قسم بر هرچه خواهد بُرد، دلم را بردنی، بر داد می خواهد، نمی دانم چه باید کرد! به رسم روزگار، شمشیر باید زد؟! نوای خون و ضجه، بر افلاک باید زد؟! و یا در رقص قلم، در بسترِ نرمُ سپیدِ، کاغذی بِنگاشت، داد و دادگر، بی کاست باید خواست، میان این دو راهی، سخت سرگردان و حیرانم، چه باید کرد؟! دلم را لُخت کرده، در مسیر باد بُگذارم، که تا بادش بَرد آنچه، در دلم، من باز می دارم، و یا پیچیده دل را، در بستر این خاک بگذارم، فراموشش کنم دل را، نصیب خاک گردانم، قسم بر آب ها، آنگه که جاری شد، بر این قصه، بر این انبان پر از غُصه های دردُ، رنجُ، ضجه، بر این شانه، ستبر از کوله باری سخت و سنگین از خشم، قسم بر سیل، که تا با خود بَرَد دردم، به اقیانوسی از دردهایِ ناتمامِ دل، روایت می شود دردم، و یا در قعر غم، مسدود می گردد، که تا برخیزدُ، خروشی بر ناروایی ها زند یکدم، نمی خواهم خروشش را، خروش دل، به جز ویرانیم، حاصل نیامد چند، ولی بگذار تا در این سکوت شب، خروشش را زند او، در این تاریک هایِ بی حاصل، قسم بر کوه، آنگه که گردد منبع، سِّر و…

جمعه 26 مهرماه 1398 باز طولانی ترین مسیر به قله توچال، از پارک جمشیدیه، به کلکچال، پیازچال، خط الراس، رقم خورد، صعودی زیبا که شش و نیم طول کشید، در مسیری که شاید زیباترین مسیر صعود به قله توچال از همین مسیر است، زیرا گذشته از زیبایی های دیگر، در خط الراس که قرار گیرید، قله برف دار دماوند تا قله آزادکوه، و کهار ناز که در سمت راست در دیدرس شماست، و دریایی از نور که از نور چراغ خیابان های تهران برخواسته است، در سمت چپ چشم ها را به زیبایی نوازش می دهد، و در سحرگان این نور به همراه ماه پرنور که تا پاسی از روز هم در افق غروب خود مانده بود، مسیر را روشن می کنند تا صعودی زیبا را رقم زنند، صعود در مسیر هایی تکراری که هر بار در عین تکرار تازه است، و انگار برای اولین بار صورت می گیرد، هم به لحاظ سختی هایش و هم به لحاظ زیبایی هایش. زمانبندی صعود به ستیغ 3964 متری توچال در این برنامه به این شرح می باشد : حرکت از پارک جمشیدیه ساعت 3 و 40 دقیقه بامداد رسیدن به اردوگاه کلکچال و صرف صبحانه و حرکت از اردوگاه ساعت 6 صبح رسیدن به بالای گردنه کلکچال بین پیازچال به شیرپلا، ساعت 6 و 53 صبح وصول به چشمه…

دلم افتاده در آشوب، هوای سینه ام سنگین، نفس ماندست، از رفتن، و یا بالا رسیدن، خروج از تن. از این آشوب، ترک جان بُوَد آسوده تر، از ماندن. گلویم خشک، دلم نوشیدن جام شرابی، به قعرِ نا فهمی ها طلب دارد، که از فهمم برونست، این عالم، این ماندن، و این دیدن، و یا این زندگی یک سر، نه یاری، همدمی، گفتاری از شادی، سرایم گشته پر، از ماتم ماندن، ندارم من دگر، چشمی بدین ماندن، بدین بودن، بدین خوردن، بدین بردن، بدین زیستُ، و این دریوزگی کردن، همه ننگ است، تباهی، کرده ما را دُور، نفس در سینه ام تنگ است، هوایی، این دلم را بی نفس کردست، نفس چون ایستد، این جشن رفتن را غنیمت می شمارم من، به دنیا خنده ایی کرده، غزل را یک نفس گفته، به رفتن بی دریغ، عزمی سریع، خواهم کرد، که رفتن به، از ماندن، دیدنُ، رقصیدنم با گرگ، مرا با میش ها، این روزگار، خوش بود، از آن دم که فهیمدم، این گرگ است که می نازد به دندانش، که این دندان، به جشن خون و غارت، رقصانُ، آواز گویان است، منم در دل، هوای گرگ بودن را، نمودم یک دم، خدا هم ایستاده، به یک لحظه، اجابت کرده این بنده، همان بنده که اکنون روز و شب دنیای میشی را کند در دل، ولیکن…

آه ای ارتفاعات بلند! می دانم که چشم های شما گریان خواهد شد، وقتی داستان مرا بشنوید، آه ای قله های بلند! لطفا به دقت مرا گوش فرا دهید، وقتی من از تنهایی خود می گویم، آیا می توانید داستان تکرار ناشدنی ام را برایم حفظ، و بازگو کنید؟ می دانم قلب های شما مملو از راز هاست، به من نیز فضای خالی، در قلب خود دهید، تا داستانم را بگویم و برای من نیز آنرا مثل داستان های دیگرتان حفظ کنید، چه کسی از شما پایدارتر و قابل اطمینان تر است؟! من که نتوانستم بیابم، من عشقم را گم کرده ام، کجا می توانم او را بیابم، چه جایی بهتر و مناسب تر برای یافتنش، بهتر از بلندی هاست، جایی که شعرای بزرگ، پیامبران، عارفان و... برای یافتن عشق خود در آنجا جستجو کردند، تا قلب شان را برای عشق خود بازگو کنند. شما بلندی هایی هستید، جایی که پیام آوران آسمانی آنجا ایستادند و با خدای خود سخن گفتند، و خداوند راحت ترین مکان را برای سخن با انسان، همانجا یافت، آیا من هم شرایط مناسبی دارم تا چنین کنم؟! چه تفاوتی بین من آن پیامبر در این رابطه هست؟ وقتی من هم می توانم چون او در آن بلندای تو ایستاده، و همچون او سرود عشق بنوازم، من بدینجا…