حمد ستایش خداوندی را که خلقتی دوگانه و متصاد کرده است؛ انسانی که به نوعی هیچ اراده و اختیاری ندارد، موجودی مختار و مبسوط الید است. در سایه ی تعیین شدن همه چیز توسط خداوند، انسان معین، تعیین کننده بسیاری است، در سایه قدرت لایزال و بی انتهای خداوندی گاه از فرط قدرت و توانایی به اوج غرور از توانایی هایش می رسد، گر چو نیک بنگرد هیچ است؛ ولی واقعیت این است که گاه قدرت انسان تبلوری روشن می یابد. در سایه علم بی انتهای خداوند، گاه به اوج علم و عرفان می رسد، ولی در همان اوج می بیند که هیچ نمی داند؛ ولی واقعیت رسیدن انسان هایی به اوج علم و عرفان انکار ناشدنی است. اگرچه انسان در اوج قدرت و وسعت در عمل را باید به هیچ انگاشت؛ ولی انسان قدرتمند در جهان بسیار بوده، هست و خواهد بود. این از معجزات خداوندی است که انسان و خدا هر دو عرصه یی اختصاصی با قدرتی خاص وجود داشته و هریک در آن عرصه ی مشترک عمل خاص خود را انجام دهند و تضاد و تصادمی هم در کارشان نباشد و دو پادشاه در یک اقلیم بگنجند و به صلح حکومت داری خود کنند، بدون تداخل و تضادی، و البته این به لطف انصاف و عدل خداوندی است که به قوانین طبیعی مامور داشته، و وضع شده اش پایبند است و او خود قانون مدارترین و ضابطه مندترین پادشاه در دستگاه منظم و قانونمندش در هستی است؛ او در اوج قدرت و توانایی بسیار کظم غیظ کننده و صبور است و دست به اقدام خشمگینانه نمی زند و در حدود خود وضع کرده اش متجاوز نیست.  

 + نوشته شده در دوشنبه دوم دی ۱۳۹۲ ساعت 7:28 شماره پست: 366

این مردِ بزرگ را بیشتر از طریق چند نوار کاستی که از سخنرانی ایشان در اوایل انقلاب به دستم رسید، می شناسم ولی این چند نوارِ کاست سخنرانی او (که از انگشت های یک دست هم تجاوز نمی کرد) چنان جذاب بود که او و صدایش را برایم  ماندگار، آشنا و جاودانه کرد؛ در عین حال که هم اکنون جز ته صدایی از لحن جذاب و دلنشین او، حتی سخنی از آن سخنان را به خاطر ندارم؛ ولی او برایم خیلی آشنا و نزدیک می نمایاند؛ حال آنکه نه در آن زمان و نه اکنون افتخار آشنایی زیادی با او نداشته و ندارم و حتی تا آن زمان نیز تصویری از صورت این مرد نازنین را ندیده بودمِ نوارهای سخنرانی او به حدی خواستار داشت که شاید تنه به حرکت سخنوری معلم شهید دکتر علی شریعتی می زد.

همیشه انسان هایی در این دیار بوده اند که با استواری و مقاومتِ شان در مقابل حریفِ ظالم، استواریِ کوه هایی سترگ چون دماوند و الوند را به سخره گرفتند. آنانی که با حریفی عنود رو به رو شدند که در ظلم به ایشان، کم نظیر جلوه کرده، تا آنان را بشکند؛ اسیری در چنبره چنین انسان هایی، بروز مردانگی، شرف و مقاومت از سوی در بند شدگان؛ بی آبرویی و بروز ظلم و ستم و بی رحمی از سوی در بند کنندگان، را بسیار رخ نمایاند و تاریخی از رسوایی و بی آبرویی را برای ظالمین و عزت برای مظلومین را به ارمغان آورد.

بودای بزرگ تو از درد و رنج در این جهان گفتی که در چرخشی باطل تکرار و تکرار می شود و این راست گفتاری است تو را ای دانای حکیم؛ که دنیایی آدمیان را با درد و رنج عجین کرده اند. انگار درد جزعی جدا نشدنی از زندگی آدمی است که هرچه به خود آگاه تر می شود به شدت دردش افزوده می شود. درد نمک زندگی است و گاهی به آن تنوع و گاهی مزه دارش می کند و گاهی هم موجب مرگ انسان می شود. این نیز همچون نعمت های دیگر خداوندی به اندازه یی برای انسان واجب است که عرفای ما گفته اند "درد بی دردی علاجش آتش است" و بی دردی در دید این "درد آشنایان" بیماری است. از سویی بی دردان را نباید انسان گفت که از انسانیت خارج که آنقدر بی حس شده اند که دردی در زندگی خود نمی بینند و به بی دردی مبتلا شده اند، و البته بی دردی شاید محال باشد، که بی درد نامان را درد هست، و بسیار هم هست، ولی بی خیالش شده اند. عیار آدمیان را به نوع دردی باید سنجید که دل آنان را می فشارد. زیرا بزرگان از آدمی دردهای بزرگ و طاقت فرسا دارند.  

دورود خداوند بر رهنمایان (ص) بشر به سوی سعادت، آزادی و شرافت و دورود خداوند بر آنانی که عمر و جان در این راه سپردند و به جز سعادت همنوع هیچ نخواستند. گرچه نیروهای اهریمنی زیادی در این جهان هستند، که همواره فکر و ذکرشان به بند کشیدن بندگان خداوند و بله قربان گو کردن آنان در مقابل خود، تفکر و کارگزاران شان است؛ ولی انسان هایی هم بوده و هستند که بر این روند سخت شوریده و جان در کف گرفته و با حرکاتی چون جادوی عصای موسوی (ع) سحر فرعونیان به سلطه کشاننده و استعمارگر را که روند کار و تفکرشان با روح و جان آدمی ناسازگار است، را باطل کرده اند. امام خمینی (ره) در ایران، مهاتما گاندی در هند و نسلون ماندلا در آفریقای جنوبی از آن جمله اند. آنان را باید قهرمانان راه آزادی انسان از قید ظالمین دانست؛ رحمت خداوند به روح بزرگ شان باد.  ماندلا سال های سخت اسارت و مبارزه خود با خودکامگان و طعنه زنندگان را تحمل کرد، تا ملت خود را از سلطه تفکر منحط نژاد پرستی (آپارتاید) نجات دهد. تفکری که روح و جسم انسان هایی که تفاوت آنان با دیگران فقط در رنگ پوست شان و... بود، را به اسارت خود، تفکر و کارگزارانش در آورده بود.

بر منبری شنیدم که امام زمان (عج) هزار و صد و چند سال است که بر جدش حسین (ع) عزا دار است به ذهنم رسید که به نظر می رسد بین ما و او فاصله یی بلند به بلندای تاریخی از جدایی از معرفت اصیل اسلامی وجود دارد و چون گفته می شود که در عصر ظهور هم قرار داریم ؟! پس این فاصله باید در عمیق ترین حالت خود باشد لذا ایشان نباید مثل ما بوده و به همان کاری مشغول باشد که ما هستیم و یا به روشی باشد که ما انجام می دهیم و دلمشغولی او باید چیز دیگری باشد وگرنه مثل ما خواهد بود و فردی که مثل ما فکر می کند و مثل ما عمل می کند و منطق او مثل ماست چگونه می تواند منجی ما باشد؟!! پس بعید است او همچون ما فکر و عمل نماید. شاید دلایل برشمرده ذیل روشن کننده این مطلب باشد:

دین و مذهب مجرای پاک اتصال انسان به آسمان هاست و سعی دارد زندگی مناسب برای انسان در زمین با توجه به خواست خالق کل مهیا و زمینه سازی کند و تمام ادیان نیز فارغ از همه ی عیوبی که در جهان بینی و یا سنت خود دارند، سعی می کنند که چنین مجرایی را همواره بر روح پیروان شان باز کنند. مذاهب به واسطه اعمالی که بر دوش پیروان خود بار می کنند، آنان را خالص کرده تا توان پرواز در چنین مجرایی به سوی عالم بالا را داشته باشند. البته در این مسیر سو استفاده هایی هم می شود که با توجه به نفس سرکش انسان زمینی، شاید تا حدی هم اجتناب ناپذیر باشد. این از مجاریی است که خداوند برای آن تعدد وسعتی قرار داده است تا شاید انسان های بیشتری با تکیه بر رسول باطن خود و یا تعالیم رسول ظاهر (ص) بتوانند در این مسیر قرار گیرند؛ و البته این پرواز از هم آسان و هم سخت است؛ ولی همچون روزی انسان هاست که بالاخره خداوند تا اندازه یی تضمین کرده و به هر بهانه یی می رسد؛ و البته خداوند را باید برای هر دوی این نعمت ها شاکر بود.