به مناسبت 25 دیماه سالروز عملیات بیت المقدس 2

اینک که انتخابات پرشکوه و حماسه ایی دوازدهمین دوره ریاست جمهوری و شوراهای شهر و روستا با متانت، صبر، موفقیت و بلوغ چشمگیری که توسط این مردم به منصه ظهور درآمد، و به پایان رسید، و پیروزی آن نصیب مردم ایران و کاندیداهای محبوب و مد نظر آنان شد، و این مردم بار دیگر بلوغ فکری پیشرفته خود را نشان داده و به رخ جهانیان و از جمله کشورهای اروپایی کشیدند، که پیش از این، آنان نیز به یارانه و وعده دهندگان آن در کشور خود نه گفته بودند؛ وعده دهندگان یارانه ایی که می دانستند، تزریق این پول به بدنه اقتصاد و اجتماع ایران از زهر هم کشنده تر است، حرکت یارانه ایی یار غارشان در دولت های نهم و دهم را دیده بودند، که چه بلایی بر سر این کشور و مردم آورده بود، اما باز هوای نفس را محور راهبرد جذب رای خود قرار دادند، و بر طبل پرداخت یارانه های بیشتر و کلان تر کوبیدند، اما علیرغم طمع آنان، مردم حس کردند که وعده دهندگان چنین سمِ شیرینی، به ویرانی کشور، مرگ اقتصاد، اجتماع و... آنها منجر خواهد شد.

در روزگاری که بی خردی ها، لجاجت در برخی سیاست ها، زیاده خواهی های حریف و... شرایط را به سمتی می برد تا ائتلاف سعودی، اسراییلی، امریکایی و مزدوران و همنواهای دلواپس و اصولگرایان بیخرد داخلی آنها در کشورمان، سمفونی موسیقی مرگ، خرابی، جنگ، تجاوز و هل من مبارز طلبی می کنند، و "برجامی" را که هنوز نمرده، مرگش را جشن گرفته و "پرجام" [1] ش می خوانند و ایران را باز در خون و تجاوز شناور می خواهند، شاید خواندن کتاب "دو قرن سکوت" دردآورتر و یادآور غصه ها و رنج هایی باشد که بر این ملت مظلوم در طول تاریخ مصیبت بارش روا رفته است؛

ایزد بزرگ و یکتای من!

تو بزرگی، به بزرگی بی مثالِ خودت،

هرجا می نگرم دست، اراده و حضورت را می بینم،

اما،

پهنه، گستره و میزان حضورت در همه چیز، مرا نگران میکند،

 که نکند تو نیز چون ما،

در زیر سم اسبان سرکش انسانی له شوی،

اسب سرکش تکبرِ مُتکبران، جهلِ جاهلان، تقلیدِ مُقلدان و مُریدان ظلم و...

ایزدا!

 این بارش های نصفه و نیمه،

هرگز جگر سوخته ام را سرد نخواهد کرد، که هیچ،

بلکه آتش درونم را اکسیژن مال کرده، تا شعله ورتر شود،

قامت سراپا گناهم را نخواهد توانست شست،

بارانی می خواهم، که سیلابی شود،

تا باز یحیا (ع) بتواند جسم و جان فربه از فسادم را، در آن غسل دهد،

آبی خروشان که آلودگی هایم را با خود ببرد،

سبک شوم، مثل پر کاهی بر آب،

و پاک شده، سویت سبکبار روان شوم،

براستی وقتی "هر چيز زنده اي را از آب پديد (آفریده ایی) آورديم"  [1]

از تو بیزارم، بیزار از مرام و افکار پلیدت

سخنت بوی کبر می دهد، اهداف و آرمانت کبرآلود

راه رفتنت از روی تکبر، دوستانت متکبر

من و خدا از تو بیزاریم

از نگاهت شراره های آتش می بارد و می خواهد که کاشانه ها را بسوزاند

آنگاه از قصد شوم تو ای جغد بداندیش، که آگاه شدم

بیزار شدم از توی ای بددل و بد عهد

بیزارم از اصول و صدا و تصویرت

کاش هرگز تو را ندیده بودم، گولت را نخورده بودم

کاش آن روز که دیدمت به کنه ذات خرابت پی برده بودم

تو مرا ویران کردی، فرو ریختی، بی آشیانم کردی

در کنارت آرزوهایم برباد شد، آرمان هایم عقیم

دلم هوای غیر تو دارد