قانون اساسی سکولار، دمکرات، تکثرگرا و سوسیالیست هند، که بزرگترین دمکراسی مترقی در پرجمعیت ترین کشور جهان را، با یک میلیارد و چهارصد میلیون نفر حول خود انسجام بخشیده، و در مسیر توسعه و پیشرفت هدایت می کند، حاصل مبارزه ی درازدامن، و پیروزی انقلابی شکوهمند به رهبری انسان هایی فرهیخته و الگو در جهان سیاست، تفکر و شیوه مبارزه، همچون مهاتما گاندی، جواهر لعل نهرو و... است. این قانون که بدست انقلابیون مبارز، علیه سلطه بریتانیا و همچنین نظامات ظالمانه طبقاتی هندویی و... به صورت سکولار و تکثرگرا تنظیم و… ادامه مطلب

کوبانی [1] ای ایرانشهر باختری ام! ای محکم ترین دژ حماسه و مقاومت در مقابل دشمن! [2] ای سد محکمی که زیر چکش های خصم، همچنان حماسه ی خون می سراید، و شجاعت تو، تاریخ ایرانیان مدافع در باخترین مرزهای ایرانِ بزرگِ تمدنی را زنده کرد و می کند! و زنده بودن معجزه آسایت، میان این انبوه دشمن خونخواری که تو را فرا گرفته اند، مرا هم دوباره به زندگی، و زنده بودن، و ماندن می خواند. درودهای گرم مرا از کنار ایرانشهر باستانی بسطام [3] پذیرا باش، شهری که بوی خوش عطر حکمت و عرفان بایزیدش [4] همه جا را فرا گرفته، و… ادامه مطلب

خون، ناپاکی ست! جایِ پاکی نمانده است، کجا سجده کنم؟! خاک، آلوده به خون است، خونِ انسان! خاکی از پهنه ی خون، بُرون نمانده است، کجا سجده کنم! افقم به رنگ خون شد، خونِ انسان، من بر این افق چرا، وَز چه تو را سجده کنم؟! همه در انجمنِ خون، به نوعی بر خون، اعتنایی نَبودَ ست، چرا سجده کنم! نه وفایی، بر این حرمتِ بی چون مانده ست، نه کسی زَنَد توقف! کِه را سجده کنم! گویند بشویید زمین را با خون! کی مباح است، بدین شستنُ، کی پاکی با خون؟! صبح و شامم بدین سازِ شُستن ها رفت، زندگی نشد کِه ماند، حرمت ها رفت،… ادامه مطلب

 در کنار فواید تفکر شرق و ایدئولوژی چپ، که عِلم مبارزه، و راه های کار تشکیلاتی و سیاسی، کار حزبی و مبارزه مخفی و... را، در مبارزات ایرانیان با دیکتاتوری و استبداد و نفوذ خارجی، به آنان آموخت و تئوریزه کرد، و در میانه حرکت و مبارزه تا پیروزی کارساز بود، اما برآیند تفکر شرق چیزی جز بَند، دیکتاتوری، وابستگی به بلوک ظالم و توسعه طلب شرق، و جدایی طلبی و به خطر افتادن موجودیت ایران، و تمامیت ارضی برای ایرانیان و دیگران نداشته و نخواهد داشت. در دو دهه گذشته، بروز و ظهور دو نفوذ بزرگ و گسترده و خطرناک… ادامه مطلب

«تمام شب به خیال تو رفت» [1] شبم بِه صبح نشد، که هفت کنگره ی شب، لَنگَرش، در نگینِ تو پابرجاست، تو را به هفت شبِ بی پایانُ سیاه سوگند، نماند فرصتِ عشقی به نور، میانِ شب ها. تو را به شب چگونه بجویم، سیاه شد چشمم، تمام اهلِ شب، حلقه به گوشند، تو را در این شب ها، از این حجاب، بدان حجاب، هروله کنان می کُوشند، از این حلقه، بدان حلقه، مشغول به آمدُ شدند، میان سیاهی ها. فراری ام، میان پَس سایه های بلند و سیاه، سیاهی ام گرفته بِه بَر، دریغ از روشن ها. تمام شد فرصت عمرُ، انتظاری که به خیال گذشت، کشیده… ادامه مطلب