اگر هر کدام از دو فاکتور "دین" یا "انسان" را که به عنوان محور تفکر خود قرار دهیم و یا این که هر دو را توامان در نظر بگیریم، باز "دوباره انسان شدن هدف خلقت انسان است" و خداوند فرصت زیستن در این دنیا را به عنوان عرصه امتحان الهی برای موجوداتی قرار داد، که خلق شده اند تا امتحان بدهند که در دوره چند ساله ی زندگی خود در این دنیا چقدر انسان خواهند زیست. در واقع دین وسیله و ظرفیتی است که خداوند قرار داد تا آدم را که اشرف مخلوقاتش است به سعادت برسد و سعادت انسان هم همان "آدم" شدن او خواهد بود. آنچه فرزندان آدم را از سایر موجودات متمایز می کند قسمتی از روح خداوندی است که در موقع خلقت توسط خداوند در روح او دمیده است و هرچه انسان به انسانیت خود نزدیک تر شود؛ در واقع به روح خداوندی به ودیعه گذاشته شده در روح خود نزدیک شده است و این همان تعالی انسان و لقا الله واقعی است که انسان در سیر حرکت خود از موجودی افلاکی به موجودی ملکوتی در پیش دارد. در این زمینه انسان شدن دوباره موجود جدا افتاده از اصل خود (خداوند) هدفی است که انبیا کرام (ص) آمده اند، تا در این مسیر راهنمای ما باشند و ادیان بازمانده از آنان نیز باید همین نقش را داشته باشند وگرنه دین، آیین، سنت و یا هرگونه دستوری در این زمینه که انسان را از انسان بودنش دور کند، بطلان خود را به اثبات رسانده است.

این جمله که "ما برای رفاه انقلاب نکردیم" را بعضا شنیده ایم و از جمله در آخرین بار آن از زبان سرکار خانم زهرا سجادی (معاون محترم امور زنان ریاست محترم ج.ا.ایران) در تاریخ ۱۰ مرداد ۱۳۹۱ دوباره شنیدیم ولی به نظر من این جمله نمی تواند زیاد درست باشد زیرا دین مقدس اسلام یک دین کاملا جامع است و دنیا و آخرت انسان ها را تضمین کرده است و انقلاب اسلامی هم که یک انقلاب دینی بود و هدف آن سعادت بشر بوده است و لذا از این قائده نباید مستثنی باشد و باید دنیای انسان ها را هم تضمین نماید و از طرف دیگر نیز رفاه یک امر نامقدس و نامیمون نبوده و نیست بلکه آنچه از روایات اسلامی بر می آید کسانی که در راه رفاه خانواده خود زحمت می کشند مورد تشویق دین مقدس قرار گرفته و برای مردگان در این راه نیز اجر شهید میدان جنگ قایل شده است.

اگر به حرکت انقلابی امام خمینی (ره) هم توجه نماییم مستضعفین که یک گروه عمده آنان محروم ماندگان از رفاه می باشند یکی از شعار های اصلی حرکت وی بوده است و سربازان پیاده لشکر خدایی که در رکاب امام خمینی حماسه ۵۷ را سرودند اکثرا از همین محرومین از حقوق و رفاهی بودند که باید به عدل به آنان نیز می رسید که نرسید و انقلاب اسلامی به ثمر نشست تا حق به حق دار برسد و تمام ملت از مواهب کشور متنعم شوند.

از سوی دیگر نه آموزه های دینی رفاه را بد می داند و نه اسلام مخالف رفاه مومنین است و امام (ره) هم در مذمت رفاه تنها به قید "مرفهین بی درد" اشاره و اعتراض دارد نه به رفاه آنان که به بی دردی آنان اعتراض دارد و امام ما به مرفهینی که درد اجتماع و مردم خود را دارند اعتراضی ندارد پس مرفهین نیز از اقشار مذموم در فرهنگ امام خمینی نیستند بلکه آنانی که رفاه باعث غفلت آنان شده اند مذمت می شوند و این نوع مذمت تنها در مورد پدیده رفاه صادق نیست بلکه اگر حتی دین و یا علم و هر پدیده مقدس دیگری باعث بی توجهی گردد به ضد ارزش تبدیل می شود. حتی اگر ذکر (که اینقدر به آن توصیه شده است) انسان را به بی توجهی ببرد ذکر هم مذموم می شود.

لذا باید گفت یکی از دلایل انقلاب ما عدم رفاه مومنین بود همچنان که به اوضاع سیاسی اعتراض داشتیم به اوضاع اجتماعی اعتراض داشتیم به دزدی ها و اختلاس ها و چپاول بیت المال و فساد و... اعتراض داشتیم به عدم رفاه ملت ایران نیز اعتراض داشتیم. امام (ره) چرا اینقدر از "پا برهنه ها" سخن می گوید چون آنان نماینده تمام عیار عدم رفاه در کشورند. چرا آنان را یاد می کند زیرا می خواهد بگوید که این حق آنان نیست که از رفاه (اجتماعی - فرهنگی - اقتصادی و حتی رفاه سیاسی) بی بهره باشند وگرنه پابرهنه بودن که افتخاری ندارد و یا این سمتی افتخار آمیز و یا صفتی دوست داشتنی نیست که انسان آن را بدست آورد بلکه این شرایطی است که عارض شده است و اعتراض امام (ره) هم به همین وجود پابرهنگی و عدم رفاه اکثریت ملت ایران است که باید رفع شود و عدل و انصاف آن است که رفاه تمام اقشار جامعه چه حاکمیتی و چه غیر حاکمیتی و چه شهری و چه روستایی تامین شود.

آنچه از آیات قران و روح اسلام می فهمیم این که خداوند افراد را مجهز به رسول باطن (عقل) آفرید تا بتواند خوب و بد و حق و ناحق را بفهمد و اگاهانه عمل کند. همین اگاهی نیز ملاک محکومیت افراد در اسلام است نا آگاهی و نا توانی باعث تبرعه انسان می شود تا آنجا که می فرماید :

لا تكلف الله نفسا الا وسعها  «هيچ‏كس موظف به بيش از مقدار توانائى خود نيست‏».

آنچه از فرهنگ اسلامی می توان فهمید این که هر کس به اندازه توانایی و سطح آگاهی خود در برابر خداوند مسولیت دارد و این توانایی در فهم و عمل خواهد بود. به نظر می رسد خداوند اگر چه راه را مشخص کرده است (که همانا حرکت در سبیل الهی است و...) و وسیله آن را نیز توسط پیام آور رحمت خود (ص) طی قران و سنت به ما عنایت فرمود و همین باعث می شود که همه چیز در دسترسی باشد تا بشر برای حرکت به سمتی که خداوند برایش معین فرموده است مهیا باشد و همین مهیا بودن تمام شرایط باعث شد که خداوند ختم نبوت را اعلام کند و اعلام فرمایید که بعد پیامبر اسلام دیگر وحی آوری وجود نخواهد داشت و حجت بر بشر با آمدن محمد (ص) تمام شد و بشر به حدی از توانایی رسیده است که بدون وحی راه خود را بپیماید.

کوه استواری که بر پهنه شمال شهر ایستاده است، گاه سبز، گاه سفید پوش از برف، گاه شفاف به سان آینه، گاه در غباری از دود پیچیده، گاه در آلودگی مدفون، گاه شفاف و روشن و امید بخش و...، هر روز چهره ای به خود می گیرد . بر این کوه دلیر، هر فصلی شرایطی می گذرد و متناسب با آن نمایی متفاوت را تجربه می کند. گر چه ممکن است سال ها ما آدمیان نظاره گرش باشیم، اما نهایتا این اوست که نسل هاست که به نظاره ما نشسته است و به گذر ما نظاره گر است. هر نسلی را طوری می بیند و برای هر نسلی مشخصه ای یافته است و هر نسلی را گرفتار چیزی. زمانی چکمه پوشان سرخ را بر خیابان های پایین پایش دیده، زمانی شهر را در تسخیر کلاه پهلوی ها و زمانی نیز در پای این کوه قیام کنندگانی جولان دادند که از وابستگی رهبران خود به اجنبی و بیگانگی با ملت خود، به خروش آمده بودند و پهلوی دوم زمانی این را دریافت، که دیگر مردم او را نمی خواستند و به او دیکته کردند که باید بساط حکومتش را جمع کند و برود این در حالی بود که در آرزوهای بزرگ خود غرق بود و زمانی اطلاع یافت که از مردمش به دور افتاده که دیگر جای جبران نبود. زمانی نیز این شهر زیر لگام پوتین های بسیجیانی بود که می رفتند تا دفع تجاوز کنند و دیوانه ای زنجیری را بر جای خود بنشانند که امر بر وی مشتبه شده بود که سردار عرب دیگری باشد و قادسیه ی دیگری را به زعم خود بر ایرانیان تحمیل نماید. امروز گذرهای شهر زینت بخش نام هایی است که نگذاشتند آنی بگذرد که تصمیم بر گذشتنش بر این کشور را در شرق و غرب قلدران عالم گرفته بودند و مجریش دیوانه زنجیری گشاده ای بود که مجهز به حزب بعث پادگانی – امنیتی مخوف بود.

 25/خرداد/ 1390) یکی از نعمت هایی که خداوند برای بندگان مسلمان خود قرار داده است، توفیق تشرف به حج و زیارت قدمگاه انبیا و صالحان و حرم نبوی (ص) و بیت الله الحرام شریف است که واقعا آثار معنوی این توفیق را انسان در لحظه، لحظه های قبل و حین و بعد از سفر در وجود خود حس می کند و اگر بتوان این لحظات را به تصویر کشید زیبایی هایی را نشان می دهد که شاید در جایی دیگر نتوان دید و حس کرد. امسال توفیقی حاصل شد که این زیارت نصیب شود که سعی کردم با نگارش برخی از رویدادهای و آنچه در این سفر بر ما گذشت، تا شاید روزنه ای به جهان اسرار آمیز آن باز کنم. 25/3/1390 : امروز روز موعود و زمان آغاز سفر حج عمره ای است که باید گفت واقعا خداوند خودش روزی ما کرد. اما استرس سفر انسان را از خواب خوراک می اندازد، اردو زبانان از مرگ به "انتقال" تعبیر می کنند و به جای واژه موت و مرگ از واژه انتقال برای آن استفاده می کنند و واقعا درست هم است زیرا مرگ نوعی انتقال است که از این دنیا به دنیای دیگر صورت می گیرد با این وصف هر تغییر مکانی که ضامن تغییر در شیوه معمول زندگی شود، نوعی انتقال است و همان حالت مرگ را می توان برای آن در نظر گرفت. پس هر انتقالی سخت است و حالاتی را شبیه به صحنه ترک دنیا و مرگ را بر انسان حادث می کند با این وصف در روز موعود صبح زود از خواب بیدار شدم صبحگاهان تا ساعت یازده پیش از ظهر که می توان گفت به هیچ، سرگردانی و انتظارگذشت، ظهر هم دو لقمه خورده و یا نخورده با تاکسی به سمت فرودگاه حرکت کردیم تا ورودی فرودگاه مهرٱباد به راحتی رفتیم ولی از این جا بود که ترافیک شدیدی آغاز شد. در کلاس های آمادگی حج مسولین کاروان گفته بودند که سر ساعت سیزده در فرودگاه باشیم و ما تقریبا به موقع رسیدیم، مسولین کاران های دیگر زیر تابلوهای خود مشغول توزیع گذرنامه و بلیط کاروانیان خود بودند ولی از مسولین کاروان ما هیچ خبری نبود و واعظان خطبه های بلند و توصیه های قبل از سفر، خود انگار نه انگار که به دیگران تاکید به حضور به موقع کرده بودند. خلاصه بعد از حدود 45 دقیقه دیرکرد، آنها هم آمدند و پاسپورت ها و بلیط های ما را هم تقسیم کردند و توانستیم مثل دیگران وارد ترمینال فرودگاه مهرآباد شویم. چشم شما روز بد نبیند بهم ریختگی تازه از اینجا آغاز شد اول این که آنقدر بازدید بدنی خانم ها را طول دادندکه آقایان علاوه بر عبور از گیت بازدید بدنی، بلیط خود را تحویل کانتر دادند و بارها هم تحویل شد ولی از خانم ها خبری نبود و بعد از نیم ساعت انتظار در خروجی گیت بازرسی خانم ها، تازه خانم از معبر بازدید بدنی چند متری خود گذشتند و انتظار به سر آمد. دوم این که دو پرواز به عربستان بود یکی مربوط به شرکت هواپیمایی "ایران ایر" که ما با آن پرواز می کردیم و دومین پرواز مربوط به شرکت "سعودی ایرلاین" بود که همه بار مسافرین این دو پرواز را از دو کانتر فعال در زیر تابلو شرکت سعودی ایرلاین تحویل گرفتند که این امر تراکم جمعیت و سردرگمی زیادی را در اینجا حاکم کرده بود.

سالهاست که گاها موقعیتی برای رفتن به زیارت خانه خدا و حرم نبوی (ص) فراهم شد ولی کششی برای ان از سوی من نبود  و در حالی که همه ایمان داریم که حج یکی از واجبات مسلمانی است و خداوند دستور به انجام ان داده است لیکن به دلایل متعددی از جمله مشکلات نسبی مالی، کمبود وقت، تشریفات طاقت فرسای رفتن به حج، خاطرات جنگ تحمیلی هشت ساله علیه کشورمان و کمک ال سعود به صدام علیه کشورمان، خصومت وهابیون با ما بعنوان شیعیان اهل بیت نبی مکرم اسلام (ص)، خیانت ال سعود در کشتار زایران ایرانی در سال 1366 به خواست امریکایی ها و اسراییلی ها، جاده صاف کنی انان برای دول خارجی در منطقه و... و ده ها دلیل دیگر دلم رضایت به این سفر نمی داد. اگرچه هیچ گاه موقعیت حج تمتع برایم دست نداده بود ولی بارها موقعیت حج عمره دست داد و نرفتم، ولی الان انگار صدایی مرا به سوی حجاز می خواند و می گوید این فرصتی است که ادای دین نمایی و با صاحبان حرمین فرصت ارتباطی دست داده است که نباید از دست داد و... "خادمین حرمین شریفین" را بخود واگذار. لذا امسال تصمیم بر این شد که دیگر مدیریت کننده مراسم بازگشت کنندگان حج کاروان سفارت نباشم و خود در زمره کاروانیان باشم و به سرزمینی بروم که جای پای پیامبر اسلام (ص)، انبیا عظام علی الخصوص ابراهیم بزرگ (ص) و اسماعیل ذبح الله و ائمه اطهار(ع) و اصحاب و یاران نبی و میلیون ها مومن به خدا در طول تاریخ بوده است. سرزمینی که خداوند تصمیم گرفت اخرین دین خود را از انجا به سراسر جهان ترویج دهد و اخرین فرستاده خود را از میان مردمی برانگیخت که در این سرزمین می زیستند و شگفتا که خداوند چه نعمتی را به این مردم ارزانی داشت که تا ابد جیره خواران این موهبت الهی باشند و ثروتی تمام نشدنی، یعنی میزبانی زایران و جاجیان حرم که دنیایی و اخرتی برای انان فرصت طلایی را افرید و همجواری حرم که خداوند نعمتی تمام نشدنی به حجازیان عنایت کرد که هرگز به ما ایرانیان و هیچ ملتی دیگر (به غیر از ساکنان قدس و فلسطین) نداد و تنها ساکنان این دو سرزمین هستند که بر گنجی مادی و معنوی ابدی نشسته اند.