دوست عزیزم، صاحبِ جیغ های بلند! جیغ جیغویِ عزیزی که می فرماید" کاندر پس خرداد بهاری نبود !!!." ولی قبلا بوده، هست و خواهد بود انشاالله؛ اگر این مردم اراده کنند، اندر پس بهمن و حتی دی بهاری برپا کنند که بهار اردیبهشتی به پایش لُنگ اندازد. بگذریم از این جیغ تان، که جیغی کشیدی و نخواستی اکوی آن را داشته باشی و بخشِ نظراتش را غیر فعال گذاشتید؟!؛ ولی باید بگویم که من امیدوارم. اما در پاسخ به مرقومه اتان که فرمودید :

دوستم، جنابِ "جیغ جیغو" ی عزیز، که از آن دور دست ها یعنی"جیغ آباد سفلی (1)"، ما فراموش شدگان در ده بالا و در"جیغ آباد علیا" را مورد لطف و محبت خود قرار دادید؛ بر شما درود می فرستم، در پاسخ به ندایت که فرمودید :

"سلام بر مصطفی عزیز، اکثر پست هایت را می خوانم و کسب فیض میکنم... ولی برای من، هیچکدام دلچسب تر از پستی تحت عنوان "خدایا از تکرار به رخ کشیدن ضعف هایم خسته نشدی؟! (2)" نبود و نیست! چرا که اگر به این سوال شما (که سوال همگی انسان هاست) پاسخ داده شود پاسخ خیلی سوالات دیگر نیز داده خواهد شد. خوشحال میشوم که در زمینه راز آفرینش انسان (که به نظر من عبث مینماید!) مطالبی ارائه شود. واقعا اگر انسان خلق نمی شد چه مشکلی پیش می آمد؟ و حالا هم که اجبارا (نه اختیارا) خلق شده، اگر شرور و جنایتکار از آب درآمده (که در همان روز ازل، ملائک این پیش بینی بجا را کردند و به خدا گوشزد نموند!) آیا مسئول مستقیمش خود خدا نیست؟! مگر روح خدا در انسان دمیده نشده است و ماده اولیه اش را هم که خود خدا خلق کرده است! پس دیگر خدا دنبال چی می گشت که دست به این بازی غم انگیز زد و به قول شما، چه جای آزمودن موجودی است که دست ساز خودش می باشد؟! من که واقعا دارم دیوانه می شوم! ممنون از شما"

گاهی انسان با خود فکر می کند که برای فرار از استرس و فشارهای جور وا جور زمانه که به انسان تحمیل می شوند چه می تواند کرد. گروهی از افراد عاقل و طبیعی به ورزش روی می آورند، گروهی با سفر خود را تسکین می دهند و... گروهی هم که عقل را در طاقچه گذاشته اند و از داشتنش فراموشش شان شده، به مخدرات رو می کنند و اسیر این غول مرد افکن می شوند؛ این دسته توسط زهر نیش این غول رستم افکن، در خواب و بی حسی کشنده، فرو می روند و دنیای خود و اطرافیان شان را به نابودی می کشند.

چگونه و چرا به این جا رسیدیم؟ در سیر تحولات سیاسی – اجتماعی ایران در یکصد سال اخیر این کشور و این مردم رنگ های زیادی را دیدند. آدم های زیادی را سنجیدند؛ گروه های مختلفی خود را نشان داده و منطق و منش و هدف شان را ارایه کردند. شاید یکی از شاخص های بارز افرادی که موفق بوده و اقبال مردم را به خود جلب کردند افرادی بودند که شعار آزادی مردم را پله حرکت خود قرار دادند که فقدان این، درد ایرانی و البته درد بشریت است.