درود بر تو ای پدر باستانی ام [1] ، که هزاره هاست که ما را ترک کرده ایی و قافله سالاری فرزندانت که اکنون شمارشان به هزاران میلیون رسیده است، را به بازماندگانت سپرده و ایمن شان پنداشته، حماسه هجرت بزرگت را اکسیر تمام دردهاشان شناختی، و آن را به نحو احسن به انجام رساندی و بعد مرارت های بسیار اکنون راحت و بی خیال گذاشته و رفته ایی!

جوامع و یا کشورها از مجموعه ایی از سیستم هایی با مقتضیات، ضرورت ها و خصوصیات متفاوتی در شاخه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و نظامی تشکیل می شوند، که هر کدام حدود، متولی، متخصص و راهبرد خود را می طلبند، در جوامع مبتنی بر شایسته سالاری، توسعه یافتگی و یا در حال توسعه، مدیریت، سیاست گذاری و راهبری هر کدام از این سیستم ها در دست کسانی قرار می گیرد که در آن رشته تخصص داشته و یا به قول عوام اهل آنند؛ جامعه ایی که میل به پیشرفت و توسعه و تعالی داشته باشد، باید ایدال تقسیم کار را بپذیرد بر مقتضیات آن گردن بنهد. بدبخت ترین جوامع کشورهایی اند که مدیریت همه جوانب جامعه و مصادرش را به یک قشر خاص تحویل می دهند که یکدست آنرا مدیریت کنند. مثال بارز این مصیبت کشورهایی اند که مقدرات آن را نظامیان تعیین می کنند و این روش مدیریت جامعه، چنان بلایی سر آن جوامع خواهد آورد که خسارات آن شاید بتوان گفت جبران ناپذیر، و این ویرانگرترین نوع مدیریت خواهد بود.

پدر و مادر عزیزم!

ما را بی یار و یاور، در این بیابان گرگ زای وسیع، رها کردید و رفتید؛

این هم از شانس "ته تغاری" هاست، که دیرتر از همه آغوش گرم و پر محبت والدین را یافته، و زودتر از همه آن را از دست می دهند و یتیم می شوند، خیلی زودِ زود، اما چه می توان کرد.

تاریخ همیشه تکرار می شود اگر تنها کمی از تاریخ بدانی (حتی سرفصل هایش را)، می بینی که همه اش تکرار مکرّرات است خصوصا برای کشورهای عقب افتاده که دور باطلی را همواره تجربه می کنند؛ دور تلاش برای حاکمیت مردم و دمکراسی و رسیدن به برخی اهداف جمعی، و متاسفانه بلافاصله آغاز بازتولید وضع قبل و دور بازگشت به اصل (که همان حاکمیت منابع غیر رسمی قدرت بر شوون زندگی این مردم) است؛ در این کشورها  و از جمله ایران عده ایی خیانت پیشه از بین خود ما انگار مامور به حفظ وضع استبدادی هستند و برای این ساخته شده اند تا تحولات مثبت و دستاوردها را خنثی و بی اثر کرده و ما را قدم به قدم به وضع قبلمان باز گردانند. این را در انقلاب مشروطه هم دیدیم و بعد در دوره ملی شدن نفت هم آن را تجربه کردیم که تلاش این مردم و نخبگانانش بی ثمر و عقیم شد.

 دولت مرحوم دکتر محمد مصدق عصاره مبارزه مردم ایران برای داشتن نماینده ایی بود که منافع آنان را در برابر خودکامگی ها و زیاده خواهی ها تعقیب کند، ولی دولت این مرد بزرگ تاریخ کشور نیز با کودتایی شوم به سقوط کشانده شد و یارانش اعدام شدند و پیروزهای کودتا این نماینده مردم را در حصر خانگی قرار دادند و آنقدر بر این ظلم خود اصرار کردند و نگهداشتندش تا بمیرد و کاری کردند که نشانی از او نماند، حتی ظهور انقلاب مردمی و سراسری که در سال 1357 به ثمر نشست نیز نتوانست چهره این قهرمان ملی را از زیر خاکستر ظلم مستبدین و خدعه گران داخلی و خارجی بیرون کشیده جایگاه قهرمانیش را بدو باز گرداند.

کاش در حالی که قدرتان را می دانستم، می بودید، تا از جان و دل در خدمتِ بی منت تان باشم. اکنون که نیستید می فهمم که چه بودید و چه را از دست دادم.

کاش بودید و گرفتار مسائل تان بودم، اکنون می فهمم که همین گرفتاری ها و مسایل تان توفیقی بود که اکنون دیگر ندارم. حال راحت از مسایل تان هستم؟!، اما این مسایل و گرفتاری ها ثروتی بود که با رفتنتان بر باد رفت.

روحتان شاد باد ای پدر و مادر عزیز.
خدایا از دعای خیرشان ما را محروم مگردان.

دراین غروب دلگیر پنج شنبه حق داران ما را در جوار رحمتت متنعم گردان، آمین رب العالمین

قسم به دستان صدمه دیده ات، که در تدارک نانی بر سفره ی اهلت بدین روز افتاده اند، تا بیندازی و بنشینند و بخورند و سرشار از محبت و انرژیی شوند، که در لقمه لقمه ی نانت نهادی تا راهی دهان ها شود و تو باز به شادی ناظر بر تاراجِ حاصل دسترنج روزانه ات باشی که چگونه بدستان گرسنگان نشسته بر سفره ات روانه ناکجا آباد می شود؛ 

و قسم به چشمانت، آنگاه که باید از غم این تاراج بگریند، اما بعکس مملو از رضایت، درخششی همچون خورشید دارند، هنگامی که نظاره گر ولعی سیری ناپذیرند که پیاپی لقمه ها را روانه دهان ها می کند.
تو چقدر بخشنده ای؟! و مرا به یاد خدا می اندازی، آنگاه که در کنار توصیه به پرستش خود، به احسان تو فرمان مان می دهد؛ تنها اوست که همچون توست، آنگاه که نظاره گر دست های بندگانیست که از نعماتش می خورند و می آشامند، اما برخی شان حتی نگاهی هم به او ندارند، و همینجاست که به چرایی توصیه آن ایزدِ منّان به امر به احسان به تو پی می برم که می فرماید "وَ قَضى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً... و پروردگار تو مقرر كرد كه جز او را مپرستيد و به پدر و مادر [خود] احسان كنيد (آیه 23 سوره اسرا)".