بوی بهار و نو شدن در هنگامه‌ی نوروز باستانی، از فضای طبیعت ایران به مشام می‌رسد، و هر زنده‌جان از گیاه، حیوان و آدمی را مست خود می‌کند و به رقصِ زایشی دوباره می‌آورد. گیاهان و جانوران به کنارِ از آنچه که آدمیان بر سر خود و دنیای پیرامون خود می‌آورند، سرمست از شراب زایش و زندگیِ دوباره‌اند، و ما هم باید به سانِ هزاران سال تاریخ تمدنی خود، بر بزرگداشت این عیدگاهِ شادمانی، شاد و شادکام بوده، و شادی پراکنیم. اما وضع ایران و منطقه ما در سال 1403، و پیش از آن، چنان اسفبار و خونین بود و هست، و چنان در… ادامه مطلب

 در این مُرده شورخانه می‌جُنبد تَنی چرا که در این مرگِ دمادم، آشوبی توانفرسا، بیقرارش می‌کند تن به رفتن نمی‌دهد، این تنِ ناکام می‌خواست نقطه‌ای باشد معنایی بسازد نوری بیفروزد چراغی باشد در راه اما خود، رها میانِ بیکرانِ فرار از عدم، گُم شد، از این سو بدان سو، دَوان پی معنا، به هر سوراخ سَرَک کِشیدَست او، تاکه شاید روزنه‌ای به بود و باش بیابد، اما آه! به هر نسیم و بادی که رو کرد، این خارها بودند، که در چشم‌هایش فرو رفتند، خسته از این همه پوچی، این همه ویرانی، تشنه‌ام به بیداری، یا که دفن شدن، و… ادامه مطلب

قسم به باران، آنگاه که ساقه‌ها را سرمست از خود می‌کند، تا به ریشه‌ها ندای حرکت و جنبش دهند. قسم به باران، آنگاه که در پَس خود، آفتابی روشن و دلپذیر، در بهاری زیبا را به ارمغان می‌آورد. قسم به باران، آنگاه که به خاک خشکیده‌ی ما می‌بارد، و بر دانه‌ها شیپورِ رویشی دوباره می‌نوازد. قسم به باران، آنگاه که روح زندگی بر زمین خشکیده‌ و یخ‌زده‌ی ما ‌دمید، به سان ایزد یکتا، که روح در خاک دمید، و معجزه‌ی جنایت – خوبی را آفرید، که حتی فرشتگانش هم بر این خلقتِ او به فغان و اعتراض درآمدند! قسم به باران،… ادامه مطلب

 روند پیروزی‌های پیاپی رهبری ترکیه در راهبری کشور و مردم خود به سمت توسعه و پیشرفت، در پهنه‌های داخلی، منطقه‌ای و جهانی، نشان می‌دهد راهبردهای آنان، آموزه‌های خوبی را برای رهبران ایران در خود دارد. چراکه فرزانگی در برخورد آنان با مسایل داخلی و جهانی را، در گفتار و کردار آنان، و نتایج آن می‌تواند دید. آخرین برونداد رهبریت شایسته سالار، و پرورش یافته در ساختار سیستم حزبی ترکیه، و برخورداری آن از عقلانیت را، می‌توان در پرونده اسارت آقای عبدالله اوجلان [1] دید، رهبر بزرگترین گروه مخالف حاکمیت… ادامه مطلب