صبح دلم به تاریکی شب های تیره شد یارب کجاست شبروی، یا که شبخیز خفته است تنگ است مجال، باید کزین شبان گذشت ماندیم تا به کی، دلمان بر خون نشسته است باید که تیرگی ز ساحت صبحدمان زدود صبحی که از درش، جور و ستم، رُفته است ای اختر و ستاره ی فروزان شب، بتاب نور تو مرحمی، بر این تن سرخ گشته است صبح تجلی، و یا صبحدمان کجاست؟! گاهی به گریه، گهی به شکوه، شب ها گذشته است تاراج رفت هرچه را که ز حُسن کِشِته ایم، این رُخ کجا نمود، که چنین ناپاک و نَشُسته است فریاد آرشُ، دادِ دلِ چون سپند او برده ست نوید و امیدُ، کشتی ما را، گِل نشسته است سهراب هم به خونِ فتنه دوران خود تپید رستم کمر شکست، به داغ جوانان نشسته است پردیس و پردیسیان، در آرزوی پردیسی بزرگ او کاخ بلند فردوسگون سخن، به ویرانی برده است نی نامه ها، سازها، به زوزه گرگان، به هم شدند شب را صفا، صبحی به تاراج خزان برده است به نظم در آمده در جمعه 4 مهر 1399

خاطراتی که می آید مربوط به سال های 1346 و 1347 و بعد از آن می باشد، که زندگی انقلابیون در حال شکل گیری بود تا در یک خیزش بزرگ که در سال 56 و به خصوص اواخر سال 57 عمومی شد، سرنوشت ایران و ایرانیان را تغییر دهند، آنهایی که تمام هدف خود را مبارزه با رژیم دیکتاتوری فردی شاهنشاهی گذاشتند، تا پیروزی حاصل شود، و بعد ببینند چه خواهد شد، در حالی که برنامه ایی برای بعد از آن نداشتند. انقلابیون آن موقع هم روزی مثل ما انسان هایی عادی بودند، که اینچنین آینده ساز شدند، آینده ایی ساختند که این روزها به هر ایرانی مراجعه کنی، قضاوت خود را داشته، و از کاش های بی سرانجام، و حیف های بیشماری خواهد گفت و...، اما آنچه مهم است اینکه، که قبل از هر انقلاب و هر حرکتی باید به نقطه ایی که به دنبالش باید بود اندیشید، تا مثل حرکاتی در خواب، تنها از این پهلو به آن پهلو نشد، بلکه ایستادن و حرکت را به سوی هدفی مشخص و روشن، در شعار و مانیفست مکتوب داشت، تا به بیراهه ختم نشود. راوی این قصه، این روزها بعد از سال ها تلاش در زندگی پر فراز و نشیب خود، در رفتن ها و رسیدن ها، با عوارض ناشی از بیماری سرطان دست و پنجه نرم می…

هرچند گویند "هنر نزد ایرانیان است و بس"، اما بر این سخن سخت مشکوک و مظنونم، چراکه شوره زار بیداد زده این سرزمین، همواره بر اندک اهل علم و هنر که خوش درخشیدند سخت گرفته، و آنان عموما در رنج و نابردباری اهل مملکت خود، زندگی شان را در پیچ و خم روزگار جهل و استبداد طی کردند؛ یا جوانمرگ، متواری و تحت فشار این مکتب فکری، آن دیدگاه مذهبی و یا حاکم شدند، و... و این تنها بعدها بود که درخشش نورشان از بزرگی توبره علمی و هنری اشان پرده برداشت و آنان را موقعی نشان داد، که دیگر نبودند تا بهره ایی از حُسن بی مثالی برند که در آنان بود و در دیگران نبود. جامعه جاهل و حسود، و مملو از فسادی که همواره در کنار دستگاه قدرتمداران این سرزمین شکل گرفت، تنها به کوتاه قدانی تعلق داشت که لهلهه ی حضور در قدرت داشتند، و آویزان هر نکبتی بودند، تا فرصت تاخت و تاز و زندگی و بروز گیرند، و در این جامعه لجن زده، نه سهروردی تحمل شد، نه مصدق، نه امیرکبیر، نه مزدک، نه ملاصدرا، نه فردوسی، نه ابن سینا، نه امام محمد غزالی توسی، نه حکیم ناصر خسرو قبادیانی، نه ابن مقفع، نه شریعتی، نه مطهری و... و نه هیچ مصلح، عالم، و هنرمند…

در آن شفق [1] سرخفام غروب روزهای از تنش افتاده جنگ، آنگاه که خورشید هم از شرم دیدن آنچه بر ما می رفت، خود را در سرزمین دشمن فرو می برد، و در لانه خود می خزید و به هنگام خزیدنش، همزمان سرخی خون هایی را که هر روز از ما دو طرف، در این هشت سال، شبانه روز بر خاک های بی صاحب مانده مناطق جنگی ریخته می شد را، در افق آسمان غروبگاهی اش می پاشید، تا شاید این سرخی غم انگیز به چشم یکی از تصمیم سازان جنگ بیاید و او را حالی به حالی کند، و تصمیمی بر پایان این کشتار گیرد، اما او هرگز در این امر موفق نبود، تا اینکه جبر جنگ و شرایط ناگوار خزانه و... ما را به زانو در آورد و مجبور به پایانش شدیم. و من در آن هنگامه، در ماورای ذهن درگیر خود، که در عالم به هم ریخته جنگی، در جستجوی پسِ ذهنِ کسانی بودم که در آنسوی آب های هورالعظیم با من هم برنامه، و البته با هدفی متفاوت بودند، می گشتم تا شاید دلیلی بر این برادر و همنوع کشی بیابم، اما هر بار ذهنم بازیچه چیزهای بی ارزشی می شد که مثل کودکانی که به "توپ پلاستیکی" مدهوش، و در بازی روزگار محو می شوند، من نیز در این بازی گم شده و از همه چیز فراموشم می شد، از یارانی…

جنگ هشت ساله خسارتبارترین حادثه قرن حاضر، برای ایران بود؛ از ابتدای سده 1300 که پهلوی ها جایگزین قاجارها شدند، و تاکنون که در آستانه سال 1400 قرار داریم، این دوره سخت و طولانیِ هشت سال کشتار و نبرد، ویرانی های کم نظیری را بر کشورمان از جنبه های مختلف تحمیل کرد، که آثار ناگوارش در ابعاد گسترده ویرانی های نظامی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و بین المللی همچنان ادامه دارد. امروز روابط ایران با کشورهای حاشیه خلیج فارس در شرایط ناگواری قرار دارد، نزدیک ترین دلیلش، آثار و عوامل جنگ هشت ساله و حمایت های بی دریغ آنان از صدام حسین برای نبرد با ما در این جنگ است. انقلاب 57 که خود دومین خسارت عمده از این نوع، به لحاظ عمل جراحی دردناک سیاسی – اجتماعی بود، که آثار اقتصادی، و عقب ماندگی ها، و خارج شدن کشور از ریل توسعه، و ویرانی روابط ایران با جهان را در پی داشت، نیز نتوانست خسارتی به این عظمت به روابط ایران امریکا وارد کند، که این جنگ کرد، و این در جریان جنگ هشت ساله بود که ایران و امریکا مستقیم رو در روی هم ایستادند و با هم جنگیدند. حتی تسخیر سفارت امریکا در تهران هم به چنین رویارویی منجر نشد، که در…

این روزها حوادثی رقم می خورد که زلزله وار شرایط منطقه ما را تغییر می دهد، به قول آقای ترامپ" خاورمیانه جدید" در حال شکل گیری است، اماراتی ها و بحرینی ها هم به کاروان سازش با اسراییل پیوستند و در کنار مصر، اردن، ترکیه و... که پیش از این با اسراییل در تبادل دیپلماتیک بودند، اینبار این دو کشور، زمین را زیر پای مخالفین اسراییل لرزاندند، و عملن اسراییل را به همسایگی ایران آوردند، البته پیش از این سال ها بود که ایران در جنوب لبنان، از طریق حزب الله، خود را به همسایگی اسراییل رسانده بود، و اینک اسراییل آمده است تا او هم به همان نسبت همسایه ایران باشد، و بدین وسیله پیچیدگی مسایل منطقه دوچندان شود. لذا واقعیت همسایگی، دو طرف را به لحاظ شرایط جدیدی مجبور خواهد کرد. یکی از دلایل این تحولات جایگزینی ایران به جای اسراییل، در جایگاه "دشمن و تهدید برای اعراب" بود، و ایران وقتی به دشمن اعراب تبدیل شد که مداخلات فرامرزی نظامی خود را در معادلات منطقه تشدید کرد، تن کشورهای ضعیف منطقه و بازندگان زمین بازی، از تحرکاتش در لبنان، عراق، سوریه، یمن لرزید و برای حفظ "کاخ های شیشه ایی" خود، فلاخن بدستی با…

کاش می شد خود را محو کرد، در میان پیچ و خم های زندگی، گم شد، و هرگز میان مرگ و زیست، اینچنین دست و بال نزد، بالندگیست، باشندگان فعال را، زیستن میان امواج بود و نبود، اضطراب و حیرانی ایی دارد، به مقیاس یک اقیانوسِ آرام، عمیق، بلند و وسیع، ترسناک، اما زیبا و دلکش، سیالی در این دنیا، تو را با خود به عمق خیالی می برد، که از زمین تا آسمان ژرفا دارد، حضورت در آن، اعتیادی دارد، به درازنای یک عمر، که دامنش را بر صورت و چشمانت خواهد کشید، و تو در آغوش خیال سکر آورش غرق خواهی بود، خیالی که تو را از حرکت باز می دارد، اما خود حرکتیست در دنیای حقیقتی خیالی، خیرانی و سرگردانی بی پایان، آسودگیت را می ستاند، و لذت هیجانش مستت می کند، در حالی که درجا، عروجی را با گام های بلند، می روی و بر می گردی، کاش می شد در عمقش شیرجه ایی زد، قوصی به بلندای یک فهم دقیق داشت، کاش در طولش می توانستم شنا کنم، و تا ساحل آسودگی خیالِ رسیدن، می رفتم، اما چه حیف که در این دهلیز زندگی، گیر افتاده، از حرکت مانده ام، نه پای رفتنم در این گرداب هست، نه توان قماری بزرگ، هست مرا، تا شیرجه ایی به بلندای زندگی، به انتهای موج غم…

دامی که فکندی تو، همقد عمر، مراست بند ای یار روا نبود ز تو، بندی، چنین فراز و بلند هر نقشه زدم راهم، تا بگذرد از این دام دیدم که وسیع است و باز، بیراهه هست و بند هر راه که جستم من، نقشی ز رخت بود آن اما من مضطر را، راهی نبود از بند هر سر که سری جنباند، رخ ها نمود از تو بندی به بند افزود، هر رخ شده خود، یک بند گر تو نگشایی بند، این بند مراست خود بند بندی گُشا زین بند، تا رَسته شوم از بند آشوب شدست این بند، از دادِ بندیانی چند ای بندگشا! بُگشا، زین بندیانِ بند به بند از بند، به بندی شد، این بندنشین را کار گویا که شده است این بند، منزلگه ما در بند به نظم در آمده در7 اردیبهشت 1399 برابر با 3 رمضان 1441 Sunday, ‎April ‎26, ‎2020

شاید که آتش، خاموشی، بر آتش سوزان ماست بگذار تا رها در باد، بچشم طعم توفان را شاید که این توفان، دوای دلِ توفانی ماست بگذر ز من، تنها رها، در این دل آتش شاید که آتش، خاموشی، بر آتش سوزان ماست بگذار غلتان در میان موج، سرگردان خود باشم شاید که موج هم آخرین، ایستگاه، بر دیدار ماست بگذار تا که سقوطی بر تمام غصه ها حادث شود اکنون شاید سقوطی اینچنین، پایانِ ویرانی ماست بگذار این جهنم سرای، سرِ سودایی ما گردد زانکه بهشت وعده بی انتها، بر غم طولانی ماست به نظم در آمده در 17 فروردین 1399

دست بردارید، ای کاهنان قدس، اندر اورشلیم ای که قربان را ز بهر اهل قربان آفرید! گو، تو ما را اینکم از بهر قربان آفرید؟! قرن ها نوباوگان، زیباتنان، از ما به پای تو قربانی شدند تا که ابراهیم، قوچی یافت، از سوی قربان آفرید قصه ی او خط بطلانی بر خون و قربان کردن است گفت زین پس، قربانی زما نیست، بهر قربان او، قربان آفرید دست بردارید ای کاهنان قدس، اندر اورشلیم دره ها مملو از قربانیان است، بیدادها شد شدید دادِ قربان آفرین، زین حجم قربان شد بلند قوچکی قربان کنیدُ، دست از ما، بر کنید حیلتی دیگر بشاید، دوری از خشم خدا زیر چتر این خدا، باید که بس کرد این شدید نفسِ خود، قربانی راه و رسم خود نما زانکه قربانگاه فرستادن، نیست کنون آیینِ آیین آفرید حرمتی بالا بلند است بر جان ما، ابنای ما زین پَسم باید که جست، راهی ورای این پدید به نظم در آمده در اول اگوست 2020 مطابق با شنبه 11 امرداد 1399

انسان به عنوان ظالم ترین و در عین حال مظلوم ترین موجود این جهان، همچنان در غرقآبی که خود به وجود آورده است، دست و پا می زند، و این دیو قدرت است که از ناحیه خالق در دسترس او قرار گرفت، تا به سان منبع فساد، انسانیت و اخلاق و در یک کلام او را، به قربانگاه مطامع خود برده، و تیغی باشد که از انسان بدست انسان، دست و پا بِبُرد. گاه با خود می اندیشم که انسان مانند فنری است که وقتی احساس کرد می تواند بجهد، بی توجه به مسیر جهش، خود را رها می کند، له می کند تا به مقصد برسد و از قدرت تهی گردد. آنگاه که انسان قدرت دارد، به سلطه بر غیر می اندیشد و آنان را به قربانگاه امیال خود می برد، و ظالمانه آنان را قربانی می کند، و آنگاه که از قدرت تهی و یا به دور شد، خود به قربانگاه سلطه، و کرنش در مقابل امیال همجنس خود می برندش. و دیر یا زود ظالمین خود، به مهمیز ظلم دیگری دچار، و در چرخه معیوب ظلم غرق خواهند شد. روزگاری که انسانی به ظلم مشغول است، مست از قدرت، صورت دیگری را به خاک می مالد، وقتی از قدرت تهی شد، چرخه ظلم، فریاد مظلومیتش را به آسمان خواهد برد، اینجاست که انسان ها راحت ترین راه را در پیش گرفته،…

وضعیت اسفبار بشریت گاه انسان را به تکانی بزرگ وا می دارد، همچنان که وقتی این خبر را خواندم، [1] بر خود لرزیدم که انسان در عصر تمدن و دوره شکل گیری دهکده جهانی، دست به چه قتل هایی از روی جهل مذهبی و فرهنگی می زند، و حال آنکه قاتل نیز هم سن و سالم بود، و با خود گفتم جامعه مذهبی هند یک پدر و یا همسر را چقدر باید در عمق اعتقاد مذهبی فرو برد که برای کسب رضایت خداوند، همسرش را سر ببرد و بدن بی جانش را تقدیم به خدای خود کند، و (اگر از لاک مذهبی بیرون بیاییم و انسانی و اخلاقی فکر کنیم)، اینچنین جنایت کند، هر چند جنایتکاران مسلمان داعش مسلک ما نیز گوی جنایت را از همه جنایتکاران مذهبی دیگر ربوده اند و جنایات آنان را می توان در سابقه کلیسای مسیحیت در قرون وسطای اروپا دید، که دادگاه های تفتیش عقاید آنان، اینگونه جنایت برخواسته از اعتقادات مذهبی را تئوریزه و مرتکب می شدند. این خبر را بخوانید : "چهارم سپتامبر 2020 [2]) مرد اهل ایالت مادیاپرادش هند، به احترام و تقدیس خدای خود، سر همسرش را در مقابل چشمان فرزندانش برید و به او هدیه کرد به گفته پلیس، بعد از این که به او اتهام قتل وارد شد، قصد فرار…

شاید که من هم گم شدم، در دیر اصنام و صنم اُفتان و خیزان با توام، ای آخرین امید من، همراهی ات را رو نما، ای سایه سنگین غم دارم دلی آتشفشان، از حالُ روز این نشان روزم به شب نزدیک شد، سودای آتش را زدم فریادها در دل غنود، شاید بترکد این دلم ترکیدنی نیست این دلِ، آسوده در دریای غم هر روز را چون شبی، تاریک کردم من به خود تاریکی ام مستور شد، در این شب تاریک غم کاش آن صبح بی قرین، روزی رسد از آستین دربی گشاید سوی ما، از این دل شبگیر غم زین کاش های بی ثمر، آتش زبانه می کشد شاید که سوزد جان و تن، یا خانه را با این صنم مرداب این دل، خشک شد، نی حرکتی نی جنبشی نی عشق را آمد به داد، نی آن دلیل، یا آن صنم بیخود زدم من در سراب، هی دشنه بر خوی زمین نی این دلم را شاد کرد، نی آن زمین شد خود صنم نی این صنم، نی آن صنم، هرگز نشد درمان دل شاید که من هم گم شدم، در دیر اصنام و صنم این را پرستیدم شبی، صبحی به او شد طی دمی روزم به شب شد عاقبت، در دیر اصنام و صنم گشتم پی دلداده ایی، از خود شدم من دور چند هم خویش را من وا نهاده، هم شدم گم از صنم دوران این دلدادگی من را به باد غم سپرد این غم همیشه با من است، چه با…