رویش های جدید، زنگ خطر تفکر ایدئولوگ های جوان جریان اصولگرایی : در حالی که امید می رفت نسل جدید اصولگرایان، خود را از تحجر فکری و عملی موجود، در بین این جریان نجات دهد، و مدرن تر و متناسب تر با سطح انسان عصر حاضر، و با نظر داشت مقتضیات زمان کنونی ظهور یابد، و از طریق ارایه طرح های جدید، کشور و مردم ایران را از بن بست های موجود به سمت نجات، راهنما باشد، اما نظرات ارایه شده، ناشی از رویش های جدید، و ایده و ایدال ایدئولوگ های جوان این جریان فکری چنان ناامید کننده بروز می یابند، که باید گفت صد رحمت به پیران اصولگرای سنتی سابق. حداقل آنان به ظواهر دخالت مردم در اداره امور خود، و حق تعیین سرنوشت (جمهوریت جمهوری اسلامی و نماد آن رییس جمهور)، خود را بیشتر معتقد و همراه نشان می دادند، و حال اینک، نسل جدید این جریان، بسیار خطرناکتر از آنان ظاهر شده، و به ظواهر این امور هم اهتمامی ندارد، و تمام ایدال ها و شعارهای انقلابی مردم ایران مبنی بر آزادی و حق تعیین سرنوشت را نادیده گرفته، و انگار بی اطلاع از آن سابقه، و آن انقلاب، و خواست آن مردم است، و به سان عنصری ناآگاه، چون حالت اصحاف کهف، که به…

اصولگرایان تنها بازی های بی رقیب را برده اند؛ آنان که تا به حال کم و بیش از امکان شورای نگهبان و... برای بالانس قدرت حریف با خود سود جسته اند، اینبار و در این دوره تصمیم گرفتند، که بی شک پیروز میدان باشند، چراکه انتظار دارند، قدرت اصلی در این دوره است که تقسیم می شود، و باید بدون برو و برگرد در آن صحنه حضور قوی داشت، حتی به قیمت انجام دوپینگی رسوا، در برابر چشم همه جهانیان؛ و کسی را بر کرسی های مجلس آتی بنشانند، که از خودی ها! باشد؛ این بود که رقیب را قبل از آمدن به تشک کشتی، راهی خانه اش کردند، تا بی رقیب پیروزی اشان را قطعی کنند، و از قبل جشن پیروزی بگیرند، و غنایم آنرا پیش از نبرد، بین خود تقسیم کنند، و اینبار دیگر مثل انتخابات گذشته، زیر کوهی از آرای مردمی که پای صندوق های رای آمدند، خفه نشوند. این روزها خیابان ها دیگر رنگ و بوی انتخاباتی ندارد، چرا که انتخاباتی در واقع نیست، و انتخاب ها از قبل شده است، دوستم می گفت، "دیروز دختر خانمی لیستی به من داد که به این لیست رای دهید، که سر لیست آن آقای محمد باقر قالیباف بود." و این تنها واقعه تبلیغات انتخاباتی بود که او هم دیده است. و چقدر…

پروردگارا! دیده ام، که چون دلی در آشوب شود، خَلق کند، در حیرانی افکار غرق شده، دنیا پر از چشم انداز های بدیع نماید، اما تو ای یار بی همتای من! قلب تو نیز، در آشوب بود، که به خلق مان، دست زدی؟! تو نیز به مستی عشق مبتلا گشته، خلق کردی؟!! کاش دلت آشوب نشده بود، که چنین خلق کند! کاش وقتی به خلق مان، دست می زدی، حالت مستیُ عشق، از سرت پریده بود! و آنگاه به خَلق، همت استوار می داشتی، در این صورت، شاید دنیای ما اکنون در این بلبشو و گرفتاری نبود، اگر بنیادش بر عشق نبود، و کمی منطق روشن، بر این خلق حکفرما می شد! آنگاه شاید، منطق دیگری بر ارتباطات کنونی ما نیز استوار می گشت، ایزدا! یکتای بی همتای من! اکنون که می نگرم، زورگویان از منطق عشق و عاشقی توست، که جبّار گشته اند! مالک شده، مُلک از خود دانسته، خود مَلِک انگاشته، قهّار شدند، کاش نه مَلِک بودُ، نه مالکُ، نه مُلکی آزاد، ز مالکُ، مَلِکُ، قَهّارُ، جبّارُ، ظالمُ ظلم، کاش این ناروشنی ها را، بدین ظلم ختم نمی شد، کاش دنیای ما را هم، ساده تر از این ها می آفریدی، در میان درزهای ناروشنِ خلق ما، هزار شیطانُ خصم، به کمین مان نشسته اند،

مطالعه کتاب ها باعث می شود که متوجه شویم چقدر تصورات ما با واقعیت ها متفاوت است، یادداشت هایی که می آید را از کتاب "امپراتوری مغول" اثر "مری هال" برداشتم این کتاب که توسط نادر میر سعیدی ترجمه شده است، با همکاری گروه فرهنگی آوانامه و گروه انتشاراتی ققنوس به صورت کتاب صوتی در آمده، برایم شگفت انگیز بود که چنگیزخان که خود منبع الهام بسیاری از مستبدین جهان بوده است، نیز فرد معتقد به خدای یکتا بودند، و برای خود ماموریتی آسمانی قایل بود، و مردمش نیز او را چه به لحاظ حوادث روز تولد، و قدرت گرفتنش، افسانه ها بافته اند و او را به عنوان فرستاده خدا بر زمین تلقی کرده اند : "در سده سیزدهم میلادی قبیله ایی در شرق مغولستان از گمنامی به مهمترین موقیت در امور بین المللی رسید؛ این قبیله با اتحاد با سایر قبایل دشت پهناور محل سکونت شان، سپاه نیرومندی را تحت رهبری مردی به نام چنگیزخان تشکیل داد، در سال 1260 میلادی فتوحات سپاه مغول به تشکیل امپراتوری مغول منجر شده بود، امپراتوری که بر دو سوم سرزمین پهناور اوراسیا، شامل سراسر چین، مغولستان، افغانستان، ایران، عراق، سوریه ، کره کنونی، روسیه و قسمت های از…