19 مرداد ,1399
3
گویا تقدیر ما بر سوختن است و بر آن پایانی نیست
در این میانه تابستان و شکستن اوجش، دلم باز به داغی روزهای اوج چله تابستان است، هنوز به رغم شکستن داغی اش، سوختن مان را انگار پایانی نیست، گویا تقدیر ما بر سوختن است و بس، چرا که چه در چله تابستان و چه در چله زمستان، این سوختن ها بی وقفه ادامه دارد، حتی آفتاب بی جان وسط چله زمستان نیز پوست نحیف ما را می سوزاند و اگر آن را از دیدش پس نکشیم، چون ذغال سیاه می کند، و در حالی که به نور این خورشید سوزان سخت محتاجیم، اما انگار خورشید را وظیفه ایی جز سوختن ما نیست، می خواهم از این ملک سوزناک بگریزم، اما کجا را می توان یافت که از سوختن و خورشید توان گریخت.
12 مرداد ,1399
44
I prefer the churchyard, the templeyard rather than inside
I‘ll position myself in the churchyard, as I want to see all, not just you. While in a church, known as God’s house, I prefer to be out of Godmen’s gatherings, to be with those who have an eye in the sky, or those who forgot about it, the people who are God’s servants or are just self-servants. At least they are all God-created, and you ignore them because they aren’t church servants. I prefer to be a churchyard-man, I feel more freedom, liberty, autonomy, self-determination, sovereignty, authority, independendence… outside rather than inside. The fresh air outside is more pleasant than the detained air inside. I want to commute to, when I find, the necessity and essence of the move - the insiders don’t let you transfer at the time you need to. In church you just listen to all they guess of the sky, but I want to hear of my Earth’s situation as well because it’s the time to live in it. The churchyard is a piece of land that also has an opening onto Earth. An insider has to just face…
11 مرداد ,1399
55
چه موقع بر صورت تو از قربانی شدن ما رنگ رضایت نشست
پروردگارا! تو که ما را برای قربان شدن نیافریدی؟! آنچه فهمیدم، گویا کمال ما در رسیدن به اوج انسانیت، یا همان خداگونه شدن است، تا قربانی و سر بریده شدن؟! نمی دانم، و مانده ام که تو ما را به کدامین روی آفریدی؛ قربان شدنی هم اگر در راه خداگونه شدن است، باید برای نجات خلق تو باشد تا خود تو، چرا که تو را حاجتی به قربانی نیست، این انسان هایند که باید برای شان قربانی شد، تا کمبودهای شان جبران شود؟! تو را کمبودی نیست که حاجت به قربانی ات باشد. اما چنانچه پاسخت آریست، و انسان را بهر قربان آفریدی، کاش خود به قربانگاه مان می بردی، چرا که انگار قرن هاست به ملعبه دست کسانی تبدیل شده ایم که انواع قربانگاه های مختلف را تدارک دیده و گاه و بیگاه ما را بدان قربانگاه های افکار و اهداف بیشمار خود می برند، و بعد از چندی که ضلالت افکار و اهداف شان روشن و مشخص شد، این ماییم که انگشت حسرت به دندان کشیده، که چه پاکانی که قربانی این فرومایگان نشدند، حال آنکه در اوج مدعی بودند قربان شدن ها از بهر کسب رضایت توست. و بعد از این همه قربان شدن ها در ادوار مختلف تاریخ خود، برای ما قربانیان، هرگز معلوم نشد تو بر این…
10 مرداد ,1399
72
در پس همین جدایی هاست که به غارت و چپاول ناکسان رفتیم
گاهی دلم هوای یقه گیری می کند، اما مگر گریبانی نرم تر، بی خطرتر، بی ضررتر از یقه ی تو هست؟! صاحبان کدام یقه را می توان گریبان گرفت، بی آنکه خسارتش تا ابد گریبانگیرت نشود؟! گاه دلم هوای فرار می کند، اما به کجا؟! مگر می شود فرارگاهی امن یافت، باز هر چه می نگرم، بعد از خود، امن ترین ها نزد توست؛ و تو پناهنده پذیرترینی. بارها غرق در تنهایی های بی پایان خود، خواستم دست، به دامانی شوم، اما نزدیکتر، دارنده تر و برازنده تر از سرای تو، پرده ایی برای آویختن ندیدم، و تو همواره نزدیکترین و بخشنده ترینی. گاهی به سرم می زند که عاشق شوم، و در عالم عشق گم شوم؛ اما کدام معشوقی می توان یافت که تو را با هرآنچه که هستی بپذیرد؛ در پشت دربِ تمنای هر معشوقی خواستم بار خود بیفکنم، فریاد برآورد که "خود را بِتکان، وآنگاه وارد شو"، و من هیچگاه نتوانستم، بار و بُنه از خود زمین نهاده، بی آنها سفر کنم؛ باز این تنها تو بودی که گفتی: "هر که هستی، هر چه هستی، بیا، پذیرایت منم". اما چه حیف که با این همه حُسن، انگار دیواری به بلندای این زندگی بین من و تو برپاست، و به رغم این حضور احساس شدنی ات، تو آنقدر از ما دوری که…
ضرورتی قطعی تر از حفظ جان این مردم مظلوم نیست
"برگزاری مراسم مذهبی عزاداری امام حسین برای جامعه ما بهره‌های فراوان معنوی دارد و نمی‌توان از آن چشم پوشید. توسل به ائمه اطهار و به خصوص بهره‌مندی‌های معنوی مردم از آئین‌های مرتبط با سوگواری حضرت سیدالشهدا یک نیاز روحی غیرقابل انکار بوده و برگزاری این آئین شکوهمند یک ضرورت قطعی است." متاسفانه این جملات در حالی از رئیس جمهور صادر می شود که سیر صعودی آمار کشتار ویروس کرونا در موج دوم خود از مردم دنیا و صد البته مردم ایران، در صدر اخبار جهان است، و اکنون موج اول همه گیری این ویروس هم نیست که بگوییم اطلاع نداشتیم، و ابعادش روشن نبود، و این تصمیم را گرفتیم و یا آن تصمیم را نگرفتیم! و تصمیم سازان کشور و رئیس جمهور دانسته از وخامت حال جامعه، و کشتاری که ویروس کرونا دارد، با زیر پا نهادن اولویت "ضرورت قطعی حفظ جان مردم"، تن به برگزاری مراسم محرم داده است و نتوانسته اند از آن "چشم بپوشند"، و لذاست که این خطا هرگز بخشودنی نخواهد بود. دولت نباید تحت تاثیر گروه های فشاری که همین الان سخنگوهایش از بی برو برگرد بودن برپایی مراسم محرم سخن می گویند، [1] علم و منطق و ضرورت و اولویت های واقعی و قطعی…
اصولگرایان بهتر است به دور جایگاه رهبری مین گذاری نکنند
جناب وحیدخان! یادداشت شما در پاسخ به نامه [1] آیت الله سید محمد موسوی خوئینی ها به رهبری را خواندم[2]، و باید گفت حدیث نفس و رقیب سیاسی نواختن و آماج طعن و کین ساختن بود، و از منش و سبک سیاسی این نامه بر می آید که جز تداوم و ماندن بر روش های ناصواب جاری، نمی خواهید، و خواهان تاختن بر همین روشید، تا کاشانه و اهلش را به تاراج خس و خاشاک دهید. اخلاق که رخت بر بسته، و از رسم باستانی فروتنی نیز ردی دیده نمی شود؛ مدارا که هیچ، حتی نمی خواهیم فریادی، سکوت وهم انگیز و مردابی ما را بشکند، و با برآمدن هر صدایی، غوغایی به پا می شود، تا آن صدا هم در بین این همه هیاهو گم شود، و "این نیز بگذرد"! چرا که بر این راهبردیم که "از این ستون به آن ستون فرج است"، و دانسته از داشته ها و قصد خود، باز خود و روشمان را "حق مطلق"، انگاشته، بر صورت دیگرانی که ناظر بر کجی ها، و کج روی این سیاست کلی اند، به جرمی خود انگاشته، چنگ انداخته، و اگر دلسوزی سه، چهار خط در شرح آن نوشت و یا گفت، و بر خروج از وضع موجود راهی نشان داد، و آنرا مشفقانه گوشزد نمود، و بر بروز و تداوم و ماندگاری تاریکی نور انداخت، با حمله ایی جمعی…
شهید غلامرضا جلالی، نوجوان بی قرار صحنه های جنگ
گرچه غبار سهمگین کشتار مهیب و پرتعداد ما در صحنه های داغ و حماسی جنگ هشت ساله، تا حدود زیادی به زمین نشسته است، و می رود تا کم کم آثار مخرب خود را از چشم های ما دور و پنهان سازد، جنگی که آثار زیانبارش برای نسل ها باقی خواهد ماند، و تاریخ این کشور و این مردم این میزان خرابی و ویرانی و از دست دادن جان های با ارزش و بی شمار را هرگز نباید فراموش کند، وضعیتی که برخی از آن بهشتی ساخته و پرداخته، و دل شان برای تکرار دوباره اش لک زده است؟! در حالی که باید با خطر و حتی احتمال تکرار چنین جنگ هایی مبارزه کرد، و جای "جنبش های ضد جنگ" و حرکت های عظیم صلح طلبانه در کشور ما کاملا خالی است؛ صحنه هایی که مو بر تن انسان ناظر بر حوادث سلاخی انسان، در حین این جنگ، سیخ می کرد، و در مقابل، گردانندگان و زورمداران و سیاست پیشه گان جهانی و منطقه ایی در کولوسئوم [1] بزرگ منطقه خاورمیانه، فرصت بی نظیری از کشتار را خلق کردند، و سال های پایانی قرن 20 را، که خود قرن کشتارهای بزرگ جهانیست، را به نظاره نحوه قتل عام ما از همدیگر نشستند، و در لذت دیدن این موفقیت خود، در بپا سازی این فتنه بزرگ، گاه در دل خود، به خاطر…
25 تیر ,1399
101
اختلاف بر سر جایگاه های زمینی خداوند تا به کی
کاش بشر بدین مرحله از فهم می رسید که خداوند در جهان خانه ایی ندارد، و این جهان را به عنوان خانه ایی برای زیست موقت موجوداتی که در آن خلق کرده بدان ها واگذار نموده است، و گرچه او خانه ایی بر زمین ندارد، اما کل جهان در معرض اوست، بی آنکه از قدرتش سود جوید، و نظم عمومی را که خود چیده است، و ما در احاطه آنیم (سنت خداوندی) بر هم زند، قانون و قدرتش بر ما جاریست، و این خود هستیم که باید این جهان را با لحاظ وجدان انسانی خود، اداره کنیم؛ مکان هایی که ما به خداوند منتسب می کنیم و برایش قباله مالکیت، و قانون حضور این و آن را می نویسیم، و یا بر سر آن با هم مجادله، جنگ و نزاع می کنیم و...، می تواند تنها نقطه ایی از نقاطی باشد که بر این زمین، بی شمار وجود دارند، و هر یک این قابلیت را دارند که از آن محل، انسان با او ارتباط گرفته، و این تنها اوج تعصب مذهبی ماست که بر سر این عبادتگاه ها نزاع، جنگ و خونریزی می کنیم، و از بندگانش می کشیم و یا از ما می کشند. در حالی که برای ارتباط با خدا جای خاصی مطرح نیست، و همه آنچه ما به خدا منتسب می کنیم و یا اختصاص می دهیم او به ما داده است تا در یک زندگی اجتماعی و…
23 تیر ,1399
117
سوخت ریشه ی منِ انسانُ انسانیت من
من به خود حیرانم! او به خود بیخودُ، بی خبرُ، بر منِ حیران، حیران! آخر این حیرانی ها، راه من را به کجا خواهد برد؟! کی شود شُل، گریبانِ من از حیرانی، هست آیا رهایی؟! از پس این همه نادانی، وز، وسعت این دشتِ سوالات بلند، سپیدارها چون بیرق ها، می کشند اینجا سر، در زمینِ پر از حیرتُ حیرانی ما، رو بدان سقف بلند، و در این سو، آسمانیست فراخ، اما چه سود؟! نی ره به آسمانم گشود، و نی حاصلی در زمینم دارند چند، آخرش! در بی ثمریُ تلاشی بی حاصل، شده اند چوبک خشکی، تا که داری باشند، و دار کشند، سوالی ساده، یا که سوزند زندیقی را، به جُرم اشراقی چند، اینک آن محکومم من! از داشتنت، و بر داشتنت! نعمتی ناخواسته، چون این سپیدارهای قد کشیده و بی حاصل، نه به تمکین توام راهم بود، نه به ترکت توانایم هست، اینکم من، نه به تقصیر توان، راه به پایان بُرد خود، نه به پایان توام، راضی من، چون که پایانِ تو، پایانی نیست، ابتداییست به ظلمی دیگر، صورتی تازه ز حکم! نعلی تازه بر نعشِ دگر، دور تکراریست ز عشق، که به نفرت بُردست راه، حاکمی، اما، محکومی علی الابد، چهره ها تازه، روح ها باقی و قدیم، در تناسخ، در حلولی به جسمی دیگر،…
21 تیر ,1399
139
شناسنامه شهرستان شاهرود، در آینه آمار 1346 جمعیت شیروخورشید
دست نگهدارید؟!! به راحتی بیرون نریزید! شاید آخرین نسخه از یک جزوه، یک کتاب نایاب، یک سند ارزشمند، دستنوشته ایی از یک انسان فرهیخته و ناآشنا، دلنوشته های یک آشنا به عالم دل و... در بین همین اوراقی باشد که شما آن را لایق زباله انگاشته اید، و قصد بیرون ریختن آن را دارید! این روزها خانه ها آنقدر کوچک، و بدون انباری و کتابخانه مناسب است، که همواره مواردی هستند که می پنداریم باید از شرش خلاص شویم! اما از آن سو نیز شهرهای ما از کتابخانه هایی با وسعت، قوانین و تدابیر لازم، و کتابدارهایی با وسعت نظر مناسب و حساس به گنجینه های اطلاعات و... برخوردار نیست که پذیرای کتاب ها و اسنادی باشد که اگر شهروندان دیگر بدان احساس نیازی ندارند، اما به واقع حاوی اطلاعات خوبی در مورد مناطق، اوضاع، بزرگان و... شهر و یا منطقه ماست، آنرا با آغوش باز پذیرا باشند و حفظ نمایند. قلب یک شهر را باید آرشیو اسناد، کتاب ها و میراث نوشتاری، صوتی و تصویری در مورد آن منطقه تشکیل دهد، و همواره این کتابخانه ها و کتابدارهایش باید با حرص و ولع تمام در انتظار افرادی باشند که دارایی نوشتاری، گفتاری، تصویری و... خود را بدان هدیه می…
19 تیر ,1399
173
شهیدان سید جمال و سید کمال الدین میری، در آینه عکس های جنگ
ملت ها ابتدا باید در جهت تضعیف جریانات جنگ طلب در درون خود اقدام کنند، سپس از خداوند نیز بخواهند که آنان را از شر مسببان جنگ ها دور بدارد، اما مهمترین عامل بازدارنده از وقوع جنگ ها، افکار عمومی ملت هاست که نباید اجازه و رضایت دهد، جنگی آغاز شود، و نقشه جنگ طلبانی را که عطش جنگ دارند را، که به هر قیمتی می خواهند کشور را به سوی جنگ بکشانند، خود خنثی نمایند، چرا که جنگ و نبرد سرمایه های بسیاری را از ملت ها و کشورها نابود می کند، و تنها این بعد از جنگ، و خوابیدن گردِ خاکستر آن است که انگشت ندامت را به دهان ما می بریم، که چه سرمایه هایی از دست رفت، که جایگزینی برای آن وجود ندارد. هر چند ما شعار می دهیم که "شهیدان زنده اند"، ولی به حال ما و جامعه ما چه سود که آنان زنده اند و نزد خدای خود روزی می خورند، در حالی که جامعه و ملت از وجود قهرمانان خود محروم می شود، انسان های نابی که این چنین حاضر بودند بی هیچ طمع در کسب قدرت و ثروت، برای آب و خاک و ملت خود، از جان نیز بگذرند؛ این خسارت جبران ناپذیری است که آه از دل انسان هایی که این سرمایه ها را می شناسند، و قدر می دانند، بلند می کند. در طی این…
شهید سید احمد امیریان، خوش به اقبال شهدا
این روزها طبقه شهدا، شاید تنها قشری، از اقشار و طبقات دخیل در این انقلاب، جنگ و... هستند که سرمایه ملی تلقی شده و می توان هنوز بر آنان تکیه کرد، تا سرمایه آبروی این انقلاب و کشور باشند، چرا که نبرد قدرت، ثروت و... بسیاری دیگر از اقشار و سرمایه ها را در مسیر تاریخ انقلاب درگیر و گاه نابود کرده است؛ به طوری که خرابی های ناشی از مسابقه در کسب حداکثر قدرت و ثروت، عدم رعایت حداقل ها در یک رقابت سالم، طبیعی و مباح، حتی مرجع بودن گروه های مرجعی که برای مدت ها ملجا و پناهگاه مردم بودند را، در اثر…
تیر 15, 1399
190
گزارش صعود به بام تهران، چکاد 4375 متری خلنو
انتظار برای بالارفتن از شیب های پایان یابنده بر بلندای، بلندترین چکاد استان تهران یعنی خُلِنو [1] هم به پایان رسید، جمعه 13 تیرماه 1399 روز پایان این انتظار بود، کاری سخت، چنانچه که پیش از این، وقتی به راه های دسترسی به این قله شکوهمند فکر می کردم، گاه بر موفقیت خود در حضور بر بلندای آن تردید می کردم، لذا پیشمطالعه این صعود را نیز انجام ندادم، تا کار هدایت و حتی ارزیابی توانایی خود برای این صعود را، به دوستان تیم و راه بلدان خود سپرده، که با توجه به توانایی که در کار من در صعود های پیشین از…
تاریخ غم انگیز کتاب سوزی، اندیشه دارایی واقعی نسل بشر
تسلیمه نسرین، نویسنده مشهور، دگراندیش و جنجالی بنگلادشی که اکنون به خاطر نوشته ها و بیان بی پرده عقاید دینی خود در کشورهای دیگر متواریست، و در سایه ترسی طبیعی از ترور و مرگ، در کشور هند زندگی می کند، در توئیتی نوشت : "شما برای نابودی یک فرهنگ نباید به سوزاندن کتاب ها دست بزنید. تنها مردم را از خواندن آن باز دارید." [1] این نوشته ایشان با کامنت های جورواجوری مواجه شد، از جمله یک کامنتگذار [2] در کامنت خود در ذیل این نوشته، از دانشگاهی یادآوری کرد که معتقد است "بزرگترین دانشگاه جهان" در زمینه…
مقالات
